มาเฟียลูกติด (เมฆา)

ตอนที่ 2 มาเฟียสัมภาษณ์พี่เลี้ยง

"ตามเข้ามาในห้อง ฉันจะสัมภาษณ์เอง" เมฆาตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าดามิด้วยสีหน้าที่ยังแปลกใจกับลูกชายไม่หาย "มาหาป๊าครับ" เสียงเข้มเอ่ยกับลูกชายในอ้อมกอดของว่าที่พี่เลี้ยงพลางอ้าแขนออกจะรับตัวลูกชายมาอุ้มไว้แต่คอปเตอร์กลับหันหน้าหนี รีบมุดหน้าเข้าหาซอกคอสวยของดามิ ทั้งยังใช้มือเล็กกอดคอดามิไว้แน่น "คอปเตอร์ครับ มาหาป๊าก่อน"

"กอดมามี๊ อย่ามาจับแยกกะมามี๊นะ" เสียงเล็กพูดตอบเบาๆ ทำเมฆาที่ได้ยินต้องหันกลับไปมองหน้ากับกรซ้ำอีกครั้ง

ทำไมอยู่ๆ ลูกชายเขาถึงได้เรียกดามิว่ามามี๊ได้...

"เดี๋ยวพี่ดามิขอสัมภาษณ์งานก่อนนะคะ หนูไปหาคุณพ่อก่อนน๊า"

"ม่ายมะมี๊ มะมี๊อย่าทิ้ง"

"อ่า งั้นก็ตามเข้ามาเถอะ มาทั้งอุ้มไว้แบบนั้นแหละ" เมฆาพูดจบก็เดินเข้าห้องทำงานไป ตามด้วยดามิที่รีบเดินอุ้มคอปเตอร์ตามเข้าไปติดๆ

ร่างเล็กตรงเข้ามานั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานพร้อมกับคอปเตอร์ที่นั่งอยู่บนตัก ลูกชายเขากอดแขนดามิไว้แน่นแล้วมองมาที่เขาที่นั่งตรงข้ามด้วยแววตาเป็นประกาย

ขืนไม่รับเข้าทำงาน..มีหวังคอปเตอร์คงจะได้อาละวาดซ้ำ

"มะมี๊คนนิถูกต้อง..จริงๆ นะปะป๊า" คอปเตอร์พูดบอกป๊าพร้อมรอยยิ้มที่แสดงถึงความดีใจ ต่างจากไม่กี่นาทีก่อนที่เพิ่งพูดปฏิเสธเขาเสียงแข็งว่าจะไม่เอาพี่เลี้ยงคนใหม่เด็ดขาด..

"มีครอบครัวหรือยัง" สายตาคมมองลูกชายอยู่พักใหญ่ด้วยความคิดมากมายที่ตีกันอยู่ในหัว ก่อนจะหันไปมองหน้าดามิแล้วเอ่ยถามคำถามแรกออกมา

"ยังค่ะ ยังไม่มีครอบครัว ฉันยังสนุกกับการทำงาน ไม่ได้คิดเรื่องมีครอบครัวไว้เลยค่ะ"

"สนุกกับการทำงาน..หมายถึงงานพี่เลี้ยง?" ใบหน้าคมเลิ่กคิ้วถามอีกคนไปด้วยสีหน้าแปลกใจ

"เอ่อ เปล่าค่ะ ฉันทำงานอยู่บริษัทรถยนต์ค่ะ"

"แล้วทำไมมาสมัครงานนี้"

"ฉันพูดตรงๆ เลยได้ใช่ไหมคะ" เมฆาพยักหน้าให้แทนคำตอบ ดามิถึงพูดขึ้นมาต่อ "ฉันไม่เคยเห็นงานที่ไหนที่ให้เงินเดือนสองแสนพร้อมที่อยู่และรถส่วนตัว ยิ่งเมื่อกี้คนของคุณโทรไปบอกว่าเพิ่มเงินเดือนเป็นสองเท่า ฉันยิ่งตกใจ รีบทิ้งทุกอย่างมาที่นี่ เงินมันเยอะมากจริงๆ" ดามิพูดตอบร่ายยาวพลางยิ้มให้กับเมฆา มือก็ยกขึ้นลูบศีรษะลูกชายเขาบนตักไปด้วย

"ดีๆ เย่มเลยอะ" เสียงคอปเตอร์พูดตอบพร้อมพยักหน้าให้เหมือนกำลังบอกป๊าว่าจะเอาคนนี้

"เหตุผลมีแค่เรื่องเงินแล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าจะเลี้ยงลูกฉันได้"

