9
1066 คำ
“ไม่แล้วค่ะ แฟนจะกลับบ้านเลย” เธอต้องรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด เพราะถ้าเกินสองทุ่มไปแล้วซอยบ้านเธอค่อนข้างจะเปลี่ยว และเธอก็ไม่ไว้ใจสุชาติด้วย กลัวมันจะมาดักรอเหมือนเมื่อคืน
“งั้นพี่ไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ บ้านแฟนนั่งรถต่อเดียวก็ถึงแล้ว ไม่ได้กลับลำบากอะไร” เธอหาข้ออ้างด้วยความเกรงใจ
“อย่าปฏิเสธ เพื่อความสบายใจของพี่ และเพื่อไม่ให้น้องปลายมาบ่นใส่พี่ โอเคนะ”
“แฟนเกรงใจนี่คะ พี่เป้ต้องขับรถอีกตั้งไกล ทั้งที่บ้านตัวเองก็อยู่ไม่ไกล”
“พี่โอเค ไม่ต้องเกรงใจ”
“งั้นก็ขอบคุณมากนะคะ” เธอยกมือไหว้เขา
ชายหนุ่มพยักหน้ารับไหว้พร้อมรอยยิ้ม แค่เธอรับปากให้เขาไปส่งที่บ้านเขาก็มีความสุขแล้ว
………………..
“พี่เป้คะ ส่งแฟนแค่หน้าปากซอยก็พอค่ะ” เธอบอกกับเขาเมื่อใกล้ถึงซอยเข้าบ้าน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปส่งให้ถึงบ้านเลย จะเกรงใจอะไรกันอีก”
“ไม่ได้เกรงใจหรอกค่ะ..แต่แฟนจะแวะหาอะไรทานก่อนน่ะค่ะ”
เมื่อได้ยินเธอพูดดังนั้นท้องของเขาก็ร้องประท้วงขึ้นทันที และมันก็ทำให้เขาขายหน้าจนต้องหัวเราะแก้เก้อ
ท้องที่ร้องดังชนิดประจานหน้าเจ้าของ ทำให้เธอรีบยกมือปิดปากกลั้นขำ
“จะขำก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก”
“ค่ะ” เธอตอบรับพร้อมเสียงหัวเราะ “ถ้าพี่เป้ไม่รังเกียจอาหารริมทาง จะทานกับแฟนก็ได้นะคะ”
“พูดแบบนี้แสดงว่ายังไม่รู้จักพี่เป้ดีพอ พี่น่ะนักชิมริมทางนะจะบอกให้”
“ถ้างั้นก็แวะร้านข้างหน้านั้นเลยค่ะ มีทั้งข้าวหน้าเป็ด ก๋วยเตี๋ยวเป็ด ข้าวต้มเป็ด เป็ดย่าง เป็ดพะโล้ มีเมนูเป็ดหลายอย่างเลยค่ะ อร่อยทุกเมนู ทานแล้วจะติดใจ”
“ถ้าพี่เป้ติดใจหนูต้องมากินเป็นเพื่อนพี่ทุกมื้อนะ ไถ่โทษที่ทำให้พี่ติดใจ” เขาพูดอย่างมีความหมาย แต่เธอจะเข้าใจหรือเปล่าเขาไม่รู้
“ร้านนี้อาจจะอร่อยสำหรับแฟน แต่ไม่ได้เรื่องสำหรับพี่เป้ก็ได้นะคะ”
“พี่น่ะกินอะไรก็อร่อย รู้จักพวกลิ้นจระเข้ไหม” เขาพูดกับเธอขณะขยับรถเข้าจอดริมถนนให้เข้าที่
ธิมาดาได้แต่หัวเราะ เมื่อรถจอดสนิทก็เปิดประตูลงจากรถแล้วยืนรอเขา เพื่อเดินไปนั่งพร้อมกัน
“หนูเอาบะหมี่เป็ด เส้นน้อยผักเยอะนะคะแปะ” เธอสั่งอาแปะเจ้าของร้าน แล้วหันไปมองชายหนุ่ม “พี่เป้เอาอะไรดีคะ”
“ผมเอาเหมือนน้องเขานะครับ แล้วก็ขอข้าวหน้าเป็ดพิเศษอีกจาน”
เมื่ออาหารมาวางลงตรงหน้า ทั้งสองต่างก็นั่งกินสลับกับการพูดคุยไปเรื่อย ๆ จนอิ่ม ชายหนุ่มถามหญิงสาวว่าจะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหม เมื่อเธอปฏิเสธจึงเรียกอาแปะมาคิดเงิน แล้วพาเธอไปส่งที่บ้าน
.....................
