หัวใจวิศรุต (วิศรุต&แพรพรรณ)

ตอนที่ 4 แม่ลูกมหาภัย [1]

หลังจากผ่านไปสองวันแต่เรื่องราวกลับเงียบลงตั้งแต่วันนั้น เพราะเส้นสายและอำนาจของวิศรุตนั้นมีมากกว่า ขนาดพวกนักข่าวที่จ้างมายังไม่สามารถเอาข่าวออกมาลงได้ เรื่องนี้ทำให้รังรองร้อนรุ่ม แต่เธอก็ไม่คิดจะยอมแพ้

เธอยังยื่นเรื่องนี้และหลักฐานให้ทนายเพื่อบีบให้วิศรุตยอมรับการกระทำที่เกิดขึ้นทั้งหมด

“คุณแม่คะ! ทำแบบนี้แล้วพี่รุตเขาจะยอมทำตามเงื่อนไขของเราเหรอคะ ฮึก...ศศิคิดว่าพี่รุตคงเกลียดศศิไปแล้วแน่ ๆ ฮือออ...”

เสียงสะอื้นปนความสิ้นหวังดังลอดจากริมฝีปากของศศิจันทร์ เธอก้มหน้า ร่างไหวสั่นราวกับคนแตกสลาย ก่อนที่ร่างของแม่จะเข้ามาปลอบโยนพูดจาเอาอกเอาใจ ยกมือลูบหลังของลูกสาวคนเดียวอย่างอ่อนโยน

"อย่าคิดแบบนั้นเลยลูก อย่างน้อยเราก็เป็นผู้หญิง หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไปยังไงเสียสังคมก็ต้องตราหน้าผู้ชายและเห็นใจฝ่ายหญิงอยู่แล้ว เชื่อแม่นะ ยังไงแม่ก็ไม่ยอมอยู่แล้ว เชื่อแม่นะลูกทนอีกนิดแล้วลูกจะได้ในสิ่งที่ต้องการ"

รังรองพูดอย่างเอาใจลูกสาวสุดที่รัก เพียงแค่นั้นคนที่กำลังร้องไห้ก็เผยรอยยิ้มเหยียดออกมา

"แล้วคุณพ่อจะยอมเหรอคะ?" ศศิจันทร์เอ่ยถามเสียงแผ่ว แววตาสั่นไหวเต็มไปด้วยความกังวล เพราะรู้ดีว่าเรื่องธุรกิจที่ยังคงแข่งขันกันอยู่ในตลาดนั้นจะทำให้ผู้เป็นพ่อไม่มีวันยอมให้เธอแต่งงานกับวิศรุตได้ง่าย ๆ แน่

แต่รังรองกลับยิ้มเยือกเย็น ริมฝีปากคลี่ออกอย่างมั่นใจ

"ยอมสิ ไม่ว่ายังไงคุณพ่อก็ต้องยอม" รังรองยิ้ม เพราะเรื่องที่วิชัยติดค้างเธอสองแม่ลูกมันมีมากมายนัก ไม่ว่ายังไงเธอก็จะทำให้เขายอมให้ลูกสาวเธอแต่งงานกับวิศรุตให้ได้

ศศิจันทร์ยังคงไม่วางใจนัก เธอกัดริมฝีปาก ก่อนจะเอ่ยออกมาราวกับลังเล “แต่คุณแม่คะ พี่รุตเขาเป็นคนรักของนังแพรนะคะ ทำแบบนั้นจะดีเหรอคะ” คำพูดเหมือนจะดีแต่กลับแฝงไปด้วยความชั่วร้ายไม่ต่างจากนางร้ายในละครที่ยิ้มหวานแต่ซ่อนเข็มแหลมเอาไว้

“โธ่ลูกแม่ ทำไมช่างเป็นคนดีแบบนี้นะ ทั้งที่ยัยนั่นก็เอาแต่แย่งของของลูก ชอบทำร้ายลูกแท้ ๆ”

ใช่แล้ว!

เธอเคยใส่ร้ายพี่สาวต่างแม่มาแล้วโดยที่มันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยสักนิด เธอกุเรื่องว่าแพรพรรณชอบแย่งของ ชอบทำร้ายเธอ รอยเล็บที่จิกตามเนื้อตามตัวเป็นหลักฐานชั้นดีแต่ใครจะรู้ว่าเธอเป็นคนทำเองนอกจากตัวของเธอเอง

เมื่อพ่อเห็นรอยพวกนั้น เขาก็โกรธจัด ตั้งท่าจะลงโทษแพรพรรณทันที แต่เป็นเธอเองที่แสร้งวิงวอนขอร้องไม่ให้ทำ