"ฉันเคยเลี้ยงหลานนะคะ เลี้ยงตอนตัวน้อยๆ จนโต คุณไม่ต้องกังวลเลยค่ะว่าฉันจะเลี้ยงเด็กไม่เป็น อีกอย่างเมื่อไม่กี่ปีก่อนฉันเคยบังเอิญได้เลี้ยงเด็กคนนึงอยู่เกือบเดือน แต่พอต้องหยุดเลี้ยง ตอนนั้นก็รู้เลยว่าตัวเองชอบเด็กมาก อยากจะทำงานด้านนี้แต่เพราะงานนี้ไม่ได้ให้เงินเยอะขนาดนั้น ฉันถึงจำเป็นต้องไปทำงานอื่นจนมาเห็นที่คุณเปิดรับสมัคร"

"พักอยู่ที่ไหน" คำถามที่สองที่ถูกถามออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่ากับใบหน้าที่มองดามิด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"อพาร์ทเมนท์ซอยข้างๆ หมู่บ้านคุณนี่เองค่ะ"

"อยู่กับใคร"

"คนเดียวค่ะ"

"พร้อมออกมาอยู่ที่นี่ใช่ไหม"

"คะ? หมายถึงต้องมาอยู่ที่นี่เลยเหรอคะ"

"ใช่ กินนอนอยู่กับฉัน ห้องเดียวกัน"

"..."

"ทำไม มีแฟน?"

"คะ?"

"ถามก็ตอบ"

"ไม่ค่ะ ฉันไม่มีแฟน"

"ฉันต้องถามคำถามนี้เพราะการเป็นพี่เลี้ยง เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไม่มีวันหยุด ไม่มีเวลาส่วนตัวอะไรให้เธอ เธอต้องสละเวลาทั้งหมดให้คอปเตอร์ ฉันถึงให้เงินเดือนเยอะขนาดนั้น"

"ไม่มีปัญหาเลยค่ะ ฉันพร้อมมาก"

"ออกไปก่อน"

"คะ? คุณไม่รับฉันเหรอคะ"

"ปะป๊า คอปจาเอา เอามามี๊คนนิ"

"ให้พี่เลี้ยงหนูออกไปรอข้างหน้า ส่วนคอปเตอร์มาหาป๊าก่อน"

"ม่าย จะปายกับมามี๊"

"ป๊ามีเรื่องจะคุยกับหนู ถ้าหนูอยู่ ป๊าจะยอมรับคนนี้โอเคไหมครับ" ประโยคของเมฆาทำคอปเตอร์พยักหน้าให้ถี่ๆ จนดามิต้องอุ้มตัวคอปเตอร์มาส่งให้กับเขา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

เมฆาอุ้มตัวลูกชายขึ้นนั่งบนโต๊ะหันหน้าเข้าหาตัว ก่อนจะมองหน้าคอปเตอร์นิ่งๆ นานเกือบนาที

"อะไย มองหน้าทำไมอะ" คอปเตอร์เอ่ยถามพร้อมเอียงคอสงสัย

ตอนนี้ความคิดในหัวเขาตีกันไปหมด เด็กที่อาละวาดเพราะคำว่ามามี๊ เด็กที่ปาของใส่พี่เลี้ยงเพราะคำนี้ แต่ตอนนี้กลับเรียกดามิว่ามามี๊ซะอย่างนั้น...

"ป๊าพูดคำว่ามามี๊ได้ใช่ไหม"

"คับ" ใบหน้าเล็กพยักหน้า

"ทำไมหนูถึงไปเรียกพี่เลี้ยงคนนั้นว่ามามี๊"

"ก็มามี๊นินา"

"เหตุผลครับ หนูไม่ชอบคำนี้ที่สุด ทำไมอยู่ๆ ถึงไปเรียกคนแปลกหน้าแบบนั้น"

"ไม่แปลกหน้า ก็มะมี๊นี่นา"

"ป๊าไม่เข้าใจ หนูหมายถึงอะไร"

"มะมี๊คือคนที่อุ้มคอป ให้คอปกินนมด้วย คอปจำได้น้า รูปในห้องนั่นงาย"

"อ่า...หนูจำได้เหรอครับ"

"จำได้ทันที! มามี๊ฉวยทิ่สุด"

ย้อนไปก่อนหน้านี้ ตั้งแต่ช่วงที่เขาพาคอปเตอร์ไปตามแม่แท้ๆ ที่หนีไป เขาไปซื้อคอนโดที่สืบมาว่าอยู่ใกล้กับที่ที่ภรรยาเก่าอยู่จนตามไปเจอเรื่องที่ทำให้เขาเกลียดผู้หญิงคนนั้นมาจนถึงตอนนี้

