หลังจากแยกกับโรสที่หน้าร้านอาหารเอ็นเจก้าวขึ้นรถสปอร์ตของตัวเองร่างสูงพิงแผ่นหลังกับเบาะขณะสตาร์ทรถ แต่สายตาคมกลับทอดมองออกไปนอกกระจกโดยไม่ได้โฟกัสสิ่งใด เสี้ยววินาทีหนึ่งในหัวเขามีเพียงใบหน้าของใครบางคนวนเวียนขึ้นมา ‘ตอนนี้เด็กดื้อยังรอข้อความอยู่หรือเปล่านะ’
ความคิดนั้นทำให้ปลายนิ้วบนพวงมาลัยกำแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนเขาจะเหยียบคันเร่งออกไปท่ามกลางถนนที่เต็มไปด้วยแสงไฟยามค่ำคืน
ไม่นานนัก รถก็เลี้ยวเข้ามายังคอนโดที่คุ้นเคย ความสงบเย็นของค่ำคืนนี้ตัดกับเสียงเครื่องยนต์ที่ดับลง เอ็นเจลงจากรถในชุดเชิ้ตที่ยังคงดูเรียบร้อยทว่าดวงตาคมมีแววเหนื่อยล้าปนอบอุ่นเขาเดินตรงไปยังลิฟต์โดยไม่รอช้า
ภายในห้องของอริลหญิงสาวยังคงนั่งกอดหมอนมองจอโทรศัพท์มือถือที่ว่างเปล่า ราวกับไม่รู้เลยว่าในอีกไม่กี่นาที คนที่เธอคิดถึงกำลังจะมายืนอยู่หน้าประตู
เสียงเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในห้องนั่ง
