บทที่3 กลัว 18+
1466 คำ
บทที่3
กลัว 18+
"พี่ ๆ พี่คิดว่าผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครทำไมพนักงานในร้านถึงต้องยกมือไหว้ทุกคนเลย" คุณหนูครีมหันไปถามคนขับแท็กซี่ซึ่งผู้ชายคนนั้นเขาเคยมาดื่มเหล้าที่ร้านนี้หลายครั้งจึงพอรู้ว่าใครเป็นใคร
"อ๋อนั่นคุณมาวินเจ้าของร้านนี้ครับ"
"ฮะ!!"
คุณหนูครีมร้องอุทานลั่นทำไมเธอไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยเขามีร้านเหล้ากลางคืนตั้งแต่เมื่อไหร่เมื่อก่อนเขาดูเป็นแค่คนธรรมดาอยู่กับเธอตลอด 24 ชม. จะเอาเวลาที่ไหนมาเปิดร้านแบบนี้ได้สายตาของเธอมองเข้าไปด้านในพอเห็นว่าเขากำลังตรวจความเรียบร้อยเธอก็มั่นใจว่าเขาคงไม่ไปไหนคงจะอยู่ดูแลความเรียบร้อยในค่ำคืนนี้เธอจึงตัดสินใจกลับมาอาบน้ำแต่งตัวที่บ้านยังไงคืนนี้เธอก็จะไปหาเขาที่ร้านอีกครั้ง
เมื่อถึงเวลาสำคัญคุณหนูครีมรีบเดินลงจากรถแท็กซี่แล้วเดินตรงเข้ามาในร้านแต่ทว่าร้านนี้มีการตรวจบัตรประชาชนแถมอายุต่ำกว่า 20 ปีก็ห้ามเข้าเธอจึงเดินอ้อมมาอีกทางจนเห็นสาว PR กำลังแต่งหน้ากันอยู่ในห้องน้ำ
"มึงแล้วป้ายของยัยกรีนจะทำไงเก็บไว้ให้มันหรือจะหาเด็กมาแทน" เสียงPRคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อสมาชิกสาวสวยหายไปแถมวันนี้ยังมีงานเลี้ยงวันเกิดของเจ้าของร้านอีก
"ไม่รู้สิเวลานี้จะเอาใครมาแทนได้คนไม่คบมีหวังโดนเจ๊ด่าพอดี"
"สวัสดีค่ะพี่ ๆ!" คุณหนูครีมรีบวิ่งเข้าไปหาสาว ๆ กลุ่มนั้นเพื่อแสดงตัวทำเอาทุกคนหันมามองด้วยความตกใจว่าเด็กคนนี้เป็นใครหรือว่าเป็นคนของเจ๊เหมือนพวกเธอ
"น้องเป็นใครคะ? หรือยัยกรีนส่งมาแทน?" หนึ่งในกลุ่มสาวสวยเอ่ยถามพร้อมมองรูปร่างหน้าตาของคุณหนูครีม
"เอ่อ.. ชะ ใช่ค่ะ"
"งั้นเอาป้ายนี้ไปแล้วเปลี่ยนชุดเลยแขกคุณมาวินมาถึงแล้ว"
คุณหนูครีมรีบเปลี่ยนชุดพร้อมกับเติมแต่งใบหน้าจนสวยราวกับคนละคนเธอเดินออกมายืนหมุนตัวให้รุ่นพี่ตรวจเช็กความเรียบร้อย ทุกคนต่างโล่งอกอย่างน้อยเธอก็สวยเหมาะสมกับงานนี้มาก
อีกด้าน
มาวินกำลังนั่งดื่มสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ของเขาที่เลือกมาจัดงานวันเกิดที่ร้านเขาทำหน้าที่คอยดูแลเพื่อน ๆ รวมถึงจัดหาสาวสวยมาให้เพื่อน ๆ ได้เลือกใช้บริการ เมื่อสาวสวยเดินมายืนเรียงแถวในโซนลูกค้า VIP สายตาของหนุ่ม ๆ ก็กวาดมองใบหน้าสวย ๆ ของสาว PR ทุกคนแม้ตามาวินเขาก็มองสาว ๆ ด้วยสายตาหยาดเยิ้มจากคนแรกมาถึงคนที่สองไล่มาเรื่อย ๆจนถึงคนสุดท้าย
"เชี่ย!" มาวินอุทานลั่นแต่ไม่มีใครสนใจเขาเลยเพราะหนุ่ม ๆ ที่นั่งอยู่ต่างก็สนใจสาวสวยคนสุดท้ายเหมือนกับเขา
