บทที่8 อยู่ให้รัก
1308 คำ
บทที่8
อยู่ให้รัก
หลังจากเลิกเรียนคุณหนูครีมรีบนั่งรถแท็กซี่มายังห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อวัตถุดิบของสดและผักสดรวมถึงผลไม้มากมายเงินที่เธอใช้เป็นเงินของมาวินที่ให้เธอมาเมื่อเช้ารวมกับเงินของเธออีกนิดหน่อย นี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอรู้สึกเป็นอิสระและสบายใจที่ได้อยู่กับคนที่เธอรัก
กลับมาถึงบ้านเธอก็รีบนำข้าวของที่ซื้อมาเก็บแช่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยชุดเอี๊ยมที่แขวนเอาไว้ในครัวถูกคุณหนูครีมหยิบมาสวมใส่เธอเริ่มล้างผักและหมูสดเพื่อทำเมนูสำหรับเย็นนี้
"พี่มาวินชอบทานแกงไก่หน่อไม้ดอง^^" คุณหนูครีมพึมพำกับตัวเองสองมือกำลังหั่นหน่อไม้ดองต้มกับน้ำร้อนเพื่อลดความเปรี้ยวของมัน
เธอไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของเธอถูกมาวินมองผ่านกล้องวงจรปิดถึงเขาไม่ได้อยู่บ้านแต่เพียงแค่เธอก้าวขาเข้ามาในบ้านเขาก็เห็นความเคลื่อนไหวของเธอผ่านหน้าจอโทรศัพท์อย่างน้อยเขาจะได้สบายใจที่เห็นเธอปลอดภัยและได้เห็นความน่ารักของเธอ
มาวินรีบรายงานผลการทำงานวันนี้ให้เจ้านายของเขาทราบตอนนี้เขามาเป็นบอดี้การ์ดให้กับนักการเมืองแม้จะไม่ใช่นักการเมืองที่ขาวสะอาดมากนักแต่เขาก็มีเงินมากพอที่จะเลี้ยงดูคุณหนูครีมไม่ให้เธอลำบากหากต้องอยู่กับเขา
เพียงแค่รถของมาวินขับมาจอดเขาก็ได้กลิ่นกับข้าวหอม ๆ ทั้งแกงไก่หน่อไม้ดอง ไข่เจียวหมูสับข้าวสวยร้อน ๆ แค่นี้อาการเหนื่อยล้าจากการทำงานก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง
"พี่มาวิน!" คุณหนูครีมรีบวิ่งไปรับเสื้อสูทสีดำมาพาดไว้บนโต๊ะก่อนจะพาเขามานั่งที่โต๊ะทานข้าวเธอรีบรินน้ำเย็นใส่แก้วให้เขาพร้อมกับนวดไหล่ทั้งสองข้างเพื่อให้เขาผ่อนคลาย
"ขอบคุณครับคุณหนู"
"พี่เหนื่อยไหมวันนี้หนูทำกับข้าวเยอะเลยหนูจำได้ว่าพี่เคยบอกว่าพี่ชอบทานแกงไก่หน่อไม้ดองเลยทำให้พี่ไม่รู้อร่อยหรือเปล่านะ"
"คุณหนูทำอร่อยอยู่แล้วครับ เหนื่อยไหมครับดูสิทำกับข้าวให้ผมจนหัวฟูหมดเลย" เขาเอื้อมมือไปจับปอยผมทัดหูให้เธอทั้งสองข้างแล้วไม่ลืมที่จะหยิกจมูกเธอเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว
"เจ็บนะเดี๋ยวเถอะ!"
"จะทำโทษผมหรือครับผมยินดีให้คุณหนูทำโทษไปตลอดชีวิตเลยนะ"
"โอ๊ยยยย หนูเขินนะรีบกินข้าวเถอะค่ะเดี๋ยวหนูจะได้เอาเสื้อผ้าของพี่ไปซักให้"
มาวินรีบใส่หน้าปฏิเสธเรื่องงานบ้านให้เขาช่วยแบ่งเบาภาระบ้างก็ได้เธอไม่จำเป็นต้องทำให้เขาทุกอย่างพอก่อนหน้านี้เขาก็ทำทุกอย่างเพียงคนเดียว
"เรื่องซักผ้าไม่ต้องห่วงครับเดี๋ยวผมทำเองคุณหนูทานข้าวแล้วไปพักผ่อนก็ได้ครับเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ"
"เหนื่อยอะไรหนูไม่ได้เหนื่อยอะไรเลยแค่ไปเรียนไปนั่งฟังอาจารย์พูด พี่ต่างหากที่เหนื่อยดูซิไปทำงานตากแดดดูแลความปลอดภัยของคนอื่นจนไม่มีเวลาดูแลตัวเองเลย"
เธอซื้อครีมทาผิวและครีมทาหน้ารวมถึงครีมกันแดดที่มีค่า SPF 50 มาให้เขาขอเท่าที่เธอรู้จักเขามาแทบไม่เคยเห็นเขาดูแลตัวเองเลย
ในช่วงหัวค่ำมาวินเดินเอาขยะออกมาทิ้งเขาไม่ลืมที่จะใช้สายตาสอดส่องดูความปลอดภัยรอบ ๆ บ้านจนเขาเห็นรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ตรงทางแยกหากไม่ใช่ศัตรูของนักการเมืองที่ต้องการตัวเขาไปร่วมงานเพื่อเอาข้อมูลเกี่ยวกับการทำงานระบบการเงินของเจ้านายเขาก็คงจะเป็นคนของพี่ชายคุณหนูครีม
"หึ!" เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านแล้วปิดประตูให้แน่นหนา
"พี่มาวินไม่ไปดูร้านหรือคะวันนี้?"
