หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...การรอคอยไม่เคยทำให้ใครตาย...ซะที่ไหนล่ะ เพราะมันทำให้พันเพลิงโคตรหงุดหงิดเลย ก่อนหน้านี้เขาพยายามจะนอนแล้ว แต่พอหลับตาลงทีไรมโนภาพต่าง ๆ ที่แทรกแซงเข้ามาในหัวก็เป็นภาพของยัยเด็กขี้โกหกที่ถูกโยนลงในถังทดลอง สายไฟของเครื่องมือมากมายที่ระโรงระยางอยู่บนตัวเธอ ซึ่งร้องออกมาอย่างทรมานมันเหมือนจริงเสียจนเขาข่มตาหลับไม่ลง
“อะไรวะนั่น? ขอบตามึงทำไมคล้ำแบบนั้นวะ” พระนายเอ่ยถามเมื่อตอนนี้หน้าตาของพันเพลิงมันโทรมมาก
“นั่นดิ กูจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ไอ้เฮียกูว่าระเบิดเปิดทางแม่งเลยไหม พังแม่งเลย” พันเพลิงเอ่ยเสียงขุ่น แม้จะเคยไม่หลับไม่นอนมาเป็นสัปดาห์ แต่มันก็ไม่เหมือนครั้งนี้เลย เพราะครั้งนี้ความคิดในหัวของเขามันเพ้อเจ้อจนฟุ้งซ่านและทำให้เขาหงุดหงิดใจไปหมด
“ไม่ได้ดิ เจ้ซนบอกว่าระเบิดอาจจะทำให้ตัวโครงสร้างทรุด คุณหมอจะเสี่ยงตายเอา” พระนายแย้งทันที
“มะ...หลบก่อน!” พันเพลิงกำลังจะสา
