บทที่5 จัดหนักคุณหนูNC
1402 คำ
บทที่5
จัดหนักคุณหนูNC
"เก่งมาก ๆ คุณหนูสบายตัวแล้วใช่ไหมครับ"
"แต่พี่มาวินยังแข็งอยู่เลยนะคะ"
"เพราะมันอยากเข้าไปในตัวของคุณหนูไงครับ"
"พี่ก็เอาเข้ามาสิหนูอ้าขาให้พี่แล้วนี่ไง"
มาวินกลืนน้ำลายลงคอใจจริงเขาอยากจะจับเธอกระแทกให้สาแก่ใจแต่เพราะว่าเธอสูงส่งเกินไปเขาไม่ควรที่จะล่วงเกินเธอไปมากกว่านี้
คุณหนูครีมเห็นอาการของมาวินเธอก็รับรู้ได้ว่าเขาคงกลัวพี่ชายเธอรู้แต่นาทีนี้เธอหน้ามืดเกินไปจะให้เธอค้างเติ่งอยู่แบบนี้ไม่ได้เธอไม่ยอม
"ถ้าพี่ไม่เอาหนู หนูจะเอาพี่นะ!"
"คุณหนู!"
พรึ่บ!
คุณหนูครีมกระชากมาวินลงมานอนก่อนจะปีนขึ้นไปบนตัวเขาเธอใช้ความสามารถที่เธอมีร่อนเอวจนกลีบสาวถูไถไปตามแท่งร้อน มาวินกัดปากตัวเองจนจะเป็นห้อเลือดเขาเสียวจนเกือบขาดใจตายเมื่อได้เห็นความเร่าร้อนของเด็กน้อยคนนี้
ในเมื่อเธอเสนอให้เขาขนาดนี้เขาคงไม่อาจที่จะอยู่เฉยได้อีกต่อไปเขาดึงเธอลงมานอนแล้วแทรกกลางเข้าหว่างขาของเธอ แท่งร้อนที่พร้อมออกรบก็วางทาบไปบนเนินสาวของเธอทันที
"คุณหนูลองคิดดูสิครับถ้าเกิดของผมมันใส่เข้าไปในตัวคุณหนูความยาวเกือบถึงสะดือคุณหนูเลยนะ"
คุณหนูครีมจินตนาการภาพตามสายตาของเธอเว้าวอนขอร้องให้เขากระหน่ำเธอเสียทีตอนนี้เธอพร้อมที่จะเป็นของเขาแล้ว
"หนูไม่ไหวแล้ว~ พี่มาวินหนูไม่ไหวแล้วจริงๆ~"
มาวินเริ่มจัดการจับแท่งร้อนสอดใส่เข้าไปในตัวเธอทีละนิดมันคับแคบแถมยังรู้สึกอบอุ่น ภายในของเธอตอดรัดจนเขาต้องรีบสาวเอวกระแทกเธออย่างถี่รัว
ปึก! ปึก! ปึก!
"อ๊า~ พะ พี่มาวินเบาหน่อย~ อ๊าา~"
มาวินผ่อนแรงลงเรื่อย ๆ เมื่อคุณหนูครีมร้องครางเสียงหลงเขาโน้มลงไปป้อนจูบเธออีกครั้งแล้วดูดยอดปทุมถันทั้งสองข้างเมื่อลมหายใจของเธออยู่ในระดับที่พ้นขีดอันตรายเขาก็ขยับเอวสาวเข้าออกอย่างรุนแรง
ปึก! ปึก! ปึก!
สายตาของคุณหนูครีมมองมาวินด้วยความหยาดเยิ้มเธอรู้สึกดีที่มีเขาอยู่ตรงนี้ถึงเขาจะผลักไสไล่ส่งเธอยังไงแต่ในสายตาที่แข็งก้าวมันมีความห่วงใยเธอซ่อนอยู่ หลายคนคงไม่รู้มีเพียงเธอเท่านั้นที่สัมผัสได้ตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามาทำงานจนวันสุดท้ายที่เธอได้เห็นหน้าเขา
"อย่ามองผมแบบนี้~ อ่าา~ คุณหนูครับอย่ามองผมแบบนี้ได้ไหม"
เขาแพ้สายตาออดอ้อนของเธอเพราะแบบนี้เขาถึงไม่อยากให้เธอเข้าใกล้เขามากเกินไปแต่ยิ่งเขาห้ามสายตาของเธอมันก็อ้อนวอนเขาหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งเสียงร้องครางเรียกชื่อเขาทั้งอาการของเธอในตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขากับเธอมันข้ามขั้นขึ้นไปแล้วเขาไม่รู้จะหยุดความสัมพันธ์นี้ยังไงดูท่าว่าหลังจากนี้เขาคงต้องตกอยู่ใต้อาณัติของเธออีกครั้ง
"อ๊าา~ พี่มาวิน~ อื๊ออ~"
"อ่าา~ คุณหนู~ อื๊อออ~
มาวินดึงแท่งร้อนออกมาเพื่อปลดปล่อยน้ำสีขาวใส่ตัวเธอลมหายใจของเขาและเธอบ่งบอกว่าต่างฝ่ายต่างเหนื่อยกันมากแค่ไหนกับกิจกรรมเมื่อครู่
"ไหนพี่บอกว่าพี่เมามากไงทำไมตอนนี้เหมือนคนปกติเลยล่ะ"
มาวินหยุดชะงักทันทีเขาว่าเมื่อกี้เขาก็เมาอยู่นะไฉนตอนนี้ถึงได้สร่างเมาเสียแล้ว
"พอเหงื่อออกผมเลยสร่างเมาครับ" พูดจบเขาก็รีบหยิบกระดาษทิชชูมาทำความสะอาดให้กับเธอแล้วพาเธอเข้ามาในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายมาวินก็รีบเดินออกมารอด้านนอกเขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ สายตากวาดมองไปยังสนามรบที่เขากับคุณหนูครีมต่อสู้กันจนที่นอนเปียกชุ่ม
