คุณหมอขารับรักหน่อย

Ep.8: วางแผนเก่ง

หลังจากเดินช้อปปิ้งกันจนเหนื่อย และในมือสองหนุ่มเต็มไปด้วยถุงของพะรุงพะรัง คิมก็เป็นฝ่ายตัดบทขึ้นมาเสียงสดใส

“เดินจนเมื่อยแล้ว ได้เวลากลับกันเนอะ ริลจะได้ไปพักด้วย” อริลทำท่าจะอ้าปากค้าน แต่ยังไม่ทันจะได้พูด คิมก็รีบโอบไหล่น้องสาวไว้แน่นแล้วผลักร่างเล็กเข้าไปในอ้อมแขนของเอ็นเจทันที

“พี่เอ็นเจ ฝากไปส่งริลที่คอนโดหน่อยนะคะ ดึกแล้วจะให้กลับคนเดียวก็อันตราย”

“เอ๊ะ!? ไม่เป็นไรหรอก เจ๊… ริลกลับเองได้” อริลรีบส่ายหน้า เสียงแผ่ว แก้มขึ้นสีจัดทันที แต่คิมกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ยอมถอย

“ไม่ได้!! หรืออยากให้เจ๊เป็นห่วงนักเหรอ ถ้าคอนโดเราอยู่ทางเดียวกันเจ๊ก็คงไปส่งแล้วล่ะ แต่ไหน ๆ มีพี่เอ็นเจอยู่ตรงนี้ จะใจร้ายไม่ไปส่งจริง ๆ เหรอคะ??”

“หึ ได้ครับ ตามบัญชาน้องคิมเลย” เขาพูดพร้อมยกหางคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“งั้นเราไปกันเถอะ” เอ็นเจหัวเราะหึในลำคอ พลางเหลือบมองอริลที่ยืนหน้าแดงไม่กล้าสบตา

“งั้นเจ๊ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน รักนะน้องรัก!!” คิมโบกมืออย่างร่าเริงก่อนจะลากอาร์เจเดินหายไปอีกทาง ทิ้งให้อริลยืนอ้ำอึ้งอยู่กับเอ็นเจเพียงลำพัง ดวงตากลมโตของอริลมองตามแผ่นหลังเจ๊คิมด้วยความรู้สึกทั้งอยากบ่น ทั้งอยากวิ่งหนี แต่ก็สายเกินไปแล้ว

“โอ๊ะ!! เจ๊คิม” อริลร้องเรียกคิมแต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะอีกฝ่ายรีบเดินหนีไปด้วยความเร็ว เอ็นเจหัวเราะในลำคออีกครั้งเมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของอริล

“น้องคิมนี่วางแผนเก่งจริง ๆ นะ ว่าไหม??” เสียงทุ้มเอ่ยพลางก้มลงสบตาเธอ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แตะบนริมฝีปาก อริลรีบหลบสายตา ใบหน้าแดงร้อน

“พี่เอ็นเจไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ… เดี๋ยวริลกลับเองก็ได้ จะได้ไม่รบกวน”

“รบกวนอะไร พี่เต็มใจอยู่แล้ว” เขาตัดบททันที มือใหญ่เอื้อมมาคว้ามือเล็กไว้มั่นแล้วออกแรงดึงเบา ๆ ให้ก้าวตาม “ไหน ๆ พี่ก็โดนบังคับให้ถือของตั้งแต่แรกแล้ว ปิดงานด้วยการไปส่งเธอก็ไม่เสียหายนี่”

“ตะ… แต่ว่า”

“หรือว่า…” เสียงทุ้มต่ำกดลงนุ่มลึก คล้ายคำถามแต่กลับกดดันยิ่งกว่าเดิม “ไม่อยากนั่งรถไปกับพี่”

อริลชะงักไปทันที หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก แก้มแดงจัดจนแทบกลายเป็นลูกมะเขือเทศ สุดท้ายเธอก็ก้มหน้าหลบ พึมพำเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ

“มะ… ไม่ใช่ค่ะ”

“งั้นก็ดี… ไปกันเถอะ คนที่น้องคิมฝากไว้ พี่ไม่กล้าปล่อยให้กลับเองหรอก ไม่อยากโดนฆ่า หึหึ” รอยยิ้มพอใจฉายขึ้นบนใบหน้าเอ็นเจทันที เขาเอียงคอนิด ๆ ก่อนพูดเสียงทุ้มแฝงแววขำ อริลกัดริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ราวกับถูกควบคุมให้ก้าวตามเขาไปโดยไม่อาจปฏิเสธได้เลย

บนรถเงียบไปพักใหญ่ มีเพียงเสียงเพลงเบา ๆ คลออยู่ เอ็นเจเหลือบมองอริลที่นั่งกอดกระเป๋าไว้แน่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเหมือนกำลังพยายามไม่ให้ตัวเองเกร็งจนเกินไป

“เหนื่อยมั้ย” เขาเอ่ยถามเรียบ ๆ

“นิดหน่อยค่ะ” เธอตอบเบา ๆ พร้อมส่งยิ้มเก้อ ๆ

“ปกติไปช้อปกับน้องคิมทีไร ก็ต้องเหนื่อยแบบนี้ทุกครั้งสินะ”

“ค่ะ… แต่ก็สนุกดี เจ๊คิมเป็นคนร่าเริง ริลเลยไม่เคยเบื่อ” เอ็นเจหัวเราะหึในลำคอเล็กน้อย ดวงตาเหลือบมองเธอเป็นระยะ

“เธอก็ร่าเริงไม่แพ้กันหรอก” คำพูดของเอ็นเจทำอริลสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนรีบเบือนหน้าออกไปมองนอกกระจก แก้มร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ไม่นานนัก รถก็จอดที่หน้าคอนโด อริลรีบหันมายกมือไหว้

