ความน่ารักของเธอช่างเย้ายวน
1543 คำ
ทางด้านนารา วันนี้คุณพ่อคุณแม่ของเธอ ท่านมารับเพราะเข้ามาทำธุระใกล้ๆกับโรงพยาบาล นารารู้สึกดีใจราวกับเธอย้อนวัยไปเป็นเด็กอีกครั้ง ที่พอไปโรงเรียนพ่อกับแม่ก็ไปส่งไปรับ ใครหลายคนอาจจะรู้สึกรำคาญ แต่เธอกลับรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมากๆ ตอนแรกเธอรู้สึกไม่พอใจที่หมอหนุ่มเรียกเธอตามไป ทั้งๆที่หมดเวลางานของเธอเกือบชั่วโมงแล้ว คิดๆแล้วก็อดโมโหไม่ได้ พอเธอเดินตามเขาออกมาถึงลิฟท์ เขาก็หันมาสั่งเธอเสียงเข้ม “กลับไปได้ หมดเวลาทำงานของคุณแล้ว” บอกเสร็จก็เดินจากไปทันที นาราทั้งอึ้งทั้งงง ไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้เพราะอะไร เธอเดินไปหยิบกระเป๋าใน ล็อคเกอร์ แล้วรีบลงมาหาคุณพ่อกับคุณแม่ที่มารอรับหน้าโรงพยาบาลด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส
“แด๊ดขา ท้องน้ำหิวข้าวค่ะ”
หญิงสาวอ้อนบิดาเสียงหวานเมื่อขึ้นมานั่งในรถคันหรูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งคุณเรนแนลก็ไม่ได้ขัดใจลูกสาวสุดที่รักของท่าน
“อยากทานอะไรเจ้าหญิงน้อยของแด๊ด คุณล่ะครับที่รัก อยากทานอะไร”
ถามลูกสาวแต่ก็ไม่ลืมที่จะถามภรรยาสุดที่รักที่นั่งอยู่ข้างกาย
“ให้ท้องน้ำเป็นคนเลือกจ้ะ ว่าไงจ๊ะลูกสาว อยากทานอะไรคะเย็นนี้”
คุณเดือนประดับเอ่ยถามลูกสาวที่นั่งอยู่อีกฝั่งของบิดา นารานิ่งคิดก่อนจะบอกออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ท้องน้ำอยากทานแกงไตปลาค่ะ คุณแม่ก็ชอบด้วยเหมือนกัน ดีไหมคะ”
หญิงสาวตอบเอาใจมารดาคุณเดือนประดับอมยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ ลูกสาวท่านนี่ช่างน่าเอ็นดูเสียจริงรู้จักเอาใจคนแก่ จะทานอะไรก็คิดถึงคนอื่นไม่คิดเอาแต่ใจตัวเอง
“งั้น..เสกจอดรถหน้าร้านอาหารข้างหน้านั่นเลย ที่นี่แกงไตปลาอร่อยมาจ้ะ”
คุณเดือนประดับบอกคนขับรถด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่ถึงห้านาที สามคนพ่อแม่ลูกก็พากันมานั่งรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่คุณเรนแนลสั่งอาหารอื่นมาทานด้วย เพราะแกงไตปลากลิ่นฉุนและรสจัด ท่านทานไม่ได้มากเท่าไหร่
“เมื่อเช้า ท้องฟ้าโทรมาหาแม่ บอกว่าตอนนี้อยู่ปีนัง คงอยู่ที่นั่นอีกหลายวัน บอกว่าโทรหาท้องน้ำไม่ติด ลูกปิดเครื่อง”
คุณเดือนประดับเอ่ยขึ้นมาเมื่อทานอาหารไปซักพัก พูดถึงบุตรชายคนโตด้วยความคิดถึง สกายเดินทางไปกับเรือได้เกือบอาทิตย์แล้ว พึ่งจะส่งข่าวมา
“ตายจริง ท้องน้ำลืมไปเลยค่ะ ไม่รู้ว่าพี่ท้องฟ้าโกรธหรือเปล่า”
หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะลนลานหาโทรศัพท์แล้วกดเปิดเครื่อง เสียงเตือนข้อความเข้าบอกสายไม่ได้รับกว่า 20 สายยิ่งทำให้เธอหน้าเสียกลัวพี่ชายโกรธ
“ไม่เป็นไรหรอกลูก พี่เขาเข้าใจว่าลูกทำงานอยู่ แล้ววันนี้ทำงานเป็นอย่างไรบ้างล่ะ สนุกไหม ถูกดุหรือเปล่า”
“ไม่ถูกดุเลยค่ะ วันนี้คนไข้เยอะวุ่นวายกันทุกคน พี่พยาบาลน่ารัก คุณหมอมัวแต่ทำงานไม่มีเวลามาดุท้องน้ำหรอกค่ะ อีกอย่างท้องน้ำทำงานเก่งนี่คะใครจะกล้าดุ”