"กูเอาน้องคนนั้นตัวเล็กน่ารัก นมใหญ่สัส ๆ" เจ้าของวันเกิดรีบชี้ไม่ชี้มือไปยังคุณหนูครีมซึ่งเจ้าตัวก็ตกใจเหมือนกัน
"ไม่ได้!" มาวินรีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปหาคุณหนูครีมตอนนี้เธอกำลังตัวสั่นเพราะต้องมายืนอยู่ในกลุ่มผู้ชายนับสิบ
"อะไรวะไหนบอกให้กูเลือกก่อนไง"
มาวินไม่ฟังเสียงเพื่อนของเขาสักคนเดียวจับข้อมือเธอได้เขาก็พาเธอเข้ามาในห้องรับรองที่ปิดสนิท คุณหนูครีมยังคงตัวสั่นเทาเพราะแพนิคกับเหตุการณ์เมื่อครู่
"คุณหนูทำแบบนี้ทำไมครับ!"
"พะ พี่มาวินหนูกลัวฮึก!" เธอโผเข้ากอดเขาด้วยความกลัวจากที่มาวินจะต่อว่าเธอตอนนี้เขากลับสงสารเธอจับใจจนต้องพาเธอมานั่งที่โซฟาแล้วโอบกอดปลอบใจเธอไว้
"ทำไมถึงทำแบบนั้นครับรู้ไหมว่าผู้หญิงพวกนั้นมีหน้าที่สร้างความสุขให้ผู้ชาย"
"รู้ค่ะ ตอนแรกหนูคิดว่าจะแอบเข้ามาหาพี่แต่ไม่คิดว่าจะถูกประกบเข้ามายืนตรงนั้น หนูกลัว..."
"ถ้ากลัวก็กลับบ้านครับเดี๋ยวผมไปส่ง"
คุณหนูครีมรีบส่ายหน้าเธอยังไม่อยากกลับตอนนี้ เธอยังอยากอยู่กับเขายังอยากคุยกับเขาถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เธอยังไม่รู้ไหนจะเรื่องร้านที่เขาเป็นเจ้าของอยู่
"หนูอยากอยู่ต่อ... อยากอยู่กับพี่ก่อน นะคะ นะๆ"
อ้อนอีกแล้วเธอจะรู้ไหมว่าเขาแพ้เด็กขี้อ้อนแบบที่เธอกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ทั้งสีหน้า ทั้งน้ำเสียงมันผิดกับเธอในอดีตที่แว้ด ๆ ใส่เขาตลอดเวลาแต่ถึงเธอจะเป็นนางร้ายในสายตาของใครหลายคนคงจะมีเพียงเขาที่รู้ว่าแท้จริงแล้วเธอเป็นคนยังไง
"เป็นเด็กขี้อ้อนตั้งแต่เมื่อไหร่ครับคุณหนู" น้ำเสียงที่กระซิบถามมันทำให้คุณหนูครีมสัมผัสได้ถึงอารมณ์บางอย่างที่เธอก็อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
"ตั้งแต่ที่พี่หายไปหนูเลยไม่รู้จะอ้อนใคร"
ความใกล้ชิดกันครั้งนี้มาวินสัมผัสได้ว่าคุณหนูครีมไม่ได้มีอาการแพนิคแล้วเธอหายใจปกติ มือไม่สั่น เขาจึงจับเธอนั่งตัวตรงแล้วส่งกำลังใจผ่านดวงตาสีนิลของเขาที่เธอกำลังจดจ้องมองอยู่
"กลับบ้านกันครับเดี๋ยวผมไปส่ง"
"แต่นี่มันงานวันเกิดเพื่อนพี่นะ พี่จะทิ้งเพื่อนไปได้ยังไง"
"ไม่เป็นไรครับ"
"ไม่เอา เอาแบบนี้ไหมหนูออกไปนั่งด้วยจะไม่ดื้อเลยจะอยู่เฉย ๆ อยู่ข้าง ๆ พี่ไง"
มาวินอยากจะปฏิเสธแต่ตอนนี้เพื่อน ๆ ของเขาก็โทรตามไม่หยุดเขาจำใจต้องหยิบเสื้อคลุมให้เธอสวมใส่เอาไว้ก่อนจะพาเธอเดินออกมาโดยที่มือของเขาถูกเธอจับไว้ไม่ยอมปล่อย มาถึงโต๊ะเสียงโห่แซวก็ดังขึ้นจนคุณหนูครีมเริ่มมือสั่นอีกครั้ง มาวินรู้ว่าเธอกลัวเขาก็กระชับมือเธอไว้ด้วยความเป็นห่วง
"กลัวไหมครับ"
"ค่ะ..."