วันที่เกิดเรื่อง เขากลับมาถึงคอนโดก็กินเหล้าจนเมาเละ ตอนนั้นเขาเสียสูนจริงๆ ทั้งเสียใจที่เสียภรรยา ทั้งเสียใจที่รักษาครอบครัวไว้ให้ลูกไม่ได้ ยังดีที่มีกรไปด้วย กรถึงช่วยดูแลคอปเตอร์ในวัยไม่กี่เดือนให้

แต่ยังไงกรก็คือผู้ชายคนนึง ไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน ไม่ได้มีความสามารถพอจะดูแลเด็กตัวเล็กแค่นั้นได้ดี ในขณะที่เขาเองก็เมาจนไม่เป็นอันได้ทำอะไร

ช่วงดึกคืนนั้น คอปเตอร์ร้องเสียงดังลั่นห้องจนมีห้องข้างๆ มาเคาะประตู ทันทีที่กรเปิดประตูให้ก็เจอเป็นผู้หญิงคนนึง...ไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือดามินั่นแหละ ดามิถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง มาพูดบ่นทั้งเขาและกรอยู่พักใหญ่ว่าปล่อยให้เด็กร้องไห้เป็นชั่วโมงได้ยังไง พูดบ่นแบบนั้นแต่ก็รับคอปเตอร์ไปอุ้มไว้แถมยังกล่อมนอนจนคอปเตอร์ที่ร้องมาเป็นชั่วโมงยอมสงบลงได้

หลายคืนที่เขายังเมาเละเทะก็มีดามิคอยด่าเรียกสติ ทั้งช่วยดูแลคอปเตอร์ให้ทุกครั้งที่กลับมาจากทำงาน มันเป็นอยู่แบบนั้นเกือบเดือน ความรู้สึกที่เหมือนจะรู้สึกดีกับดามิมันก่อตัว แต่เพราะความกลัวในใจ รักเขาเพิ่งพัง ครอบครัวที่เขาพยายามประคับประคองมาเพิ่งแตก อีกทั้งเขาเป็นแค่คนที่มีลูกติดในขณะที่ดามิเพิ่งเรียนจบและหน้าที่การงานกำลังไปได้ดี ที่สำคัญก็คือดามิในตอนนั้นมีแฟนอยู่แล้ว

สุดท้ายเขาถึงได้ตัดสินใจกลับมาที่บ้านในช่วงเวลาที่ดามิไปทำงานแบบไม่บอกกล่าว ถือเป็นการลากันแบบไม่ได้บอกให้อีกคนตั้งตัว มีเพียงคำพูดที่ฝากนิติคอนโดไว้บอกแค่นั้น...

ส่วนรูปที่ลูกชายเขาบอกมาก็คือรูปที่กรถ่ายในตอนที่ดามิกำลังอุ้มกล่อมคอปเตอร์นอน กรมักจะคอยถ่ายรูปส่งไปให้สิงหา น้องชายของเขาที่เป็นห่วงและคอยถามไถ่ผ่านบอดีการ์ดมาตลอดในตอนที่เขาเจอปัญหานั้น

พอกลับมาถึงบ้านเขาถึงสั่งทำรูปถ่ายนั้นมาเก็บเอาไว้ในห้อง มีแม้กระทั่งรูปในตอนที่ดามิเอาคอปเตอร์เข้าเต้าตัวเองทั้งที่ตัวเองไม่มีน้ำนมด้วยซ้ำ และก็อาจจะเพราะรูปนั้นที่ทำให้คอปเตอร์เข้าใจไปว่าอีกคนเป็นมะมี๊ตัวจริง ถึงได้ไม่ยอมรับคนอื่นมาตลอด

"คอปจำได้น้า ปะป๊าให้ดูรูปนี่นา มะมี๊อุ้มคอปไว้ ให้คอปกินนมด้วย มะมี๊ดีที่สุด ปะป๊าต้องอย่าให้มะมี๊ไปไหนนะ เอามะมี๊ให้คอปนะ ให้คอปมีปะป๊ากับมะมี๊เหมือนคนอื่นนะคับ" ประโยคของลูกชายที่พูดออกมาด้วยท่าทีไร้เดียงสา ก่อนจะสะอื้นเหมือนจะร้องไห้ตอนที่บอกว่าให้ตัวเองมีมะมี๊และปะป๊าเหมือนคนอื่น ทำเมฆาที่ได้ยินนิ่งไปเกือบนาที ก่อนจะอุ้มตัวลูกชายขึ้นมากอดไว้ แล้วพาเดินออกจากห้องมาส่งให้กรที่ยืนรออยู่ด้านหน้าอุ้มไว้แทน