หญิงสาวพูดออกมาแล้วหัวเราะชอบใจ พลอยทำให้บิดามารดาหัวเราะตามไปด้วย พลันสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นณัฐรวีเดินเข้ามาพร้อมกับสาวสวยหุ่นดีที่ไม่ใช่อิสนาลูกสาวผู้ว่าและเพชรรัตน์คุณหมอสาวคนสวยของโรงพยาบาล นาราเบ้ปากใส่เขาทันที มองเขาด้วยสายตาดูแคลน ผู้ชายอะไรเจ้าชู้ประตูดิน ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แถมยังเป็นคนขี้โกหกได้หน้าตาเฉยที่สุด บอกสองสาวว่ามีผ่าตัด ที่ไหนได้ ออกมากับผู้หญิงอีกคน ผู้ชายอะไรกะล่อนจริงๆ ตรงข้ามกับเวลาทำงานอย่างสิ้นเชิง เช๊อะ ทำเป็นเข้ม นารายิ้มเหยียดแล้วหันมาใส่ใจอาหารบนโต๊ะ พูดคุยกับบิดามารดาของเธอต่อ ไม่คิดจะสนใจหมอหนุ่มอีกเลย
ณัฐรวีรู้สึกหน้าชาไปทั้งแถบราวกับว่ามีใครมาตบเขา เพียงแค่ได้เห็นสายตาของพยาบาลสาวลูกครึ่งที่ชื่อนารา เธอมองเขาด้วยสายตาดูแคลน เหมือนจะรังเกียจเขาเสียเต็มประดา ชายหนุ่มรู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ กระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก เขายืนมองมายังเธอนิ่ง นิ่งเสียจนคนข้างๆต้องเตือนสติ
“พี่วีคะ พี่วี”
“................”
“พี่วี เหม่ออะไรคะ”
“เปล่า...ไม่ได้เหม่อ”
“ไม่ได้เหม่อ...ก็มานั่งตรงนี้เลยค่ะไปร หิ๊ว ..หิว”
ไปรยา สาวน้อยน่ารักหันมาเรียกเขาพร้อมกับจูงกึ่งลากให้ชายหนุ่มมานั่งโต๊ะ แล้วเธอก็จัดการสั่งอาหารให้ตัวเองและเขาอย่างรู้กัน
“สั่งมาทำไมเยอะแยะยายไปร พี่กินไม่เยอะหรอกน่า”
ชายหนุ่มหันมาต่อว่าลูกสาว ******อลานที่มีศักดิ์เป็นหลานของเขา น้อยคนนักที่จะรู้ว่า ******อลานเป็นพี่เขยของเขา ความจริงแล้วไปรยาต้องเรียกเขาว่าน้าถึงจะถูก แต่เป็นเพราะตัวเขาเองไม่อยากแก่ เลยให้ไปรยาเรียกเขาว่าพี่ตั้งแต่เธอยังเล็กๆอยู่ ไปรยามีอายุห่างจากเขา 12 ปีเต็ม เธอสอบติดที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐในอำเภอหาดใหญ่จังหวัดสงขลา เหลือเพียงแค่ปีเดียวเธอก็จะเรียนจบแล้ว ช่วงนี้ปิดเทอมก็เลยกลับบ้านเพื่อพักผ่อนโดยเฉพาะ
“แต่ไปรกินหมด พี่วีไม่ต้องห่วงค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงใสพร้อมกับหลิ่วตาให้อย่างน่ารัก
“ยายตะกระ” ชายหนุ่มโยกศีรษะหลานสาวอย่างเอ็นดู
“มาว่าน้องจะฟ้องคุณตา เอ๊ะ พี่วีรู้จักพยาบาลโต๊ะโน้นไหมคะ” ไปรยาบุ้ยใบ้ ให้ชายหนุ่มดู ณัฐรวีมองตามก่อนจะหันหน้ากลับมา
“รู้จัก เธอพึ่งมาทำงานที่โรงพยาบาลน่ะ ชื่อนารา ทำไมหรือ”
“ก็เธอมองน้องแปลกๆ มองเหมือนสงสาร และที่สำคัญน้องเหมือนเคยเห็นที่ไหนก็ไม่รู้ คุ้นมากๆ”
ชายหนุ่มหันไปมองโต๊ะติดมุมระเบียงอีกครั้ง ตาสบตากันพอดี นาราทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุที่ว่างเปล่า เขารู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางของเธอยิ่งนัก ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าเมินเขามาก่อน ยายนารากล้ามากที่เมินเขา คิดว่าสวยนักหรือไง
“ช่างเถอะ ทานข้าวได้แล้ว พูดมากจริง”
เขาบอกเสียงไม่สบอารมณ์ ทำเอาสาวน้อยหน้าเหวอ ไม่เข้าใจว่าน้าชายเกิดไม่พอใจอะไรเธอขึ้นมาจู่ๆ ก็อารมณ์เสีย ทำเสียงหงุดหงิดใส่เธอ
“พี่วีไม่พอใจอะไรไปรเหรอคะ”
“เปล่า..ทำไม”
“ก็พี่วีทำเสียงอารมณ์เสียใส่ไปรอ่ะ..”