มาวินถือวิสาสะโอบเอวเธอขยับเข้ามาจนตัวของเขาและเธอแนบชิดกัน มาวินหันไปพูดคุยกับเพื่อนโดยที่ไม่มีใครสงสัยหรือถามอะไรมาก มาวินเทคแคร์คุณหนูครีมทุกอย่างเขาไม่ยอมให้เธอดื่มแอลกอฮอล์เลยแต่ตัวเขานี่สิเริ่มหัวเราะลั่นสนุกสนานกับเพื่อนจนลืมไปเลยว่ามีอีกคนนั่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา
"พี่มาวินเมามากแล้วนะคะ"
"หืมม ผมยังไหวครับคุณหนู"
ปากบอกว่าไหวแต่อาการของเขามันบ่งบอกชัดเจนว่าเขาเริ่มมีอาการเมาจนควบคุมสติตัวเองไม่ได้แล้ว กว่าเพื่อน ๆ ของเขาจะแยกย้ายคุณหนูครีมต้องมาปวดหัวกับอดีตบอดี้การ์ดที่เมาแล้วทิ้งตัวแบบเขา
"พี่มาวิน!"
คนตัวเล็กปล่อยให้เขานอนบนเตียงส่วนเธอรีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา ตั้งแต่รู้จักกันมาเธอไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้มาก่อนเลยเขาดูสบายใจดูเป็นกันเองกับทุกคนผิดจากตอนที่เขาอยู่ดูแลเธอ ในแต่ละวันเธอแทบจะนับคำพูดของเขาได้
"พี่มาวิน" เสียงเรียกแผ่วเบาของเธอทำให้คนเมาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามอง เขามองดวงตาของเธอที่มันมีอะไรหลาย ๆ อย่างซ่อนอยู่
"คุณหนูครับ..." มาวินจับแขนของคุณหนูครีมลงมานอนก่อนจะเป็นฝ่ายพลิกตัวขึ้นไปคร่อมร่างของเธอไว้แม้เขาจะอยู่ในอาการมึนเมาแต่ลึก ๆ ในใจมันมีอะไรบางอย่างเรียกร้องให้เขาทำแบบนี้
"พะ พี่มาวิน" อาการแพนิคทำให้คุณหนูครีมเริ่มมีอาการสั่นไปทั้งตัวแต่มาวินเลือกที่จะทำลายความกลัวของเธอด้วยวิธีของเขา "อื๊อออ"
เขาโน้มลงมาจูบเธออย่างอ่อนโยนแม้เธอจะกลัวจนตัวสั่นแต่ความวาบหวามที่เขามอบให้ สัมผัสที่เธอไม่เคยเจอกำลังหล่อหลอมความสุขให้เธอทีละนิดจนความกลัวเริ่มละลายหายไปช้า ๆ
-------------------------------------
จูบกันแล้ววว หวานกันแล้ววว
อ่านแล้วกดเพิ่มเข้าชั้น คอมเมนต์ กดหัวใจเพื่อดันนิยายให้ไรท์บ้างนะคะทุกคน
- ผู้เขียน