เธอทำเสียงอ่อนเสียงหวาน หลั่งน้ำตา และบอกพ่อว่า...“ศศิรักพี่แพรนะคะ ไม่อยากให้พ่อลงโทษพี่เลย ถ้าพ่อทำแบบนั้นศศิกลัวว่าพี่เขาจะไม่เล่นกับศศิอีก”

เด็กหญิงผู้แสนดีคนนั้น แท้จริงแล้วก็แค่เด็กน้อยผู้เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมตั้งแต่เด็ก

แน่นอนทุกเรื่องมันเป็นเรื่องที่เธอโกหกทั้งนั้นและยังมีอีกเรื่องที่เธอเอาไปฟ้องพ่อก็คือเรื่องที่พี่สาวต่างแม่แอบคบกับลูกชายบริษัทคู่แข่งของพ่อ พ่อโกรธมากสั่งห้ามเด็ดขาดและหลังจากนั้นทั้งคู่ก็โดนกีดกันถึงขีดสุด แถมพ่อยังสั่งกักบริเวณแพรพรรณ ห้ามออกจากบ้าน ยกเว้นแค่ช่วงเวลาเรียนเท่านั้น และมันเป็นแบบนั้นอยู่ตลอดทั้งปี จนผู้ชายคนนั้นเรียนจบไปโดยที่ไม่ได้เห็นหน้ากันอีกเลย

ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นเพราะศศิจันทร์คอยจับตาดูอย่างใกล้ชิด ทุกครั้งที่เห็นทั้งสองคนอยู่ใกล้กันเมื่อใด ข่าวก็จะถึงหูพ่อทันทีแล้วการกักบริเวณก็จะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งและมันเป็นอย่างนั้นไปตลอดทั้งปีจนผู้ชายคนนั้นเรียนจบ

สุดท้ายแล้ว ทั้งสองก็เลิกรากัน แม้จะเป็นเพียงความเข้าใจเข้าข้างตัวเองของศศิจันทร์ก็ตาม แต่สำหรับเธอมันคือชัยชนะอันหอมหวาน

เรื่องนี้ยังคงสร้างความสะใจให้เธอได้เสมอ เพียงแค่นึกถึงน้ำตาของแพรพรรณ ความอึดอัดที่อีกฝ่ายต้องเผชิญ หัวใจของศศิจันทร์ก็พองโตด้วยความสะใจ

เธอไม่เคยเรียกแพรพรรณว่า ‘พี่’ เลยสักครั้ง การเกิดมาของทั้งคู่ราวเส้นขนาน ไม่สามารถบรรจบกันด้วยความรักตามแบบฉบับพี่น้องได้เลยและจะไม่มีวันนั้น

ศศิจันทร์เกลียดแพรพรรณเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เธอเติบโตมาโดยขาดพ่อมาโดยตลอดและทั้งหมดนั้นเป็นเพราะคำว่า ‘ทะเบียนสมรส’ ที่พ่อไม่เคยให้กับแม่ของเธอ ทำให้เธอโตมาด้วยการขาดความอบอุ่น ไม่รู้ว่าทำไมพ่อถึงไม่เคยมางานโรงเรียน ไม่เคยพาไปเที่ยว ไม่เคยอยู่ด้วยกันครบสามคนเหมือนครอบครัวอื่น

เด็กน้อยผู้ไม่รู้เรื่องราวของผู้ใหญ่เธอไม่ตระหนักเลยว่าทำไมแม่ของเธอถึงมาทีหลังและการไม่มีทะเบียนสมรสก็แปลได้ว่าแม่ของเธอเป็นเมียน้อย แต่กลับมีความแค้นฝังลึกจิตใจดำมืดเกินเยียวยา

ในวันที่เธอมีโอกาสเอาคืน เธอจะเหยียบให้จมดิน จะทำให้มันไม่มีความสุข ให้มีแต่ความเจ็บให้สมกับที่เธอและแม่ต้องแบกรับมาตลอดสิบกว่าปี เธอมองแม่ที่เธอรักและเทิดทูน ก่อนจะโผเข้าสวมกอดมารดาแน่น ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มรับ ที่แท้เรื่องทั้งหมดก็เป็นการวางแผนของทั้งคู่ แม่ลูกคู่นี้ช่างมหาภัยเสียจริง

“คุณแม่ฉลาดที่สุดเลยค่ะ ศศิรักคุณแม่นะคะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างชื่นชม

อีกฝ่ายยิ้มพึงใจ ยกมือลูบศีรษะลูกสาวอย่างอ่อนโยน หากแต่แววตากลับเต็มไปด้วยพิษร้าย “พวกเราจะต้องชนะมันให้ได้ นังแพรพรรณและแม่ของมันนับเป็นเสี้ยนหนามตำใจแม่มานาน แม้แต่ตอนที่แม่มันตายไป ก็ยังไม่ยอมเอาลูกมันไปลงนรกด้วยกัน…แค่คิดก็เจ็บใจนัก!”

