คริสเปิดประตูห้องทำงานแล้วก้าวนำเข้าไป ร่างเล็กของอริลเดินตามอย่างเกร็ง ๆ เหมือนนักเรียนที่ถูกครูใหญ่เรียกมาหาเธอไม่แม้จะกล้าเงยหน้าขึ้นมอง
“พามาให้แล้วครับ แต่คนดูจะตัวเล็กกว่าที่คิดนะครับ ระวังหายไปกับกาแฟแก้วเดียวไม่รู้นะ” คริสพูดพลางเหลือบตามองเจ้านายที่นั่งพิงเก้าอี้อยู่หลังโต๊ะทำงาน เอ็นเจเหลือบตาคมกริบขึ้นมามองทันที แววตานั้นกดดันจนคนฟังแทบหยุดหายใจ
“ไอ้คริส!!” เสียงต่ำห้วนเอ่ยเรียก เตือนชัดเจนว่าไม่พอใจการแซว แต่คริสกลับยักไหล่แล้วยิ้มกวน ๆ
“ผมพูดจริงนะครับ กาแฟคราวนี้ไม่หอมเท่าตัวจริงหรอก”
“ออกไป!!” เอ็นเจสั่งเสียงเข้ม ไม่แม้แต่จะเหลือบตามองอีก
“ครับ ๆ ออกก็ออกครับ” คริสยกมือทำท่าเหมือนยอมแพ้ แต่ยังไม่วายหันมากระซิบใกล้หูอริลเบา ๆ
“สู้ ๆ นะน้องอริล อย่าให้โดนกินหัวล่ะ”
อริลสะดุ้งเฮือก รีบหันไปมองเขาตาโต แต่คริสก็หัวเราะในลำคอแล้วผลักประตูออกไป ทิ้งให้เธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ก
