[R20]✘THE•TOY•SECRET เล่นรัก✘

พลั่ก! กำปั้นหนัก ๆ ซัดลงบนใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงนิ่งสนิทแม้ว่ามุมปากจะมีเลือดออกก็ตาม เขาโยกตัวกลับมาเหวี่ยงหมัดสวนกลับ ทำร่างสูงอีกคนซวนเซไปด้านหลัง จากนั้นทั้งคู่ต่างคนต่างสวนหมัดกันไปมา ซัดกันอย่างดุเดือดโดยไม่มีใครกล้าเสนอหน้าเข้าไปห้าม ฉันยืนกอดอก ดวงตาคมเฉี่ยวมองตรงไปทางคนทั้งคู่ สายตานิ่งเรียบ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ร้อนใจ แต่เพราะรู้จักนิสัยของหนึ่งในสองคนนั้นดี ต่อให้ห้ามยังไงก็คงไม่ฟัง งั้นก็ปล่อยให้ซัดกันจนกว่าจะพอใจ เดี๋ยวก็แยกย้ายกันเองนั่นแหละ แต่ฉันคิดผิด… เมื่อความรุนแรงมันหนักขึ้น คนหนึ่งโกรธจนหน้ามืด อีกคนก็เดือดจนสติแตก และต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันง่าย ๆ เพราะคำว่าศักดิ์ศรีมันค้ำคออยู่ “…” ฉันมองซ้าย มองขวา หาใครสักคนมาช่วยหยุดเรื่องนรกแตกนี้ แต่ไม่มีเลย ไม่มีใครกล้ายื่นมือเข้ามายุ่ง เพราะรู้ถึงกิตติศัพท์ของผู้ชายคนนั้นดี เอาไงดีล่ะ… ฉันเคาะนิ้วกับต้นแขนตัวเองขณะครุ่นคิด สายตายังคงจ้องมองภาพของผู้ชายสองคนที่ยังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับว่าพวกเขาโกรธเกลียดกันมาสักสิบชาติ ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันเลยแท้ ๆ สายตาเหลือบไปเห็นแก้วเหล้าบนโต๊ะ หยุดคิดเล็กน้อย มองไปทางร่างสูงที่กำลังคลุกฝุ่น สภาพสะบักสะบอมไม่ต่างจากหมากัดกัน ฉันชอบหมานะ เลี้ยงอยู่ตัวหนึ่งด้วย เคยพามันออกมาเดินเล่นนอกบ้านแล้วโดนหมาตัวอื่นรุมกัด ตอนนั้นฉันแยกพวกมันด้วยการสาดน้ำใส่… อืม… กับคนก็คงจะใช้ได้ล่ะมั้ง ซ่า… ไม่คิดเยอะ ถังน้ำแข็งถูกสาดไปทางผู้ชายทั้งสองบนพื้น ก่อนวางถังเปล่ากระแทกลงบนโต๊ะที่เดิม ตอนแรกฉันจะหยิบแก้วแหละ แต่คิดว่าคงไม่พอจึงเลื่อนมือไปหยิบถังน้ำแข็งแทน ซึ่งมัน… ได้ผล ร่างสูงทั้งสองชะงักนิ่ง เงื้อหมัดค้าง ทั้งผมและเสื้อผ้าของพวกเขาเปียกโชกพอสมควร ฉันหลุบตามองก้อนน้ำแข็งบางก้อนซึ่งค้างอยู่บนไหล่และลำตัวพวกเขา มันดูตลกดี แต่ขำไม่ออก “จะหยุดได้ยัง คนอื่นเขารำคาญ” น้ำเสียงเนิบ ๆ ติดเย็นชาหลุดจากริมฝีปากแดงสด ฉันลุกขึ้นยืน ปรายตามองร่างสูงบนพื้น ก่อนเดินออกมาจากตรงนั้น ไม่สนใจด้านหลังอีก ถือว่าฉันห้ามแล้วนะ ที่เหลือก็สุดแล้วแต่สามัญสำนึกพวกเขาเลยแล้วกัน หมับ เดินออกมาจากหน้าผับไม่กี่ก้าว ต้นแขนถูกคว้าไว้ แรงบีบมหาศาลแบบนี้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร หมาบ้าตัวเมื่อกี้ไงล่ะ! “จะไปไหนวะ สร้างเรื่องแล้วหนี?” ฉันหันกลับมาจ้องหน้าเจ้าของฝ่ามือนั่น ใบหน้าหล่อเหลาแสนร้ายกาจของเขาฟกช้ำเล็กน้อย น่าเสียดาย… น่าจะหนักกว่านี้อีกหน่อย ดูเหมือนฉันจะแสดงออกทางสีหน้ามากไป จึงได้รับสายตาเดือด ๆ แสนเชือดเฉือนตอบกลับมา “คนที่สร้างเรื่อง… ฉันหรือนายกันแน่” “เธอไง ทำไมต้องถาม” “ฉัน?” ชี้นิ้วกลับเข้าหาตัวเอง เลิกคิ้วเล็กน้อย “ฉันไปสร้างเรื่องอะไร มีแต่นายที่อาละวาดเป็นหมาบ้า” “ก็เรื่องมันเกิดมาจากเธอ ฉันต่อยมันก็เพราะเธอ” เขายังคงเถียงสีหน้าจริงจัง พยายามโยนความผิดมาให้ฉัน มันคงเป็นเรื่องถนัดของเขา ผู้ชายที่ชื่อ… สิบทิศ เก่งนักเรื่องคิดว่าโลกทั้งใบหมุนรอบตัวเอง ทุกคนคือคนผิด ส่วนเขาคือคนถูกเสมอ เอาแต่ใจ นิสัยเสีย และน่ารังเกียจ ฉันปลดมือหนาออก ยังดีที่สิบทิศยอมปล่อยโดยง่าย ฉันเงยหน้าสบตากับเขาอีกครั้ง สีหน้าเฉยชา แววตานิ่งเรียบไม่ต่างกัน นานแล้วที่ไม่ได้เห็นใบหน้านี้… ผู้ชายคนนี้ชื่อ ‘สิบทิศ’ ฉันกับเขาเคยมีอดีตที่ไม่น่าจดจำร่วมกันเมื่อสมัยเรียนมัธยม เราเคยคบกันและจบกันไม่ดีเท่าไหร่ เรื่องมันยาว และฉันก็ไม่อยากจะนึกถึงมัน เอาเป็นว่าข้ามไปก่อนละกัน สิบทิศยังคงหล่อเหมือนเดิม ไม่สิ หล่อกว่าเดิมด้วยซ้ำ เขามันลูกรักพระเจ้า เบ้าหน้าฟ้าประทาน หล่อแบบไม่เผื่อแผ่ใคร ดวงตาคมเข้มทวีความร้ายกาจ ริมฝีปากหนาเรื่อแดงติดคล้ำหน่อย ๆ คงเพราะจากการสูบบุหรี่จัด เค้าโครงหน้าเด่นชัดมากขึ้น มีความหล่อร้ายกว่าเดิมหลายเท่า “เสนอหน้าช่วยคนแปลกหน้าไปทั่ว คิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่?” ฉันแสร้งตีหน้าเฉยใส่เขา ทำเหมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทั้งที่รู้แหละว่ายังไงซะเขาก็จำฉันได้อยู่ดี เพราะนอกจากผมที่ยาวขึ้นกว่าเมื่อก่อนแล้ว รูปร่างและหน้าตาของฉันไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปเลย หรืออาจจะเปลี่ยนแต่ฉันไม่เคยสังเกตตัวเองมั้ง แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจว่าเปลี่ยนไปมากราวกับคนละคนก็คือสีหน้าและแววตา รวมถึงลักษณะนิสัยของฉันนี่แหละ จะพูดยังไงดีล่ะ… ประสบการณ์ชีวิตมันเปลี่ยนตัวตนฉันละมั้ง “คนแปลกหน้า?” เขาทวนคำ สองคิ้วเลิกสูง “อ้อ นี่ทำเป็นลืม? ทำเป็นจำกันไม่ได้?” ฉันนิ่ง ไม่ตอบอะไร และไม่หลบตาเขาด้วย โอเค ยอมรับว่าเมื่อครู่ฉันเกือบจะถูกผู้ชายสารเลวคนหนึ่งลวนลาม