ใช่ เรื่องมันยาวจริงๆ เพราะต้องเล่าย้อนกลับไปตั้งแต่อดีต ในช่วงเวลาที่เธอยังเป็นเด็ก กระปุกบอกภูวิศว่าตนเองจะเล่าทุกอย่างแบบไม่หมกเม็ด แต่ขอเล่าหลังจากที่ลูกชายเข้านอนในช่วงบ่ายของวัน เพราะถ้าหากลูกไม่นอนเกรงว่าจะเล่าไม่จบ
“มี้คับเจ้าป่ายังไม่ง่วง หาว เจ้าป่าไม่หยับ หาว เจ้าป่าไม่นอน หาว” ขนาดไม่ง่วงแต่ปากอ้าหาวไม่หยุด คนเป็นแม่ได้แต่ส่ายหน้าให้กับความดื้อดึงของลูกชายที่นับวันยิ่งรู้มาก ฉลาดเป็นกรด ได้ดีเอ็นเอของพ่อมาเต็ม
“แต่มี้ง่วงแล้ว น้องนอนเป็นเพื่อนมี้หน่อยได้ไหมครับ” เธอกระซิบบอกลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ในขณะที่ใช้มือลูบแก้มซาลาเปาเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว
“ได้ฉิ เจ้าป่าเอ่เอ๊มี้เอง นอนน้าเด็กดี”
“เจ้าป่าเด็กดีก็นอนเหมือนกันนะครับ”
“ตบตูดด้วย นอนน้าเด็กดี หาว เจ้าป่าไม่ง่วง...”
“เอ่เอ๊ เด็กดีของมี้ หลับซะน้าเจ้าป่าเด็กดี”
กระปุกฮัมเพลงพร้อมกับตบก้นลูก ไม่นานเจ้าเด็กซนก็หลับสนิท เ