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”

“อืม… ขึ้นไปดี ๆ ล่ะ” เขาตอบสั้น ๆ แต่สายตาที่มองกลับอบอุ่นกว่าคำพูดเสียอีก อริลก้าวลงจากรถ ใจเต้นแรงไม่หยุด จนแทบไม่กล้าเหลียวกลับไป แต่เมื่อแอบหันมองก็ยังเห็นเอ็นเจนั่งพิงพวงมาลัย ยกยิ้มบาง ๆ ตามองจนกว่าเธอจะเดินเข้าตึกไป

กลิ่นกาแฟและกลิ่นหอมของเนยลอยอบอวลออกมาจากถุงกระดาษในมือ อริลยืนลังเลอยู่หน้าประตูห้องทำงานของเอ็นเจ หัวใจยังคงเต้นแรงผิดจังหวะที่มองบานประตู

“เห้อ… แค่เอามาให้เฉย ๆ เอง ทำไมต้องตื่นเต้นด้วยนะ” เธอบ่นกับตัวเองเสียงเบา ก่อนจะรวบรวมความกล้า เคาะประตูสองครั้ง

หน้าห้องทำงานของเอ็นเจ อริลยืนถือถุงกระดาษที่มีกลิ่นกาแฟและกลิ่นหอมของเนยของครัวซองต์ลอยอบอวลออกมาให้ได้กลิ่น ตั้งใจว่าจะเอาเข้ามาให้เขาก่อนเริ่มงานเช้าเธอกำลังลังเลว่าจะเคาะประตูดีหรือไม่ จังหวะนั้นเองเสียงทุ้มที่ไม่คุ้นหูก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“อ้าว!! น้องอริล?? นักศึกษาที่มาใหม่ใช่มั้ย”

อริลหันไปทันที เห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทพอดีตัว ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มมั่นใจติดอยู่เสมอ เขาเป็นหนึ่งในหนุ่มคนดังของบริษัทที่สาว ๆ หลายแผนกพูดถึงไม่เว้นแต่ละวัน

“เอ่อ… สวัสดีค่ะ” อริลยกยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้ด้วยท่าทางนอบน้อม

“ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะ รอบอสเหรอ??” เขาพูดแต่ตามองถุงกาแฟในมือเธอด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นรอยยิ้มเป็นมิตรกับดวงตาเป็นประกายมองสำรวจอริล

“พี่ชื่อมาวินอยู่แผนก IT”

“ค่ะ”

“ทำงานที่นี่เป็นยังไงบ้าง ปรับตัวได้หรือยัง” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ก็ดีค่ะ พี่ทุกคนใจดี” อริลตอบสั้น ๆ พลางก้มลงมองถุงกาแฟในมือตัวเอง รู้สึกเกร็งแปลก ๆ เมื่อเขามองมาด้วยสายตาเหมือนกำลังสนใจมากเกินไป

“งั้นก็ดีสิ” เขายิ้มกว้างกว่าเดิม ดวงตาวาววับขณะกวาดมองเธออีกรอบ

“ว่าแต่... กาแฟนี่จะเอามาให้ใครล่ะ”

“เอ่อ... คือ นี่กาแฟเจ้านายค่ะ” เธอกลืนน้ำลายไม่กล้าเอ่ยชื่อเอ็นเจออกมาตรง ๆ ทั้งที่หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกที มาวินหัวเราะเบา ๆ

“น้องอริลน่ารักจัง” คำพูดนั้นยิ่งทำให้แก้มของอริลร้อนผ่าวจนแทบอยากหลบหนีไปให้ไกล และในจังหวะนั้นเอง… เสียง คลิก ของลูกบิดก็ดังขึ้น ประตูห้องทำงานค่อย ๆ ถูกเปิดออก เผยให้เห็นเอ็นเจที่ยืนอยู่ในกรอบประตู สายตาคมเข้มทอดมามองทั้งคู่โดยไม่เอ่ยคำใด แต่แรงกดดันกลับทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบงันในทันที

เอ็นเจยืนพิงกรอบประตูด้วยท่าทีเรียบเฉย แต่ดวงตาคมกริบกลับจับจ้องภาพตรงหน้าไม่กะพริบ อริลที่ยืนตัวแข็งถุงกาแฟแทบจะหล่นจากมือ กับมาวินที่ยังยกยิ้มมั่นใจราวกับไม่รู้สึกถึงแรงกดดัน

“อรุณสวัสดิ์ครับบอส” มาวินเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน เสียงทุ้มฟังดูสุภาพ แต่ก็แฝงความสบายใจเกินควร

“พอดีเจอน้องอริลเลยทักทายนิดหน่อย”

เอ็นเจไม่ตอบทันที สายตาเพียงเหลือบมองอริลที่หลบตา หน้าแดงจัดเหมือนเด็กถูกจับได้ว่าทำผิด ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะขยับเอ่ยช้า ๆ

“นี่กาแฟของพี่หรือเปล่า”

“คะ… ค่ะ!! ของพี่เอ็นเจค่ะ” อริลสะดุ้ง รีบยื่นถุงกระดาษออกไปด้วยสองมือ เอ็นเจเอื้อมไปรับโดยไม่ละสายตาจากเธอแต่สักนิด นิ้วเรียวยาวสัมผัสโดนมือเล็กโดยไม่ตั้งใจแต่กลับทำให้อริลรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะปรายตามองมาวินสั้น ๆ

“นายจะยืนอีกนานไหม ไม่ไปทำงานเหรอ” น้ำเสียงเรียบเย็นชาแต่ฟังดูมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่

“ครับบอส งั้นผมไปทำงานก่อน” มาวินพยักหน้าให้อริลนิด ๆ ก่อนจะผละจากไป