มาเฟียลูกติด (เมฆา)

ภายในบ้านหลังใหญ่ที่มีบอดีการ์ดยืนอยู่รอบๆ โดยมี 'เมฆา' เป็นนายใหญ่ผู้มีอำนาจสูงสุดของบ้าน รองลงมาก็เป็นนายน้อยอย่าง 'คอปเตอร์' ลูกชายของเมฆาที่เป็นลูกติดในวัยที่กำลังอวบอ้วนน่ารัก เมฆาเลิกกับแม่ของคอปเตอร์ไปตั้งแต่คอปเตอร์เกิดได้แค่สามเดือน เพียงเพราะปัญหาที่เมฆาและแม่ของคอปเตอร์ทะเลาะกันบ่อยในช่วงนั้นคือปัญหาการเลี้ยงลูก ชีวิตของแม่คอปเตอร์หรือพะพิงสวยหรูมาตลอด ตั้งแต่เกิดมาในบ้านที่ร่ำรวยจนมาแต่งงานกับเมฆา เขาเองก็เลี้ยงดูพะพิงอย่างดี มีแม่บ้าน บอดีการ์ดคอยดูแล ออกงานทุกคืน เที่ยวดื่ม ปาร์ตี้ไม่เคยเว้นวัน มีหน้ามีตาในสังคม ช็อปปิ้งหลักล้านแทบทุกวันจนกระทั่งมามีคอปเตอร์ พะพิงเริ่มทะเลาะกับเขาเพราะไม่มีเวลาออกไปเปิดหูเปิดตา ต้องอยู่บ้านเลี้ยงลูกแทบไม่ได้นอน ทะเลาะกันเรื่องจะหาพี่เลี้ยงมาดูแล แต่เป็นเมฆาเองที่ไม่ยอมเพราะพี่เลี้ยงคนแรกที่เคยหามาดูแลคอปเตอร์ ไม่ได้ดูแลลูกเขาอย่างดี เวลาที่ไม่ได้อยู่ในสายตาก็มักไม่เบามือกับลูกชายเขาจนเขาเองที่มาเห็นภาพผ่านกล้องไม่พอใจและไล่ออกไป มันถึงเป็นปมให้เมฆาไม่อยากจ้างใครมาดูแลลูกชายของเขาอีก ต่างกับพะพิงที่ยังพยายามหาพี่เลี้ยงมา ปัญหามันคาราคาซัง ทะเลาะกันซ้ำๆ จนตกลงกันว่าเมฆาจะพักงานทุกอย่างที่ทำ วางมือจากธุรกิจให้สิงหา น้องชายช่วยดูแลแทนให้เพื่อจะมาดูแลลูกชายด้วยตัวเอง ปล่อยให้พะพิงไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม มันเหมือนทุกอย่างจะโอเคแต่สุดท้ายก็ต้องมาทะเลาะเพราะพะพิงชอบเมากลับมาบ้าน บางครั้งกลับมาก็อาละวาด บางครั้งก็ต้องการเรื่องอย่างว่าจนขอให้เขาไปนอนด้วย ขอให้ทิ้งลูกไว้ในห้องตามลำพัง พอเขาเองไม่ยอมก็มีปัญหากัน ถึงขั้นทำร้ายร่างกายเมฆาแรงๆ ไม่ใช่ว่าเขาเองจะไม่ทำเรื่องบนเตียงกับภรรยาเลย เขาเองก็ชอบเรื่องแบบนั้นเหมือนกันเพียงแต่บางคืนลูกยังไม่นอนหรือยังงอแงอยู่จนเขาทิ้งลูกไปไม่ได้...ต่างกับพะพิงที่ไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น ถ้าต้องการก็จะเอาให้ได้จนสุดท้ายก็ต้องทะเลาะกัน ปัญหาเริ่มเพิ่มมาเรื่อยๆ ทีละปัญหาโดยมีเมฆาที่ยอมมาตลอด พยายามแก้ปัญหาเพื่อจะรักษาคำว่าครอบครัวไว้ให้ลูกชาย จนสุดท้ายคำพูดที่เขาได้ยินในวันที่ลูกชายไม่สบาย ตัวร้อนจนเขาต้องพาไปโรงพยาบาลกลางดึกคือ 'ไม่รู้จะเกิดมาทำไม เกิดมาเป็นตัวปัญหา