บทที่2 พี่รักหนูไหม
1311 คำ
บทที่2
พี่รักหนูไหม
เช้าวันต่อมาคุณหนูครีมรีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำโจ๊กหมูโดยการเคี่ยวปลายข้าวหอมทำไข่ลวกรวมถึงกาแฟสดที่เธอพึ่งขอไปเรียนเป็นความรู้ติดตัวเผื่ออนาคตเธอจะเปิดร้านกาแฟไว้สร้างรายได้ของตัวเอง
เธอนั่งแท็กซี่ออกมายังบ้านจัดสรรบ้านหลังเดี่ยวที่แยกออกมาติดกับโครงการใหม่รถของมาวินยังจอดอยู่ทุก ๆ เช้ามาวินจะชอบออกไปวิ่งรอบหมู่บ้านแล้วกลับมาทำอาหารทานบางครั้งก็ซื้ออาหารสำเร็จรูปหน้าหมู่บ้านกลับมาแต่วันนี้เธอเตรียมทุกอย่างมาให้เขาเรียบร้อยแล้วเพียงแค่เปิดประตูเข้ามาเธอจะเห็นมาวินกำลังนั่งพักเหนื่อยจากการไปวิ่งออกกำลังกาย
มาวินหันมามองคุณหนูครีมเขารู้อยู่แล้วว่าเธอต้องมาเพราะทุกครั้งที่เขาไม่ตอบแชตหรือเผลอหลับไปไม่ยอมรับสายเธอวันต่อมาเธอก็จะรีบมาหาเขาตั้งแต่เช้า
"คุณหนูครับผมบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามามันอันตราย"
"ก็ไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัวเลยนี่คะหนูก็แค่นั่งรถแท็กซี่ออกมาจากบ้านแล้วก็ตรงมาบ้านของพี่มาวินไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย"
เธอพูดราวกับว่าไม่มีอะไรนะกังวลสองขารีบเดินเข้าไปในครัวเพื่อจัดการเทโจ๊กที่เธอตั้งใจทำพร้อมกับกาแฟที่เธอไปเรียนทำมาให้กับเขา
มาวินเดินตามเข้ามาในครัวกลิ่นหอม ๆ ของกาแฟบวกกับกลิ่นโจ๊กหมูใส่ตับพร้อมเขาลวกที่เขาชอบทานทำให้เขาต้องรีบนั่งลงสายตามองคนตัวเล็กทำนั่นทำนี่ก่อนจะยกทุกอย่างมาเสิร์ฟให้กับเขา
"หนูตั้งใจทำเลยนะ ตื่นมาทำตั้งแต่ตีห้าเลย^^"
"คราวหลังคุณหนูไม่ต้องลำบากก็ได้ครับ"
"ก็ไม่ได้ลำบากนี่ หนูตั้งใจทำให้พี่กินสิแล้วคอมเมนต์ด้วยว่าอร่อยไหม"
มาวินหยิบช้อนขึ้นมาตักโจ๊กแล้วเป่าเบา ๆ คำแรกที่เข้าปากเขาก็สัมผัสได้ถึงข้าวหอมที่ถูกเธอพิถีพิถันเขี้ยวเป็นเวลานานไหนจะหมู ตับ ไข่ที่ลวกกำลังพอดี ส่วนกาแฟสดที่เธอทำเองรสชาติก็ดีทุกอย่างมันดูลงตัวไปหมด
"เป็นไงบ้างอร่อยไหมคะ"
"อร่อยมากครับไม่คิดว่าเดี๋ยวนี้คุณหนูจะทำอาหารเก่งแบบนี้"
"ก็ตอนที่พี่ยังอยู่กับหนูพี่ทำให้หนูทุกอย่างตอนนี้หนูก็อยากตอบแทนพี่บ้างหนูอยากให้พี่กลับไปทำงานกับหนูนะ"
"ผมไม่กล้าสู้หน้าคุณครามไม่กล้าไปยืนที่ตรงนั้นหรอกครับผมทำผิดพลาดเอาไว้เยอะทุกวันนี้ผมยังรู้สึกผิดไม่หาย"
"อย่าไปพูดถึงมันอีกได้ไหมหนูไม่อยากได้ยินเรื่องพวกนั้นอีกพี่รู้ไหมนอกจากที่หนูจะต้องลืมเรื่องราวเลวร้ายไปให้ได้หนูยังต้องทำใจที่พี่หายไปจากชีวิตหนูอีก"
มาวินมองดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความเศร้าไม่ว่าเรื่องราวมันจะผ่านมานานนับปีแต่เขารู้ว่ามันยากที่จะลืม
หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จคุณหนูครีมก็ยังไม่ยอมกลับยิ่งเธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันหยุดของมาวินเธอก็อาสาที่จะซักผ้าเก็บกวาดบ้านให้เขาแม้เขาจะปฏิเสธยังไงแต่เธอก็ไม่ยอม
"คุณหนูครับผ้าพวกนี้เดี๋ยวผมซักเองคุณหนูกลับไปเถอะ"
"ไม่เอาไม่กลับเดี๋ยวหนูทำให้หนูจำได้นะว่าพี่มาวินเคยซักผ้าให้หนูตอนที่หนูเมาเละเทะ"
"มันเป็นหน้าที่ที่ผมต้องดูแลคุณหนูนี่ครับแต่ว่าตอนนี้เราไม่ได้ทำงานด้วยกันแล้วคุณหนูมาทำให้ผมแบบนี้มันไม่เหมาะครับ"
"ไม่ๆๆ หนูจะทำพี่ออกไปเลย" เธอดันตัวเขาออกไปแล้วปิดประตูจากนั้นก็จัดการซักผ้าของเขาทั้งหมดกว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบเที่ยงเธอออกมาด้านนอกมาวินก็สั่งอาหารเข้ามาให้เธอแล้ว
"ทานข้าวครับคุณหนูเดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง"
คุณหนูครีมเดินมานั่งที่โต๊ะสายตากวาดมองไปยังเมนูอาหารหลากหลายที่มาวินสั่งมา จริง ๆ เธอจะทำให้เขาทานก็ได้แต่ลืมนึกไปว่าเขาคงไม่มีวัตถุดิบแช่ไว้เหมือนเมื่อก่อน
"คราวหลังเราทำอะไรกินกันไหมอย่างเช่นหมูกระทะ?"