“อ้าวเหรอ..ไม่รู้ตัวเลยนะเนี้ย หึๆ”
“เอ๊ะ หรือว่าพี่วีเป็นวัยทองคะ”
“ยายไปรพี่ยังไม่แก่นะ พูดมากจะกินไหมข้าวน่ะ”
“คิกๆ ...แหม! พี่วีก็ล้อเล่นนิดเดียวเองนะ”
“คนออกจะหล่อมาว่าแก่เดี๋ยวเถอะ ..ให้จ่ายค่าอาหารเองเลย..”
“ไม่เอา..โอ๋ๆ พี่วีหล่อมาก ดูหน้าเด็กกว่าอายุจริงเยอะเลยเหมือนอายุซักยี่สิบห้า...”
“ฮ่าๆๆ...ยายไปร...”
“คิกๆๆ”
สองน้าหลานนั่งรับประทานอาหารไปคุยหยอกล้อกันไป อย่างมีความสุข ดูเผินๆ เหมือนคู่รักที่กำลังสวีทหวานกันอยู่ บางคนมองมาด้วยความชื่นชม บางคนมองมาแล้วหันไปซุบซิบก็มี เพราะใครๆ ต่างก็ทราบดีว่าคุณหมอหนุ่มที่แสนจะเพียบพร้อมนั้นเจ้าชู้ขนาดไหน
“เธอสวยนะคะ สวยมาก สวยแบบธรรมชาติ มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ”
จู่ๆ ไปรยาก็พูดออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาณัฐรวีออกอาการงง ชายหนุ่มหันซ้ายแลขวามองหาคนที่หลานสาวพูดถึง
“ใคร...”
“อ้าวก็พยาบาลคนสวยนั่นไงคะ สวยจัง อยากได้เป็นพี่สะใภ้จัง”
คำพูดของญาติสาวทำเอาหัวใจหมอหนุ่มกระตุก เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยมองตามสายตาของหลานสาวด้วยแววตาพราวระยับ แต่ก็ไม่พูดตอบโต้อะไร ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารไปเงียบๆ แต่คำพูดต่อมาของไปรยาทำเอาหมอหนุ่มถึงกับสำลักอาหารเลยทีเดียว
“แต่ไปรว่า เธอคงไม่มองพี่หรอก ก็พี่วีน่ะเป็นแบดบอย เป็นไปรก็ไม่เอา”
“แค๊กๆๆ....”
ชายหนุ่มรีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม มองหลานสาวอย่างกล่าวโทษ ไปรยาหัวเราะคิกคักชอบใจ
“คิกๆ ไม่ต้องมองแบบนี้เลยนะคะ ไปรพูดความจริง ก็พี่วีน่ะเจ้าชู้ ผู้หญิงดีๆที่ไหนเขาก็ไม่มองหรอกค่ะ”
“เขาเรียกว่าเนื้อหอมมีเสน่ห์ต่างหาก ก็คนมันหล่อ สาวๆ ก็ชอบสิ มีเข้ามาไม่ขาดสายจนเลือกไม่ถูกแล้วนะนี่ เราน่ะตาไม่ถึง ยายไปร”
“แหวะ หล่อตายล่ะ”
“หึๆ”
- ผู้เขียน