มาเป็นตัวถ่วงชีวิต ตายๆ ไปได้ก็ดี' คำพูดที่พะพิงพูดกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาเพียงเพราะขัดใจที่โดนเขาโทรตามให้มาโรงพยาบาลเพื่อมาช่วยดูลูกในตอนที่ตัวเองกำลังปาร์ตี้ นั่นมันเลยทำเมฆาหมดความอดทนจนเผลอตบใบหน้าสวยของภรรยาไป ทันทีที่อารมณ์เย็นลง เมฆาเองก็รีบไปขอโทษ ยอมให้อีกคนใช้อารมณ์ที่มีทำร้ายเขาได้ตามใจ แต่สุดท้ายตื่นมาอีกวันเมียเขาก็หอบเสื้อผ้าหนีไป เมฆาเองพยายามใช้อำนาจที่มีตามหาเพื่อขอให้พะพิงกลับมา ทำทุกทางจนภายในเวลาไม่กี่เดือนก็ตามเจอ ถึงได้รู้ว่าพะพิงหนีไปแต่งงานกับนักธุรกิจต่างชาติ หนำซ้ำยังตั้งท้องกับคนใหม่และไล่เขากลับ ไม่สนใจเขา ไม่สนใจลูกชายที่เขาอุ้มไปหาแม้แต่น้อย ตั้งแต่ตอนนั้นจนมาถึงตอนนี้เขาเองถึงได้รังเกียจผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่ของคอปเตอร์ที่สุด สุดท้ายเมฆาเลี้ยงลูกชายมาด้วยตัวเอง เลี้ยงมาจนถึงตอนนี้ที่คอปเตอร์สามารถพูดคุยกับเขาได้ เขาถึงตัดสินใจจ้างพี่เลี้ยงเพื่อให้มาดูแลในช่วงที่เขาต้องทำงาน โดยมีข้อห้ามว่าห้ามพูดคำว่ามะมี๊ในบ้านหลังนี้เด็ดขาด แต่ถึงแบบนั้นเขาเองก็ไม่ได้วางใจถึงขนาดจะทิ้งลูกไว้กับพี่เลี้ยงตามลำพัง เมฆายังคงวางมือจากธุรกิจหลายอย่าง เลือกทำแค่งานที่เขาสามารถจัดการผ่านที่บ้านได้ ถ้าช่วงไหนจำเป็นจะต้องออกไปไหนจริงๆ ก็จะทิ้งบอดีการ์ดคนสนิทหรือตามสิงหามาช่วยดูแลคอปเตอร์อีกคน ก๊อก ก๊อก ก๊อก! "นายครับ" เสียงบอดีการ์ดคนสนิทของเมฆาอย่างกร เคาะประตูเรียกนายตัวเองที่อยู่ในห้องทำงานด้วยน้ำเสียงรีบร้อน "เข้ามา" ทันทีที่เมฆาเอ่ยอนุญาต กรก็รีบวิ่งเข้ามาภายในห้องทำงานของผู้เป็นนายทันที "มีอะไร" "นายน้อยครับ" "คอปเตอร์ทำไม" "ปาของใส่พี่เลี้ยงจนคิ้วแตก ผมให้คนพาพี่เลี้ยงไปส่งโรงพยาบาลแล้วแต่นายน้อยตอนนี้ยังโวยวายอยู่ ไม่มีใครเข้าไปในห้องได้" "ทำไมคอปเตอร์ถึงได้อาละวาดแบบนั้น" เมฆาพูดพลางหยัดตัวลุกจากโต๊ะ รีบเดินออกจากห้องทำงานตรงไปห้องนอนที่อยู่ข้างๆ กันพร้อมกับกรที่เดินตามมาติดๆ "พี่เลี้ยงสอนให้เรียกว่ามะมี๊ครับ" "?" เมฆาได้ยินแบบนั้นแล้วถึงหันหน้ากลับมาหากรด้วยสีหน้านิ่งๆ กับคิ้วเข้มที่ขมวดจนแทบจะชนกัน "ตอนมึงรับเข้ามา มึงไม่ได้บอกหรือไงว่าคำนี้คือคำต้องห้าม" "บอกครับ กฎข้อนี้ผมย้ำบ่อยที่สุดแล้วครับนาย" "อวดดี