บทที่1 ความรู้สึก
1256 คำ
บทที่1
ความรู้สึก
ในช่วงชีวิตมหาวิทยาลัยของคุณหนูครีมมันไม่ใช่เรื่องสนุกเพราะว่าเธอไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียวคงเป็นเพราะว่าเธอปิดกั้นตัวเองจากสังคมรอบข้างเธอเคยผ่านเรื่องราวเลวร้ายมาแล้ว เธอจึงเลือกที่จะทำในสิ่งที่เธออยากทำนั่นคือตั้งใจเรียนให้จบเอาใบปริญญากลับไปให้พี่ชายและคุณพ่อคุณแม่ที่เธอรักราวกับว่าพวกท่านให้กำเนิดเธอมา
คุณหนูครีมที่เคยเอาแต่ใจขี้เหวี่ยงขี้วีนแต่งตัวโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งมันได้หายไปแล้วตอนนี้เธอแต่งตัวถูกกาลเทศะให้เกียรติคนรอบข้างไปไหนก็ไม่อายใคร เรื่องนี้เธอขอยกความดีความชอบให้กับพี่สะใภ้ที่คอยดูแลเธอเป็นอย่างดี
วันนี้หลังจากพักกลางวันครีมตัดสินใจออกมาทานข้าวที่ห้างสรรพสินค้าเธอเบื่อผู้คนในโรงอาหารที่ชอบมองเธอแล้วซุบซิบนินทา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงเดินเข้าไปกระชากหัวตบเรียงตัวแต่ตอนนี้เธอไม่ทำแบบนั้นแล้วใครอยากพูดถึงเธอในเรื่องไม่ดีก็พูดไปอดีตเธอไม่เก็บมาใส่ใจขอโฟกัสที่ปัจจุบันกับอนาคตดีกว่า
ระหว่างที่ครีมกำลังทานอาหารอยู่นั้นสายตาของเธอมองไปยังกลุ่มบอดี้การ์ดเธอไม่ตกใจที่เห็นชายชุดดำใส่สูทมากมายเดินไปเดินมาเพราะเมื่อก่อนเธอก็คุ้นเคยกับบอดี้การ์ดเป็นอย่างดีวีรกรรมของเธอมีมากมายจนพี่ชายต้องให้บอดี้การ์ดมาคอยคุ้มกันดูแลแต่ตอนนี้เธอตัดสินใจที่จะไม่ใช้บอดี้การ์ดคอยดูแลเธอแล้วเพราะเธอสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติ
สายตาของเธอมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่เธอคุ้นเคยกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าร้านอาหารที่มีเหล่านักการเมืองกำลังนั่งทานอยู่ด้านในเธอจำได้ดีว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
"พี่มาวิน"
ครีมรีบทานข้าวแล้วเช็กบิลก่อนจะเดินออกมาแต่เวลามันคลาดเคลื่อนกันไปเสียก่อนตอนนี้มาวินกับบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ เดินหายไปแล้วเธอจึงทำได้แค่เดินตามหาหวังว่าจะเจอเขาอีกสักครั้ง
ระหว่างที่เธอกำลังเดินตามหามาวินอยู่นั้นจู่ ๆ เธอก็ถูกฉุดกระชากเข้าไปหลบในมุมมืดที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านมา ความกลัวผุดขึ้นมาในใจทำให้ครีมเผลอร้องกรี๊ดออกมาอย่างสุดเสียงแต่ก็ถูกมือปริศนาปิดปากไว้
กรี๊ดดดด!
"คุณหนูครับ!"
เธอมองดวงตาสีนิลคู่นั้นที่กำลังจดจ้องมองเธออยู่ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะได้เจอกับเขาอีกครั้ง แม้เขาจะไม่ได้ดูสดใสเหมือนเมื่อก่อนแต่เธอก็ยังสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่อยู่ในดวงตาคู่นั้น
"พี่มาวิน!"
"คุณหนูมาทำอะไรแถวนี้ครับ"
"หนูมาหาพี่นั่นแหละหนูเห็นพี่ที่ร้านอาหารออกมาอีกทีก็ไม่เจอพี่แล้ว"
"คุณหนูครับที่นี่มันอันตรายอยู่ห่าง ๆ ผมเอาไว้ผมทำงานให้นักการเมืองมันมีทั้งคนดีและคนไม่ดีผมไม่อยากให้คุณหนูมาเดือดร้อนด้วย"
"ไม่! ถ้ามันอันตรายขนาดนั้นพี่ก็ลาออกแล้วกลับไปทำงานกับหนูสิมาอยู่กับหนูเหมือนเมื่อก่อนไง"
มาวินเริ่มคิดหนักเขาเป็นห่วงไม่อยากให้เธอเข้ามาวุ่นวายกับงานที่เขาทำจึงได้พาเธอเดินลัดเลาะออกมาแล้วส่งเธอขึ้นรถแท็กซี่แม้ว่าเธอจะทำหน้าเหง้าหน้างอเหมือนคนจะร้องไห้แต่ ณ เวลานี้เธอกับเขาไม่ได้เป็นเจ้านายและลูกน้องกันเพราะฉะนั้นเขาจะมาตามใจเธอเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีก
หลังจากที่ครีมโดนผลักไสไล่ส่งเธอก็กลับมาเรียนที่มหาวิทยาลัยแต่เป็นการเรียนที่ไม่มีอะไรเข้าไปในหัวเลยเธอทำได้แค่นั่งรอเวลาให้พี่คิมหันต์เลิกเรียนจะได้กลับบ้านพร้อมกัน
"ครีมกลับบ้านเถอะ" ครีมหันเดินลงมาจากตึกบริหารพร้อมกุญแจรถยนต์เมื่อก่อนเขาเป็นสายขับบิ๊กไบค์แต่เพราะว่าครีมมีปัญหาเกี่ยวกับการไว้ใจผู้ชายเธอจะระแวงและกลัวทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้หรือแนบชิดกับเพศตรงข้ามคิมหันต์จึงเปลี่ยนมาใช้รถยนต์เพื่อที่เธอจะได้ไม่อึดอัด
"ค่ะ..."