"..." เมฆาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโซฟาที่ดามินั่งอยู่ สายตาคมมองใบหน้าสวยอยู่แบบนั้นเกือบนาที ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงไปตรงหน้า

"คะ?" การกระทำของเมฆาทำดามิตกใจจนเกือบจะถอยตัวลงมานั่งตรงพื้นกับอีกคนแต่เพราะโดนเมฆารั้งตัวให้นั่งกลับลงไปบนโซฟาต่อ "มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เธอจำฉันกับลูกไม่ได้จริงๆ เหรอ"

"คะ..เอ่อ" ดามินิ่งไป ก่อนจะมองหน้าเมฆาสลับกับหันไปมองหน้าเจ้าตัวเล็กที่บอดีการ์ดอุ้มอยู่ เธอคุ้นหน้าทั้งสองคนจริงๆ รู้สึกคุ้นตั้งแต่เห็นครั้งแรก.. สองคนพ่อลูกหน้าเหมือนกับ... "เดี๋ยวนะ คุณ ใช่...ใช่จริงๆ ด้วย คุณกับน้องคอปเตอร์ที่อยู่ห้องข้างๆ ฉัน ใช่ใช่ไหมคะ"

"อืม ฉันรับเธอเข้าทำงาน" เมฆาพูดออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่ก็ทำคนฟังรู้สึกได้ว่าเขาพูดออกมาด้วยความโล่งใจ เหมือนความรู้สึกที่ค้างอยู่ในใจได้ปลดล็อกมันแล้ว ตอนนั้นเหมือนเขาทิ้งอีกคนไว้ ตั้งแต่กลับมาเขาก็ส่งคนไปถามนิติเรื่องที่ฝากให้บอกดามิ ถึงได้รู้จากปากนิติคอนโดว่าดามิร้องไห้ตอนที่รู้ว่าเขากับลูกออกจากคอนโดนั้นไป เขาไม่ได้จะเข้าข้างตัวเองเพราะดามิก็มีแฟนแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าดามิคงมีความรู้สึกดีๆ กับเขาเหมือนกัน แต่เขากลับทิ้งอีกคนที่ช่วยเขาไปแบบไม่ไยดี "เรื่องตอนนั้นฉันขอโทษจริงๆ เธอคงใช้ชีวิตลำบาก"

"คะ?"

"ไม่รู้ว่าเธอจะเสียใจมากหรือเปล่า" เสียงเข้มเอ่ยมาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

"คุณหมายถึงอะไรคะ..ฉันไม่ได้เสียใจอะไรนะ ช่วงแรกก็แค่คิดถึงเจ้าตัวเล็กเพราะกล่อมนอนอยู่ทุกคืนเกือบเดือนแต่สักพักก็ชินนะคะ ไม่ได้เสียใจอะไร คุณกำลังกังวลอะไรเหรอคะ" ดามิถามออกมาด้วยสีหน้างงๆ

"อ่า ไม่ได้เสียใจ?"

"ฉันต้องเสียใจเรื่องอะไรเหรอคะ" เธอไม่ได้จะกวน..แต่เธอก็ไม่รู้จริงๆ มีช่วงแรกที่แอบน้ำตาซึมเพราะคิดถึงเจ้าตัวเล็กบ้างแต่ไม่นานมันก็หายไปเอง..

"..."

"หรือว่ามีอะไรเหรอคะ คุณบอกฉันได้นะคะว่าฉันต้องเสียใจอะไร"

"เปล่า ไม่มี" เมฆาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบติดหงุดหงิดกับคิ้วเข้มที่ขมวดจนแทบจะชนกัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาแบบไม่สบอารมณ์

"คิคิ" เสียงหัวเราะของลูกชายทำใบหน้าคมรีบหันไปหา ถึงได้เห็นว่าคอปเตอร์กำลังหัวเราะกับท่าทีของเขาอยู่พร้อมกับกรที่กำลังยืนอมยิ้มอยู่เช่นกัน

"มึงยิ้มอะไร"

"อ่า เปล่าหนิครับ"

"ถ้าว่างมากก็พาดามิไปขนของย้ายเข้าบ้านให้เสร็จภายในคืนนี้ ถ้าคืนนี้คอปเตอร์ไม่ได้นอนกับดามิ มึงไม่ต้องไสหัวกลับมา" เมฆาพูดจบก็รีบเดินไปหาลูกชายที่กำลังใช้มือป้องปากกลั้นขำเขาอยู่เพื่อจะอุ้มเข้าห้องไป