สมควรแล้ว" "ให้ผมทำยังไงต่อครับ" "ให้ค่ารักษาพยาบาลกับเงินเดือนเดือนนี้แล้วไล่ออกไป เรียกพี่เลี้ยงที่เคยสมัครรอบก่อนมาให้กูสัมภาษณ์เองภายในวันนี้" "เกรงว่าจะไม่ทันวันนี้ครับ" "เพิ่มเงินเดือนไปสองเท่า เรียกมาให้ได้ภายในวันนี้" "ครับนาย" กรวิ่งกลับลงไปที่ชั้นล่างของบ้าน ส่วนเมฆาเดินมาถึงหน้าห้องนอนของคอปเตอร์ บอดีการ์ดที่ยืนเฝ้ากันอยู่หน้าห้องพากันหลีกทางให้เมฆาได้เดินเข้าไป ทันทีที่ขาแกร่งเหยียบพื้นห้องก็มีของเล่นเป็นเครื่องบินบังคับ ลำไม่ใหญ่มากโดนปาเข้ามาชนเข้ากับขาแกร่ง คงไม่ใช่ฝีมือใครที่ไหน ก็เป็นเด็กที่กำลังนั่งร้องไห้จนตาแดงก่ำอยู่ที่พื้นตอนนี้... "ปาใส่ป๊าเหรอครับ?" เมฆาคุกเข่าลงไปนั่งกับพื้นตรงหน้าลูกชาย ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ม่ายช่ายนะ ฮึก" "ก็เห็นอยู่ว่าหนูปาเครื่องบินบังคับใส่ป๊า" "กรกร" "คิดว่าเป็นกรเหรอครับ" "คับ อึก.." "ต่อให้เป็นกรแล้วคอปเตอร์ควรปาใส่เหรอ ถ้ากรปาของใส่คอปเตอร์บ้างทำไง" "เจ็บ" "ใช่ครับ เจ็บ" "อึก.." สายตาเด็กน้อยช้อนมองผู้เป็นป๊า ก่อนจะพยายามกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้ ขาเล็กค่อยๆ คลานเข้าหาตักแกร่งเพื่อปีนขึ้นไปให้เมฆาได้กอดไว้ "ไม่เอามะมี๊" "ครับ รู้แล้ว ป๊าไล่ออกแล้ว" "บอกว่าเปงมะมี๊ได้ไง..อึก ม่ายช่าย ม่ายเอา มามี๊ม่ายช่ายคนนี้สักหน่อย" "เดี๋ยวเราลงไปดูพี่เลี้ยงคนใหม่กัน ป๊าจะกำชับว่าห้ามพูดคำนี้กับหนูเด็ดขาด" "ม่ายเอา" "หืม?" "ม่ายเอาแล้ว ใครก็จะเปงมามี๊ทั้งนั้น" ก็จริงอยู่..พี่เลี้ยงมากี่คนๆ ก็พยายามสอนให้ลูกชายเขาเรียกตัวเองด้วยคำนี้ คำที่ลูกชายเขาไม่เคยอยากได้ยิน ถึงแม้คอปเตอร์จะยังเด็กแต่เมฆาก็พูดกับลูกตรงๆ ว่ามะมี๊ทิ้งเขาและคอปเตอร์ไปตั้งแต่เด็ก บอกเสมอว่าป๊าเลี้ยงลูกมาคนเดียว ในเมื่อเขาเกลียด เขาก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องสอนให้ลูกรักแม่ เพราะมีแค่เขาคนเดียวมันก็เพียงพอ สุดท้ายตอนนี้คอปเตอร์ถึงได้เกลียดคำว่ามามี๊จริงๆ .. ได้ยินเมื่อไหร่ก็อาละวาด ร้องไห้ "รอบนี้ปะป๊าจะกำชับอย่างดี" "อึก" ใบหน้าเล็กส่ายไปมาแทนคำตอบพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้น "ป๊าทำงาน จะพาหนูไปห้องทำงานด้วย หนูก็เบื่อ" "ม่าย" "โอเค แค่ลงไปดูพอ ถ้าคอปเตอร์ไม่ถูกใจ ป๊าจะไม่รับใครมาทั้งนั้น ไว้ถ้าป๊าทำงานแล้วไม่ว่าง จะเอาหนูไปฝากอาสิงหาไว้แล้วกัน" "อือ..