เป็นสิบทิศที่เข้ามาช่วยฉันเอาไว้ แถมยังต่อยผู้ชายคนนั้นไม่ยั้ง ฉันก็นึกขอบคุณอยู่หรอก แต่พอรู้ว่าเขาคือใคร คำขอบคุณมันก็เลือนหายไปหมด “ที่เงียบนี่คือยอมรับ?” “อยากจะพูดอะไรก็ช่าง เสียเวลา” ฉันหมุนตัวเดินหนีออกมา แต่ไหล่บางถูกคว้าเอาไว้อีกครั้ง และคราวนี้เขากระชากฉันสุดแรง ผลักฉันเข้าหาผนังจนแผ่นหลังกระแทก ฉันหลับตากลั้นความเจ็บสะท้าน ลืมตาอีกทีก็ตอนที่ใบหน้าหล่อ ๆ ก้มลงมาใกล้ กลายเป็นว่าฉันถูกร่างสูงกักกันโดยสมบูรณ์แล้ว ใช้กำลังเก่ง… สันดานไม่เปลี่ยน “ไหนลองมองหน้าฉันชัด ๆ อีกทีซิ” สิบทิศจงใจยื่นหน้าหล่อ ๆ เข้ามาใกล้ มุมปากหนายกยิ้มร้ายตัดกับแววตาคมแสนเดือดดาล โมโหแหละดูออก “แล้วตอบใหม่ว่าเรารู้จักกันไหม?” ตึกตัก เสียงหัวใจนั่น เป็นของฉันเอง นานแล้วที่ไม่ได้ยินมันเต้นดังขนาดนี้ นับรวม ๆ ก็เกือบสามปี… ก็ตลกดี… คนที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงอีกครั้ง คือคนคนเดียวกับคนที่ทำให้หัวใจฉันตายด้าน มีเรื่องอะไรที่น่าสมเพชกว่านี้อีกไหมนะ “เมาแล้วก็กลับบ้านไปนอน อย่ามาระรานคนอื่นแบบนี้ มันทุเรศ” ฉันผลักไหล่หนาออกห่างจากตัว ถ้าคิดว่าฉันจะหลงไปกับใบหน้าหล่อ ๆ แสนจอมปลอมนั่นละก็… ฝันไปเถอะ ผู้หญิงคนอื่นอาจจะหลงกลเขา แต่ไม่ใช่ฉันแน่ “คิดว่าฉันจะจำเธอไม่ได้หรือไงพราว อย่าว่าแต่หน้าเธอเลย ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอฉันจำได้ทุกส่วนนั่นแหละ” สิบทิศพยายามรื้อฟื้นเรื่องทุเรศกับฉัน ฟังแล้วโคตรไม่แมน แต่ก็นะ… ก็สมกับเป็นเขาดี ฉันชะงักกับชื่อที่ไม่ได้ยินใครเรียกมานาน ‘พราว’ ชื่อที่ตายไปกับฉันคนนั้นในอดีตแล้ว “ปกตินายจำผู้หญิงที่ขึ้นเตียงด้วยได้ทุกคนเลยเหรอ แหม ความจำดีจังนะ ถ้านับแบบหยาบ ๆ ก็เป็นร้อยคนแล้วล่ะมั้ง” ฉันเหยียดริมฝีปากยิ้ม สองแขนกอดอกเชิดหน้าสบตากับสิบทิศ ไร้ความหวั่นไหว ไร้ความประหม่า สลัดความรู้สึกเก่า ๆ ทิ้งไปให้หมด เขาเลวมา ฉันร้ายกลับ ไม่โกง “แล้วไง เธอก็เป็นหนึ่งในร้อยของผู้หญิงพวกนั้นนี่” ปากสวะ ฉันไม่ได้อยากเป็น! ฉันเม้มปาก กำหมัดแน่น รู้สึกเลือดขึ้นหน้าหน่อย ๆ ที่ถูกจัดเข้าไปอยู่ในคอลเลคชั่นผู้หญิงบนเตียงของเขา ทั้งที่ระหว่างเรามันเคยลึกซึ้งมากกว่านั้น แต่นั่นคงมีแค่ฉันคิดไปเองฝ่ายเดียวงั้นสินะ สิบทิศคือแฟนเก่าของฉัน ส่วนฉันคืออดีตผู้หญิงบนเตียงของเขา นั่นแหละความสัมพันธ์ของเรา เป็นสถานะที่โคตรไม่ชัดเจนและน่าสมเพช! บางที ‘แฟนเก่า’ ก็มาในรูปแบบของ ‘เจ้ากรรมนายเวร’