เมื่อคุณหนูครีมเดินออกมาจากห้องน้ำมาวินก็รีบเข้าห้องน้ำเพื่อไปจัดการชำระร่างกายของตัวเองตอนนี้อาการมึนเมาของเขาหายไปอย่างปลิดทิ้งเหลือเพียงความเหนื่อยล้าของร่างกายแค่ออกมาจากห้องน้ำเขาก็เจอแสงไฟสีส้มจากหัวเตียงส่องสว่างพาให้บรรยากาศมันดูอบอุ่น ที่นอนที่เปียกชุ่มถูกคุณหนูครีมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนแล้วใช้ไดร์เป่าผมเป่าจนมันแห้งเธอเปลี่ยนไปมากเปลี่ยนไปจนเขาตั้งรับไม่ทัน
"คุณหนูครับอยากกลับบ้านหรือเปล่าเดี๋ยวผมไปส่ง"
แม่ตัวดีไม่ยอมตอบแต่กลับดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองเอาไว้มาวินจำใจต้องเดินกลับไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนสักพักเขาก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นจากตัวเธอเมื่อเธอขยับเข้ามาแล้วทำปูไต่ตามตัวเขาเพื่อที่จะสวมกอดเขาอย่างแนบเนียน
เช้าวันต่อมา
มาวินรีบปลุกให้คุณหนูครีมตื่นเพื่อที่เขาจะได้ไปส่งเธอก่อนที่พี่ชายของเธอจะออกตามหาตัวเธอ แม้คุณหนูครีมยังไม่อยากตื่นนาทีนี้เธอคงต้องจำใจฝืนตื่นขึ้นมาอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันแล้วขึ้นรถของมาวินตามคำสั่งของเขา
"คุณหนูครับเรื่องเมื่อคืนผมขอโทษนะครับ"
"แค่ขอโทษหรือคะ?"
"แล้วคุณหนูจะให้ผมทำยังไงจะให้ผมรับผิดชอบผมคงไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นตอนนี้ผมพึ่งสร้างตัวเงินเก็บที่มีผมก็เอามาเปิดร้านหมดแล้ว"
"เฮ้อ... "
"คุณหนูโตขึ้นเยอะแล้วนะครับอย่าเข้าหาผู้ชายคนไหนแบบที่ทำกับผมเมื่อคืนรู้ไหมครับ"
"หวงหนูเหรอ?" เธอทำเสียงกระเช้าเย้าแหย่จนคนขับเริ่มหน้าแดงเพราะความเขินอาย
"คุณหนูพูดอะไรผมไม่เข้าใจ"
"ฮ่าๆๆ พี่มาวินก็มีใจให้หนูใช่ไหมหนูไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าในแววตาของพี่พี่รู้สึกดีกับหนู"
"แต่สถานะของเรามันต่างกันครับผมไม่ควรที่จะเด็ดดอกฟ้าชีวิตผมเริ่มต้นจากศูนย์ตอนที่ผมทำงานกับคุณครามผมไม่มีเงินติดตัวเลยผมไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรทั้งนั้น"
มาวินนึกย้อนไปถึงวันแรกที่เขาเข้ามาทำงานช่วงพักกลางวันทุกคนนั่งทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยแต่ตัวเขาเลือกที่จะออกไปยืนอยู่หน้าร้านเขาไม่มีเงินเลยทำงานก็ยังไม่ได้บรรจุจึงไม่มีสวัสดิการอะไรมากมาย จนเสียงท้องที่ร้องโครมครามดังไปเข้าหูเจ้านายของเขา ครามจึงสั่งอาหารแล้วให้เขาเข้าไปนั่งทานกับบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ
หลังจากนั้นเลิกงานเขาก็ถูกเรียกพบพอความรู้เรื่องว่าเขาเป็นเด็กกำพร้าไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรแถมยังอาศัยอยู่ที่วัดตอนเช้าก็กินข้าวก้นบาตรครามจึงยื่นเงินจำนวน 10,000 บาทให้เขาพกติดตัวเอาไว้ใช้โดยไม่หักจากเงินเดือนของเขาแม้แต่บาทเดียว
การทำงานกับครามทำให้เขามีบ้านมีรถมีเงินเก็บจำนวนหนึ่งแต่ตอนนี้เขานำเงินเก็บออกมาเปิดร้านเหล้าจากประสบการณ์ที่เขาติดตามและทำงานกับครามมาหลายปีทำให้เขารู้จักบริหารและสร้างตัวใหม่เผื่ออนาคตข้างหน้าเขาจะวางมือจากการเป็นบอดี้การ์ดแล้วมาทำธุรกิจของเขาถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ใหญ่โตแต่ก็เป็นอาชีพที่สุจริต
"ถึงบ้านแล้วครับคุณหนู"
"พี่เข้าไปกับหนูไหมไปหาพี่ครามกัน"
ถึงเวลานี้เขาควรจะพูดคุยกับพี่ชายของเธออย่างจริงจังแม้ว่าเขาจะรู้สึกดีกับคุณหนูครีมแต่สิ่งที่เขาทำเมื่อคืนมันไม่สมควรเกิดขึ้น ไม่ทันที่ทั้งสองจะได้ลงจากรถครามก็เดินบุ่มบ่ามออกมาเปิดประตูแล้วดึงน้องสาวตัวเองออกจากรถทำให้มาวินต้องรีบตามลงไปเพราะกลัวว่าคุณหนูครีมจะถูกทำโทษ
- ผู้เขียน