ระหว่างทางครีมไม่พูดอะไรเลยเธอเอาแต่นั่งเหม่อลอยสายตามองออกไปนอกกระจก คิมหันต์เห็นอาการของเธอเหมือนคนป่วยเขาจึงเปิดเพลงให้เธอฟังเผื่อเธอจะเลิกคิดอะไรฟุ้งซ่าน
"วันนี้หายไปไหนมาไม่เห็นมากินข้าวที่โรงอาหาร?" คิมหันต์ถามขณะที่เขายังจดจ้องมองไปยังท้องถนน
"เบื่อพวกขี้ซุบซิบนินทาหนูเลยออกไปกินข้าวที่ห้างแล้วก็ไปเจอกับพี่มาวิน เขาผลักใส่ไล่ส่งไม่ให้หนูเข้าไปใกล้เขา"
"เห็นพี่ครามบอกว่าบอดี้การ์ดคนนั้นไปทำงานให้นักการเมืองแล้วนี่"
"ใช่ค่ะเขาบอกว่ามันอันตรายเลยไม่อยากให้หนูเข้าไปยุ่งวุ่นวายถ้ามันอันตรายขนาดนั้นทำไมถึงไม่ลาออกแล้วกลับมาทำงานกับหนูล่ะคะ"
"แล้วฉันจะรู้ไหมมันไม่ใช่เรื่องอะไรของฉันเลย ในเมื่อเขาไม่อยากให้เธอเข้าไปยุ่งเธอก็ไม่ต้องเข้าไปยุ่งนั่นแหละดีแล้วอย่าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาเพราะฉันปลอบใจใครไม่เป็นส่วนใหญ่จะด่าเลย"
ครีมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายคิมหันต์ไม่ได้รังเกียจเธอก็จริงแต่เขาเป็นคนพูดจาไม่ถนอมน้ำใจใคร ขนาดเธอเจอปัญหานั่งร้องห่มร้องไห้เธอก็ไม่ได้ยินคำปลอบใจจากเขาเลยนอกจากคำว่า "สมน้ำหน้า"
กลับมาถึงบ้านครีมก็ขอตัวเข้าไปช่วยงานในครัวโดยมีคุณแม่กันยาเป็นแม่ครัวใหญ่เธอเล่าเรื่องราวในแต่ละวันให้คุณแม่กันยาได้รู้ว่าใน 1 วันเธอเจออะไรมาบ้างทุกคนคงรู้ว่าเวลาเธอเล่าเรื่องมาวินเธอจะมีความสุขจนเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัวแต่ตอนนี้มาวินไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี่แล้วครีมจึงทำได้แค่ส่องดูเขาผ่านทางสื่อโซเชียลเท่านั้น
คืนนี้เธอก็ยังคงทักหาเขาผ่าน IG แม้ว่าเขาจะตอบช้าบางครั้งก็เลือกที่จะไม่ตอบแต่เธอก็ยังบอกฝันดีเขาทุกคืนเธอพยายามที่จะทำให้เขาหันมาสนใจเธอด้วยการส่งรูปเมนูอาหารในแต่ละมื้อที่เธอทำรวมถึงกิจกรรมของมหาวิทยาลัยแต่มาวินก็ทำได้แค่เปิดอ่านโดยไม่ได้ตอบอะไรเธอแม้แต่คำเดียว
"อ่านแล้วก็ไม่ตอบพรุ่งนี้วันหยุดแอบไปหาที่บ้านดีไหมนะ"
พอคิดว่าจะไปหาเขาเธอก็รีบเปิดดูสูตรเมนูทำอาหารเพื่อที่จะได้ตื่นมาทำตอนเช้าแล้วออกไปหาเขาให้ทันเวลาก่อนที่เขาจะไปทำงานนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้และเธอก็หวังว่าการกระทำของเธอจะทำให้มาวินยอมเปิดใจให้เธอบ้าง
------------------------------
มาวินจะทำยังไงน้องจะไปหาแล้วนะฮ่าา
- ผู้เขียน