คับ" คอปเตอร์พยักหน้าให้ผู้เป็นป๊า ก่อนจะใช้มือปาดน้ำตาที่เปื้อนแก้มอยู่ออก เมฆาถึงได้อุ้มลูกชายขึ้น พาออกจากห้องนอนลงมาที่ชั้นล่างของบ้าน "มาแค่คนเดียวครับเพราะอยู่ใกล้เลยมาได้ ที่เหลืออยู่ต่างจังหวัดทั้งนั้นครับ" กรเดินเข้ามาแจ้งกับผู้เป็นนาย ก่อนจะพูดขึ้นมาต่อด้วยน้ำเสียงที่เบาลง "นายครับ คือว่าไม่รู้จะใช่ไหม แต่นั่นมันเหมือนคุณดามิ" เมฆาได้ยินแบบนั้นถึงมองไปหาผู้หญิงที่นั่งรออยู่ตรงโซฟาห้องรับแขก "อ่า" เช่นเดียวกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงโซฟาที่มองมาทางเขาจนสบตากันเข้าพอดี สบตากันเพียงเสี้ยววิ อีกคนก็ขมวดคิ้วจนแทบชนกัน จ้องหน้าเขาไม่ละสายตา เหมือนจะคุ้นหน้าคุ้นตาเขาอยู่พอสมควร ก็แหง่ละ..จะไม่คุ้นได้ยังไง ปึก ปึก!! มือเล็กของลูกชายในอ้อมกอดตีเข้าที่แผงอกของเมฆา คอปเตอร์พยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดจากอ้อมแขนจนเมฆาต้องวางลูกชายลงกับพื้น เพียงไม่ถึงวินาที คอปเตอร์ก็รีบหยัดตัวยืน วิ่งเข้าไปหาว่าที่พี่เลี้ยงคนใหม่ที่นั่งอยู่ ก่อนจะล้มลงไปกับพื้นเพราะยังทรงตัวได้ไม่ดีแต่ก็ยังไม่ละความพยายาม คอปเตอร์ยังคงคลานต่อไปจนถึงตรงหน้าพี่เลี้ยงสาวจนเธอต้องรีบลงจากโซฟามานั่งลงกับพื้น ก่อนจะประคองตัวคอปเตอร์ให้ยืนขึ้น "สวัสดีค่ะ พี่ชื่อดามินะคะ" "มามี๊" สิ้นสุดเสียงเรียกจากคอปเตอร์ กรหันไปมองหน้าเมฆาด้วยท่าทางตกใจเพราะกรเองก็อยู่กับคอปเตอร์มาตั้งแต่คอปเตอร์เกิด รู้ดีว่าคำนี้จะไม่มีทางได้ยินจากปากของนายน้อยของบ้านแน่นอน... เช่นเดียวกับเมฆาในตอนนี้ที่สีหน้าตกใจไม่ต่างกัน ไม่ใช่แค่คำที่ลูกชายเขาเอ่ยเรียกอีกคน แต่ที่ผู้หญิงคนนั้นแนะนำตัวว่าชื่อดามิ.. คือดามิจริงๆ สินะ "ชื่อดามิค่ะ ไม่ใช่มะมี๊นะ" "มามี๊..คับ มามี๊อุ้มคอป" "คนเก่ง พี่ชื่อดามิค่ะ ไม่ใช่มามี๊น๊า ลองเรียกใหม่สิคะ" "มามี๊อุ้ม..อุ้มหน่อยมามี๊ ฮึก" ลูกชายเจ้าอารมณ์เริ่มจะแบะปากเหมือนจะร้องไห้จนดามิต้องรีบหันมามองเมฆาเชิงจะขออนุญาต ทันทีที่เมฆาพยักหน้าให้ ดามิถึงได้ยกตัวคอปเตอร์ขึ้นมาอุ้มเอาไว้ทันที "อุ้มแล้วค่ะ ดามิอุ้มหนูแล้ว ไม่ร้องนะคะ" "ปะป๊า นิ คนนิมามี๊ คนนิถูกต้องแล้ว" นิ้วอ้วนป้อมจิ้มตรงเนินอกอวบของดามิซ้ำสองสามครั้ง ก่อนจะหันหน้าไปบอกป๊าตัวเองด้วยท่าทีไร้เดียงสา..