ยุทิตย์จอดรถที่หน้ารั้วบ้านหลังหนึ่งตามที่เธอบอก มันเป็นบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้มีเนื้อที่ประมาณห้าสิบตารางวา ซึ่งมันก็ไม่เล็กนักสำหรับคนทั่วไป แต่มันก็เทียบไม่ได้กับบ้านของเขา
“หนูแฟนอยู่คนเดียวเหรอ”
“ตอนนี้ก็อยู่คนเดียวค่ะ ขอบคุณนะคะพี่เป้ มาส่งแล้วยังเลี้ยงข้าวแฟนอีก” เธอยกมือไหว้เขาแล้วเปิดประตูลงจากรถ เมื่อถึงประตูรั้วบานเล็กก็เปิดกระเป๋าสะพายล้วงหากุญแจ
ยุทิตย์เห็นหญิงสาวกำลังง่วนกับการหาอะไรในกระเป๋า จึงถอยรถออกไปอีกนิด เพื่อให้แสงไฟหน้ารถส่องแสงสว่างให้เธอ รอจนเธอไขประตูรั้วแล้วเดินเข้าไปในบ้าน จนไฟในบ้านเปิดสว่างจึงค่อย ๆ ถอยรถออกไปช้า ๆ เพื่อจะหาที่กลับรถ นึกด่าตัวเองว่าโง่ที่ไม่ขอกลับรถที่หน้าบ้านของเธอก่อน
สุชาติเดินออกจากที่ซ่อนตัว เมื่อเห็นรถที่มาส่งลูกเลี้ยงของตนถอยออกไปไกลแล้ว เขามองตัวบ้านที่ได้เข้ามาอาศัยอยู่อย่างหมายมาด
“หนูแฟนจ๋า ถ้าคืนนี้ฉันไม่ได้หนูเป็นเมีย ก็คงจะเสียชาติเกิดเป็นแน่” ชายโฉดหันซ้ายมองขวา เมื่อไม่เห็นใครจึงปีนรั้วเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว โชคดีที่บ้านหลังนี้มีรั้วกั้นสูงแค่ระดับอก จึงปีนป่ายได้ไม่ยากสำหรับคนที่คิดไม่ซื่อเช่นเขา เขาค่อย ๆ เดินย่องโดยอาศัยความมืดอำพราง จนเข้าไปถึงหน้าประตูบ้าน แล้วล้วงเอากุญแจออกมาไขลูกบิด ค่อย ๆ เปิดอย่างเบามือ แต่ก็ต้องหงุดหงิดจนอยากจะเตะประตูให้พังเมื่อเปิดไม่ออก
“ร้ายนักนะอีนางหนู แต่แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” เธอฉลาดแต่เขาเลว คนเลวย่อมทำอะไรได้มากกว่าคนฉลาดอยู่แล้ว เขาเดินไปทางหลังบ้าน หยิบชะแลงที่ซ่อนเอาไว้ตรงรางน้ำ แล้วค่อย ๆ งัดหน้าต่างห้องครัวที่อยู่หลังตู้กับข้าว
ไม่นานเขาก็สามารถเข้ามาในบ้านได้สำเร็จ เขาเดินออกจากห้องครัว มองไปทั่วบริเวณชั้นล่าง แล้วจึงเดินไปขึ้นบันไดอย่างเบาเท้าที่สุด.. และตอนนี้เขาก็มายืนอยู่ที่หน้าห้องนอนของหญิงสาวแล้ว เขาแนบหูลงไปกับบานประตู แล้วลองบิดที่ลูกบิดเบา ๆ
“แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกหนูแฟนคนสวย” แล้วจัดการทำอะไรบางอย่างที่รูกุญแจ แสยะยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วบิดลูกบิดอีกครั้ง.. แต่แล้วก็ต้องอารมณ์เสียอย่างแรง รอยยิ้มเปลี่ยนไปเป็นขบฟันแน่นด้วยความโมโห
“ร้ายนักนะมึง นึกว่าแค่นี้จะทำอะไรกูได้งั้นเหรอ” เขาหมดความอดทน และกำลังจะใช้ชะแลงที่ถือติดมือมางานบานประตูให้พัง
ติ๊งต่อง ๆ ๆ
แต่เสียงกริ่งหน้าบ้านที่ดังขัดจังหวะ ทำให้เขาต้องหยุดชะงักแล้วรีบกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองก่อน เพราะกลัวหญิงสาวที่ตัวเองหมายตาจะรู้ตัว
- ผู้เขียน