"ผมไม่มีเวลาขนาดนั้นครับ"
"แล้วพรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานไหม?"
"พรุ่งนี้ผมหยุดอีก 1 วันครับพอดีว่าเจ้านายเดินทางไปต่างประเทศคงจะกลับวันจันทร์ผมถึงจะได้กลับไปทำงานอีกที"
"ดูวุ่นวายจังมาทำงานกับหนูเถอะนะ"
"ตอนนี้คุณหนูก็ดูเข้มแข็งแล้วไม่ก่อเรื่องเหมือนเมื่อก่อนไม่ต้องใช้บอดี้การ์ดก็ได้นี่ครับ"
"หรือว่าหนูต้องกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนพี่ถึงจะยอมมาเป็นบอดี้การ์ดให้หนู?"
มาวินส่ายหน้าทันทีเธอเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนทำไมตอนนี้เธอน่ารักพูดจาดีไม่วีนไม่เหวี่ยงไม่ด่าเขา ถ้ากลับไปเป็นเหมือนเดิมเขาคงปวดหัวแย่
"เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วครับน่ารักแล้ว"
"แล้วรักหนูไหม?"
ช้อนในมือของมาวินแทบหล่นกระทบจานเมื่อจู่ ๆ คุณหนูของเขาก็เอ่ยถามอะไรแปลก ๆ ออกมา
"ทำไมเงียบล่ะรักหนูไหม?"
"ไม่ถามแบบนี้สิครับคุณหนูมันไม่เหมาะ"เขาไม่รู้จะปฏิเสธยังไงคนเคยได้อยู่ดูแลกันความผูกพันมันย่อมมีอยู่แล้ว
"พี่ตอบไม่ได้แสดงว่าพี่รักหนูเหมือนที่หนูรักพี่ใช่ไหม?"
"คุณหนู!" เขาอยากจะดุเธออยากจะตีเธอให้ตายทำไมเธอถึงได้เป็นเด็กแบบนี้ไปได้นะ "อย่าไปพูดแบบนี้ข้างนอกนะครับมันจะดูไม่ดีผมเป็นใครแล้วคือหนูเป็นใครคุณหนูลืมไปแล้วหรือครับ"
"ทำไมล่ะ ก็หนูรักพี่หนูก็พูดตรง ๆ จะให้หนูโกหกว่าหนูไม่รักพี่หนูทำไม่ได้หรอกนะ"
"รีบทานข้าวดีกว่าครับเดี๋ยวผมจะไปส่งคืนนี้ผมจะไปงานวันเกิดเพื่อนจะได้ออกไปส่งคุณหนูทีเดียวเลย"
"ไปที่ไหนคะหนูไปด้วย!"
"ไม่ได้ครับมันมีแต่ผู้ชายมันอันตรายอีกอย่างผมไม่มีเวลามาดูแลคุณหนูเพราะผมเองก็จะดื่มเหมือนกัน"
"ก็ได้ถ้างั้นรีบกินจะได้รีบกลับ..."
คุณหนูครีมรีบตักข้าวเข้าปากสายตาคอยชำเลืองมองอ่านข้อความในโทรศัพท์มันเป็นกลุ่ม line ของเหล่าบอดี้การ์ดที่นัดกันไปงานเลี้ยงสังสรรค์ที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง
หลังจากที่มาวินขับรถมาส่งคุณหนูครีมที่บ้านเธอยังไม่ทันได้เดินเข้าบ้านก็รีบเรียกรถแท็กซี่ก่อนจะตามมาวินไปอย่างไม่คาดสายตา เขาเดินทางมายังร้านเหล้าแห่งหนึ่งที่กำลังจัดเตรียมงานเลี้ยงวันเกิดแต่ที่เธอแอบสงสัยคือพนักงานในร้านต่างยกมือไหว้มาวินกันทุกคน
"พี่ ๆ พี่คิดว่าผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครทำไมพนักงานในร้านถึงต้องยกมือไหว้ทุกคนเลย" คุณหนูครีมหันไปถามคนขับแท็กซี่ซึ่งผู้ชายคนนั้นเขาเคยมาดื่มเหล้าที่ร้านนี้หลายครั้งจึงพอรู้ว่าใครเป็นใคร
"อ๋อนั่นคุณมาวินเจ้าของร้านนี้ครับ"
"ฮะ!!"
------------------------
ไรท์ชอบคุณหนูครีมเวอร์ชั่นนี้นะ
- ผู้เขียน