"วันนี้ผมไม่ได้ไปครับให้ลูกน้องดูแลกันไปเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยไปตรวจบิลอีกทีนึง"
ทั้งสองนั่งดูหนังกันอยู่ที่โซฟากลางบ้านจากคุณหนูผู้สูงส่งเธอกลับไม่สนใจความสุขสบายที่พี่ชายเธอมอบให้ตอนนี้เธอมีความสุขกับการได้อยู่กับคนที่เธอรักแม้จะเป็นบ้านหลังเล็ก ๆ แต่เธอกลับรู้สึกอบอุ่นมากกว่าตอนที่เธออยู่กับพี่ชายถึงแม้ว่าเธอจะมีพ่อแม่บุญธรรมที่คอยดูแลและให้ความรักแต่เธอกลับรู้สึกว่าความรักจากผู้ชายคนนี้มันพิเศษมากกว่าความรักที่หลายคนมอบให้
หนังยังไม่ทันจบเรื่องคุณหนูครีมก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้มาวินจึงอุ้มเธอขึ้นมานอนบนห้องก่อนนอนเขาไม่ลืมที่จะหอมแก้มเธอก่อนนอน
วันต่อมา
คุณหนูครีมเดินทางมามหาวิทยาลัยโดยมีคนขับรถส่วนตัวไม่ทันที่จะลงรถแบงก์สีเทาก็ถูกส่งให้เธอเหมือนเดิม
"ไม่เอาได้ไหมคะวันนี้หนูเอากล่องมาแล้วก็ยังมีเงินค่าขนมของเมื่อวานเหลืออยู่พี่มาวินเก็บไปเถอะ"
"ไม่ได้ครับคุณหนูรับไปเถอะ"
"แต่หนูอยากให้พี่เก็บเงินเอาไว้พี่อย่าลืมนะว่าพี่ครามให้เวลาพี่แค่ 1 ปี" น้ำเสียงของคุณหนูครีมแผ่วลงเพราะเธอกลัว กลัวว่าถึงวันนั้นเธอกับเขาจะไม่ได้เจอกันตลอดไป
"เรื่องนั้นคุณหนูไม่ต้องห่วงนะครับผมจะพยายามให้ถึงที่สุดตอนนี้คุณหนูกินให้อิ่มนอนให้หลับอยู่ให้ผมรักไปนาน ๆ ก็พอครับ"
"ฮืออ ทำไมมาทำซึ้งแบบนี้ล่ะคะมาให้หนูกอดก่อนเลยเดี๋ยวไม่มีกำลังใจไปเรียน"
"ฮ่า ๆ มากอดครับกอดแน่น ๆ เลย"
ร่ำลากันเสร็จคุณหนูครีมก็ลงมาจากรถเธอเดินเข้ามาที่ตึกชนะจนเจอกับพี่ชายต่างสายเลือดอย่างคิมหันต์กำลังยืนกอดอกมองหน้าเธอพร้อมกับมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
"พี่คิมหันต์มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"แค่จะมาบอกว่าแทนคุณไม่สบายอยู่โรงพยาบาล"
"ฮะ! เป็นอะไรคะทำไมถึงเข้าโรงพยาบาลทำไมไม่มีใครโทรบอกหนูเลย!"
"แล้วทำไมต้องบอก? เธอออกไปจากบ้านก็เท่ากับว่าเป็นคนอื่นแต่นี่ฉันเห็นแทนคุณร้องไห้หาเธอเลยตัดสินใจที่จะบอกเผื่ออยากไปเยี่ยมหลานฉันบ้าง"
"เดี๋ยวเลิกเรียนหนูจะไปเยี่ยมค่ะอยู่ที่โรงพยาบาลไหนคะ"
"ปิติภัทรไพศาล"
พูดจบคิมหันต์ก็หันหลังเดินขึ้นตึกคณะเพื่อไปเรียนวิชาต่อไปส่วนคุณหนูครีมแทบจะไม่มีสมาธิเธอรีบโทรหามาวินเพื่อขออนุญาตไปเยี่ยมหลานชายของเธอที่โรงพยาบาลซึ่งมาวินเขาตอบตกลงและจะเป็นคนพาเธอไปเยี่ยมลูกชายของคุณครามในเย็นวันนี้
วันนี้คุณหนูครีมไม่มีสมาธิที่จะเรียนเพราะจิตใจของเธออยู่ที่หลานชายตัวน้อยตอนเธออยู่บ้านเธอมักจะเป็นคนพาหลานชายเข้านอนทุกคืนเลิกเรียนก็รีบมาเลี้ยงหลานชายพาอาบน้ำเล่นน้ำที่สระน้ำหน้าบ้านพอรู้ว่าหลานชายกำลังป่วยเธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้ไม่รู้ป่านนี้จะร้องไห้หาเธอหรือเปล่า
-------------------------
น่ารักจังเลยคุณบอดี้การ์ดของไรท์รีบเก็บเงินนะคะจะได้ไปสู่ขอน้องให้เป็นเรื่องเป็นราว
- ผู้เขียน
