ฉันตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความรู้สึกปวดเหมื่อยตัว และท้องที่เริ่มส่งเสียงร้องเพราะความหิว ฉันค่อย ๆ ยันตัวลุกจากที่นอน สองขาอ่อนแรงเล็กน้อย เมื่อคืนสิบทิศไม่ได้จบแค่บนโซฟา แต่เขาลากยาวมายันห้องนอน ไม่สิ เขาทำเรื่องแบบนั้นแทบทั้งคืนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลยต่างหาก
“หิวชะมัด”
ฉันหยิบเสื้อคลุมมาสวมลวก ๆ เดินออกจากห้องนอนทั้งที่สองตาแทบลืมไม่ขึ้น โชคดีวันนี้ไม่มีเรียนเลยตื่นสายได้ ไม่งั้นฉันคงได้โดดเรียนอีกแน่ ๆ
“โฮ่ง!”
“ว้าย! อะไร?!” ฉันอุทานตกใจดังลั่นเมื่อจู่ ๆ เจ้าสกายส่งเสียงเห่าออกมา ทั้งที่ปกติมันแทบไม่เห่าเลยด้วยซ้ำ ทำเอาฉันตาสว่างเลย
“หงิ้ง ๆ” เจ้าหมาตัวน้อยวิ่งเข้ามาคลอเคลียขาฉัน มันสะบัดหางไปมาเหมือนต้องการบอกอะไรบางอย่าง ฉันนั่งยอง ๆ ลูบหัวมันเบา ๆ
“เป็นอะไรของแก จู่ ๆ ก็เห่าฉันตกใจหมดเลย”
“หงิ้ง ๆ ๆ” เหมือนมันต้องการจะบอกอะไรฉันจริง ๆ นั่นแหละ วันนี้มันดูคุยเก่งเป็นพิเศษแถมย