ความเกลียดชังในน้ำเสียงของหญิงผู้นั้นชัดเจนจนสัมผัสได้ แม้คนตายก็ยังไม่วายถูกสาปแช่งเพราะสำหรับรังรอง ความแค้นคือสิ่งเดียวที่หล่อเลี้ยงเธอให้มีชีวิตอยู่ต่อและเธอจะไม่มีวันยอมให้ ‘ลูกของมัน’ ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร

พลอยใส มารดาของแพรพรรณเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน เธอถูกรถบรรทุกขับชนแล้วหนี ไม่สามารถค้นหาผู้ที่กระทำผิดอย่างประมาทนั้นได้ แน่นอนว่าไม่มีใครรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง สำหรับใครหลายคน มันอาจเป็นโศกนาฏกรรมที่น่าเศร้า แต่สำหรับรังรองกลับเป็นเรื่องดีที่สุดในชีวิต การจากไปของพลอยใส ทำให้เธอได้เผยตัวออกมาอย่างเต็มภาคภูมิ

จวบจนงานศพของพลอยใสสิ้นสุดลงเธอก็ได้ปรากฏตัวออกมายืนเคียงข้างสามีได้อย่างเต็มตัว เว้นเสียแต่ว่ายังมีเสี้ยนหนามตามใจอย่างแพรพรรณอีกคนที่มันไม่ยอมตายตามมารดาไปด้วย สิ่งนี้เองที่เป็นเสี้ยนหนามที่สองของรังรอง

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่า ‘ลูกเลี้ยง’ อย่างแพรพรรณ จะกลายเป็นก้างชิ้นใหญ่ที่ขวางทางความรักของลูกสาวแท้ ๆ ของเธอเอง

เมื่อศศิจันทร์จบมัธยมและก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย เธอบังเอิญเลือกเรียนในสถาบันเดียวกับพี่สาวต่างแม่ แพรพรรณซึ่งในตอนนั้นอยู่ชั้นปีที่สอง ขณะที่เธอเพิ่งเข้าปีหนึ่ง

แต่ใครจะรู้ว่าการที่เธอเข้ามาเรียนต่อมหาวิทยาลัยจะเจอเข้ากลับผู้ชายคนนั้น คนที่เธอรู้ว่าเป็นใคร แต่การเจอกันในครั้งนี้ทำให้หัวใจของศศิเต้นแรงเพราะวิศรุตเปลี่ยนไปมากจากเด็กหนุ่มใส่แว่นหนาดัดฟันในวัยมัธยม ตอนนี้กลับเป็นชายหนุ่มเต็มตัว เป็นหนุ่มหล่อผู้ที่หญิงสาวทั้ง มหาวิทยาลัยต่างก็ชื่นชม แถมยังเป็นเดือนของคณะบริหาร เป็นพี่ปีสามที่หล่อที่สุด

และยิ่งเธอได้รู้ความลับของวิศรุตกับแพรพรรณอีกครั้งว่าพวกเขายังคงแอบคบกันอยู่ทั้งที่เธอเคยเอาเรื่องราวการคบหาของทั้งคู่ไปฟ้องคนเป็นพ่อแล้วแท้ ๆ และดูเหมือนว่าครั้งนี้ความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่จะแน่นแฟ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ นี่พวกมันตบตาพ่อกับเธอมาตลอดเลยอย่างนั้นเหรอ ศศิคิดด้วยความเคียดแค้น

เธอเฝ้ามองทั้งคู่ด้วยความเจ็บใจ และคิดว่าคนอย่างแพรพรรณมันมีอะไรดีนักถึงทำให้วิศรุตหลงรักไม่เสื่อมคลายตั้งแต่มัธยมจวบจนถึงตอนนี้

ทั้งที่เธอเคยสร้างความสัมพันธ์ร้าวฉานจนพ่อสั่งห้ามมันไม่ให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับวิศรุตแล้วแต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าพวกมันกลับลักลอบแอบคบกันอยู่ลับ ๆ และยังจับมือกันแน่นฝ่าฟันอุปสรรคกันมาได้จนถึงตอนนี้ และสิ่งที่ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าก็คือ วิศรุตในวันนี้เป็นชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมไม่เหมือนในอดีตแต่เขายังมองมันด้วยสายตาสายตารักใคร่ คอยดูแล เอาใจใส่สารพัดราวกับแพรพรรณเป็นผู้หญิงเดียวในโลกนี้

ความริษยาผสมปนเปกับความเจ็บใจ กลายเป็นเชื้อเพลิงร้อนแรงที่เผาผลาญอยู่ในอกและกลายเป็นความอยากได้

และอะไรที่เธออยากได้ เธอต้องได้!!!