8
1068 คำ
“ไม่ต้อง พี่ไม่ได้อยากรู้ถึงขนาดนั้น แค่ทำให้ถูกต้อง มีหลักฐานชัดเจนก็พอ เผื่อมีดราม่าอะไรเกิดขึ้นเราจะได้ยืนยันได้ แต่ต่อไปนี้แฟนไม่ต้องไปแล้วนะ ให้ฝ่ายการตลาดเขาไปก็ได้ เพราะมันเกี่ยวข้องกับแผนกนั้นโดยตรง ส่วนแฟนเอาเวลาไปทำอะไรที่มีประโยชน์กว่านี้จะดีกว่า บุคลากรที่มีคุณภาพไม่ต้องไปทำงานง่าย ๆ อย่างนี้หรอก” เขาไม่รู้ว่าหิรัญคนนี้จะเป็นคนเดียวกับที่เธอคุยด้วยหรือเปล่า แต่เขาก็ต้องขัดขวางไว้ก่อน
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวแฟนจะทำเอกสารมาให้พี่เป้เซ็นนะคะ พี่เป้มีอะไรอีกไหมคะ”
“ไม่มี ไปทำงานต่อเถอะ”
“ค่ะ”
“เอ้อ หนูแฟน” เขาเรียกหญิงสาวที่กำลังจะเปิดประตูเอาไว้ “เย็นนี้พี่มีงานเลี้ยงที่ไหนหรือเปล่า” ถามเพราะคิดว่าบางทีเธออาจจะลืมบอกเขา
“วันนี้กับพรุ่งนี้ไม่มีค่ะ มะรืนนี้มีงานเลี้ยงของบริษัทแอลบี เป็นงานเปิดตัวคอมพิวเตอร์ตัวใหม่ค่ะ”
“โอเค งั้นมะรืนนี้เตรียมตัวให้พร้อม เอาให้สวย ๆ เลยนะ”
“แฟนจะพยายามนะคะ” เธอตอบพร้อมเสียงหัวเราะขัดเขินที่โดนเขาล้อ
ยุทิตย์หัวเราะตอบ พยักหน้ารับเมื่อเธอขอตัวไปทำงานต่อ
……………..
ปิ๊น ๆ
ธิมาดาหยุดเดินแล้วก้มลงเล็กน้อย มองลอดกระจกรถที่กำลังเลื่อนต่ำลง “พี่เป้จะกลับแล้วเหรอคะ”
“ใช่ แล้วหนูแฟนจะไปไหน ทำไมเดินไปทางนี้ล่ะ” เขาแปลกใจ เพราะเห็นเธอเดินผ่านป้ายรถเมล์มาแล้ว
“จะไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลตรงนี้เองค่ะ” เธอชี้โรงพยาบาลที่ห่างออกไปแค่ไม่กี่สิบเมตร ที่เธอเลือกโรงพยาบาลแห่งนี้เพราะว่ามันใกล้กับบริษัท และที่สำคัญคือเพื่อนของเธอก็เป็นพยาบาลอยู่ที่นี่ด้วย จึงสะดวกที่จะฝากฝังให้ช่วยดูแลมารดาให้
“ขึ้นรถสิ พี่กำลังจะไปทางนั้นพอดี” เขาเอี้ยวตัวเปิดประตูจากด้านในให้เธอก่อนจะพูดจบ
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวก้าวขึ้นไปนั่งคู่คนขับด้วยความเกรงใจ เธอไม่อยากขึ้นรถไปกับเขา เพราะถ้าเขากลับบ้านเขาจะต้องเสียเวลากลับรถอีกรอบ ทำให้เสียเวลาของเขาเปล่า ๆ
“แม่เป็นอะไรถึงต้องอยู่โรงพยาบาล”
“แม่เป็นอัมพฤกษ์ค่ะ” เธอตอบเสียงเบา แล้วเล่าถึงสาเหตุของโรคให้เขาฟัง
“พี่เสียใจด้วยนะ แล้วเราจะทำยังไงต่อไป” เขารู้สึกเห็นใจเธอมาก
“ตอนนี้ก็ต้องให้เป็นหน้าที่ของหมอค่ะ อาทิตย์หน้าถึงจะกลับบ้านได้ แฟนก็คงต้องหาคนมาดูแล” เธอเผลอถอนหายใจเบา ๆ เพราะมันทำให้เธอนึกถึงรายจ่ายที่กำลังจ่อคิวรอเธออยู่ พานทำให้รู้สึกหดหู่ ท้อแท้
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกพี่ได้เลยนะ” เขาเลี้ยวรถเข้าไปในเขตโรงพยาบาล ขับวนตามป้ายจนถึงที่จอดรถ
“ขอบคุณนะคะพี่เป้ มาส่งถึงที่เลย แฟนไปก่อนนะคะ” เธอบอกกับเขาแล้วเปิดประตูลงจากรถ
“รอพี่ด้วยสิ” เขารีบเปิดประตูก้าวลงจากรถแล้วเดินไปยืนคู่เธอ “พี่ขอไปเยี่ยมคุณแม่ด้วยนะ” แล้วใช้มือดันข้อศอกเธอให้เดินนำ
.....................
