“เหม่ยเอ๋อร์ขยับถอยให้พี่เข้าไปด้านในได้หรือไม่??” หย่งเจี้ยนพูดและยกมือขึ้นลูบแก้มนาง
“เจ้าค่ะ” ‘มาทำไมกันอีก’ ถอยออกห่างจากหน้าต่างไปนั่งที่โต๊ะน้ำชา สององค์ชายมองตามเงาร่างบางในชุดคลุมสำหรับใส่นอนเห็นเนื้อผ้าพริ้วไหวบางเบาแนบลำตัวโชว์สัดส่วนผ่านเปลวเทียนแล้วกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่ทำหน้าเคร่งมองตากันแต่ก็ยังโดดผ่านหน้าต่างตามเข้าไป
“มีเรื่องอันใดเจ้าคะ”
“พี่จะมาบอกกล่าวเรื่องราชโองการอย่างไรเล่า..เจ้าลืมไปแล้วรึ?” หย่งเจี้ยนนั่งลงด้านซ้ายจิบชาที่นางรินให้แก้คอแห้งพลางแลตามองด้าน??
“เหม่ยเอ๋อร์บอกว่าไม่ต้องมาก็ได้นี่เจ้าคะ ถ้าราชโองการมาถึงก็รู้อยู่แล้วพวกพี่ควรจะอยู่ที่ตำหนักจัดเตรียมข้าวของกลับสำนักศึกษาพรุ่งนี้นะเจ้าคะ"
“พี่คิดถึงเจ้า..อยากจะมาบอกกล่าวก่อนเดินทางพรุ่งนี้อย่างไรเล่า”หย่งเซิงกล่าวตาหวานพร้อมยกมือนางขึ้นมาจุมพิศ ‘ พวกท่านจะรุกหนักแบบนี้ไม่ได้ข้ารับมือไม่ไหวหรอก’ เหม่ยเซี
