บ้านไม้ยกสูงส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อพิมพิลาลัยก้าวออกมาจากห้อง ใบหน้าหวานหมองคล้ำจนคนเป็นแม่อดร้องทักไม่ได้
“อะไรกันพิมเมื่อคืนเล่นโทรศัพท์ไม่หลับไม่นอนสิเรา ทำไมหน้าโทรมแบบนั้นฮะ”
“หนูหลับตั้งแต่หัวค่ำแล้วค่ะ”
“หน้าอย่างกับคนอดหลับอดนอนเป็นอาทิตย์น่ะลูก” สิงหภพทักลูกสาวบ้าง คนที่สวยตลอดเวลาผ่านไปเพียงคืนเดียวกับโทรมจนเห็นได้ชัด นอกจากใบหน้าผิวกายยังคล้ำลงอีก หญิงสาวหน้ามุ่ยคิดตลก ๆ ว่าตัวเองคงไม่ได้แต่งหน้ากระมัง พ่อแม่เธอเลยทักกันยกใหญ่
“คงเพราะฝันร้ายมั้งคะ เล่นซะเหนื่อยเลย”
“ฝันรึ” หญิงชราวางตะบันหมากในมือ หลังจากบ้วนน้ำหมากทิ้ง ใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยความกังวล เอื้อมมือคว้าหลานสาวคนเดียวให้นั่งลงข้างตัว “ฝันว่าอะไรลูก”
“พิมจำไม่ได้ค่ะคุณย่า รู้แค่ว่าน่ากลัวมาก แต่ตื่นมาก็ลืมไปหมดแล้วค่ะ”
“ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ”
“ยี่สิบห้าค่ะคุณย่า”
คนบอกอายุตัวเองตอบกลับอย่างสบายใจเม้มข้