ธิมาดาพายุทิตย์มายืนอยู่ที่หน้าเตียงมารดา ที่พักอยู่ในห้องรวมแบบสี่เตียง
“แม่เป็นไงบ้าง เดินได้หรือยัง วันนี้หนูพาพี่เป้มาเยี่ยม เขาเป็นเจ้านายของหนู แล้วก็เป็นพี่ชายของน้องปลายด้วยจ้ะ” เธอบอกเล่าให้มารดาฟัง แล้วกุมมือของท่านไว้
“สวัสดีครับคุณแม่” ชายหนุ่มยกมือไหว้คนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไม่ถือตัว
“หมอบอกว่าอาทิตย์หน้าก็ได้กลับบ้านแล้วนะ น้าชาติก็ถามถึงแม่อยู่นะ แต่เขาไม่ว่าง เลยไม่ได้มาหาแม่” เธอปดมารดาเรื่องสามีใหม่ของท่าน เห็นท่านดีใจจึงได้แต่เบือนหน้าหนีไปอีกทาง เพื่อปิดบังน้ำที่ตีตื้นขึ้นมาคลออยู่บนดวงตา
“พี่เป้คะ แฟนฝากแม่หน่อยนะ” เธอบอกกับเขาโดยที่ไม่มองหน้า แล้วรีบเดินออกไป
ยุทิตย์มองตามร่างเล็กที่รีบเดินออกไปจากห้อง เสียงของเธอเจือสะอื้นเขาฟังออก เธอคงเครียดเรื่องแม่สินะ.. เขานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง ไม่ได้พูดอะไรกับคนป่วยนอกจากส่งยิ้มให้ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูพอร์ตหุ้นไปพลาง ๆ
นั่งอยู่สักพักใหญ่ก็เห็นพยาบาลเปิดประตูห้องเข้ามา เธอเดินตรงมาที่เขาพร้อมรอยยิ้ม เขาจึงยิ้มตอบ
“สวัสดีค่ะ เป็นญาติคนไข้หรือเปล่าคะ” เธอถามพร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตร
“ไม่ใช่ครับ แต่ฝากเรื่องไว้ได้นะ ผมมากับลูกสาวของคนป่วยน่ะครับ เธอเพิ่งเดินออกไปข้างนอก” เขาเห็นพยาบาลถือซองบางอย่างมาด้วยจึงเสนอตัว
“ได้ค่ะ ฝากบอกให้เธอไปติดต่อที่ฝ่ายการเงินภายในวันพรุ่งนี้ด้วยนะคะ ใบนี้เป็นยอดค้างชำระ ส่วนใบนี้เป็นยอดล่าสุด” เธอยื่นซองสีขาวที่มีตราของโรงพยาบาลให้แก่เขา
“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มเอาซองทั้งสองใบใส่ในกระเป๋าเสื้อสูท ไม่นานหญิงสาวก็เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับร่องรอยบนดวงตาที่บอกว่าเธอเพิ่งจะผ่านการร้องไห้มา
“เมื่อกี้แฟนสวนกับคุณพยาบาล เขามาหาแฟนหรือเปล่าคะ”
“เขามาตรวจอาการของแม่น่ะ”
“แค่นั้นเหรอคะ” แล้วทำไมเมื่อตอนที่โทรคุยกับเพื่อน เธอถึงบอกว่าฝ่ายการเงินฝากบิลค่ารักษาไว้ให้ที่วอร์ด
“ครับ หนูแฟนมีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ พี่เป้คะ แฟนว่าเรากลับกันดีกว่าค่ะ ช่วงนี้ถนนเส้นนี้ชอบทำงานตอนกลางคืน ปิดเส้นทางจราจรบ่อย ๆ พี่เป้ไม่ค่อยคุ้นเส้นทาง กลับเร็วไว้ก่อนจะดีกว่า”
“ก็ดีเหมือนกัน” ชายหนุ่มเห็นด้วยกับความคิดของเธอ บอกลาคนป่วยแล้วจึงเดินออกไปด้วยกัน “หนูแฟนจะไปไหนต่อหรือเปล่า”
- ผู้เขียน
