“แม่คะ…” ฉันเหม่อมองกรอบรูปภาพในมือ ปล่อยน้ำตาไหลออกมายามนึกถึงอดีตที่เมื่อสามปีก่อน ฉันและแม่หนีไปซ่อนตัวอยู่ที่จังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ หอบหัวใจอันบอบช้ำไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กันที่นั่น ช่วงแรก ๆ จิตใจฉันย่ำแย่มาก ฉันร้องไห้ทุกคืน ทั้งคิดถึง ทั้งโหยหา ทั้งเจ็บปวด เพียงเพราะผู้ชายคนนั้นคนเดียว
ฉันดรอปเรียนไปหนึ่งปีเพราะป่วยเป็นซึมเศร้าและเริ่มทำร้ายตัวเอง ช่วงเวลานั้นชีวิตฉันเหมือนตกนรก แม่พาฉันไปรักษาอย่างต่อเนื่องและช่วยเยียวยาจิตใจฉันจนดีขึ้นเรื่อย ๆ
ฉันเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง และหลังจากกลับมาเรียนได้เพียงหนึ่งปีฉันก็สูญเสียแม่ไปจากอาการป่วยที่รุมเร้าแม่มาตลอด อาการซึมเศร้ากลับมาเล่นงานฉันอีกครั้ง หมอแนะนำว่าฉันไม่ควรอยู่ในสถานที่เดิมที่เคยมีความทรงจำร่วมกับแม่ ฉันจึงตัดสินใจย้ายกลับมากรุงเทพฯ
ฉันใช้ดนตรีในการบำบัดตามคำแนะนำของหมอ และมันช่วยฉันได้มากจริง ๆ ฉันเลือกงานดีเจและทำงานกลาง
