บทที่7 ย้ายมาอยู่ด้วยกันNC
1414 คำ
บทที่7
ย้ายมาอยู่ด้วยกันNC
มาวินขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของเขา เขามองไปรอบ ๆ โดยที่ยังไม่ให้เธอลงจากรถสัญชาตญาณของเขามันบ่มสอนให้เขารู้จักระวังตัวในทุกสถานการณ์
"หลังจากนี้หนูจะอยู่กับพี่มาวินตลอดไป..."
"ผมไม่น่าพูดแบบนั้นเลย คุณหนูเลยต้องมาลำบากกับผม"
"ไม่ลำบากหรอกค่ะหนูจะช่วยงานพี่มาวินทุกอย่างหลังจากนี้หนูไม่ใช่คุณหนูแล้วนะ"
มาวินส่ายหน้าก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินลงมาคุณหนูครีมจึงเดินตามเข้ามาในบ้าน มาวินรีบพาเธอมานั่งที่โซฟาตลอดทางกลับบ้านเขาคิดมาตลอดว่าจะทำยังไงให้คุณหนูของเขาสุขสบายไม่ต่างจากอยู่กับพี่ชายของเธอเขาไม่อยากให้เธอมาตกระกำลำบากไปด้วย
"หิวไหมครับคุณหนู"
"ไม่ค่ะหนูไม่หิว พี่มาวินหิวไหมคะเดี๋ยวหนูไปทำอะไรให้ทาน"
"ผมยังไม่หิวครับผมแค่กลัวว่าคุณหนูจะปวดท้องอีก"
เธอโผเข้ากอดมาวินพร้อมกับปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมาเขายังจำได้ว่าเธอเป็นโรคกระเพาะเมื่อก่อนตอนอยู่โรงเรียนเธอไม่ชอบทานข้าวดื่มแต่น้ำอัดลมมาวินจึงต้องหาเมนูอร่อย ๆ มาให้เธอทานเพราะรู้ว่าเธอเบื่ออาหารกลางวันของโรงเรียน
คืนนี้ทั้งสองนอนสวมกอดกันอยู่บนเตียงแม้มาวินจะแอบเกร็งกับสถานการณ์ตอนนี้แต่คุณหนูครีมก็เอาชนะใจเขาได้แล้วอาจจะชนะใจเขามาได้ตั้งนานเพียงแค่เขาปิดกั้นตัวเองหลบหน้าเธอมาตลอด
"พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานคุณหนูมีเรียนกี่โมงครับ"
"สิบโมงเช้าค่ะ"
"เดี๋ยวผมไปส่ง ส่วนเสื้อผ้าของคุณหนูเดี๋ยวคุณคิมหันต์จะเอามาให้ ถ้าคุณหนูอยากได้อะไรต้องบอกผมเลยนะครับ"
"ค่ะ"
คนตัวเล็กขยับเข้าไปกอดมาวินแล้วสอดมือเข้าใต้กางเกงอาการนอนไม่หลับของเธอมันต้องหาอะไรจับเพลิน ๆ เหมือนเด็กที่จับปลายผ้าห่มเวลากินนมนอน
"อืออ.." มาวินส่งเสียงครางออกมาจากลำคอเมื่อความเป็นชายเริ่มตื่นตัวขึ้นเรื่อย ๆ
คืนนี้คงเป็นคืนที่ยากลำบากสำหรับมาวินเขาจะผ่านคืนนี้ไปยังไงเมื่อความเป็นชายของเขาถูกก่อกวนจากคนข้าง ๆ ไม่หยุด
"คุณหนู~"
น้ำเสียงกระเส่าของมาวินทำให้คนตัวเล็กค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามองใบหน้าของมาวินตอนนี้เหยเกเพราะความเสียวซ่าน มือบางก็เริ่มชักรูดช้า ๆไปตามจังหวะ
"อ่าาา~"
"พี่มาวินเสียวเหรอคะ^^" เธอกระซิบที่ข้างหูของมาวินพร้อมใช้ปลายจมูกถูไถไปกับแก้มของเขา
"ครับ~ สะ เสียว~มาก"
น้ำเสียงของมาวินกระตุ้นให้คนตัวเล็กเกิดอาการกระสับกระส่ายเธอตัดสินใจปีนขึ้นไปบนตัวของมาวินแล้วป้อนจูบให้กับเขาเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอ
ทั้งสองช่วยกันถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าที่แนบสัมผัสกันอยู่บนเตียง
"พี่มาวินคะ~" คุณหนูครีมมองคนตรงหน้าด้วยสายตาหยาดเยิ้มเขากำลังเล้าโลมร่างกายของเธอทุกสัดส่วน
"ตัวคุณหนูหอมมากเลยครับ~ หอมจนผมไม่อยากปล่อยคุณหนูไปไหนเลย"
มาวินวางมือลงบนเนินสาวแล้วใช้นิ้วกลางเขี่ยไปตามรอยแยกก่อนจะกดลงไปในโพรงสาวอ่อนนุ่มน้ำสีใสอาบชโลมนิ้วกลางจนเปียกชุ่ม
"อ๊ะ!"
นิ้วยาวทำงานอย่างต่อเนื่องทั้งเขี่ยทั้งสอดใส่อย่างไม่มีอ่อนแรง ปากของมาวินยังคงสร้างความสุขให้กับเธอทั้งจูบปากแลกลิ้น ดูดยอดปทุมถัน เขาไม่ลืมที่จะฝากรอยรักเอาไว้ให้เธอดูต่างหน้ารอยแดงรอบเต้าอวบอิ่มเริ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ
"คุณหนูนมใหญ่มากเลยรู้ไหมครับ~"
"อื๊ออ~ พี่มาวินหนูเสียว~"
มาวินลุกขึ้นจับสองขาของคุณหนูครีมยกขึ้นทั้งสองข้างเขาดันขาของเธอเข้าหาตัวเธอก่อนจะโน้มลงไปใช้ลิ้นสากตวัดเลียกายสาวให้เธออย่างรุนแรง
"อ๊าา~ อ๊าา~ อ๊าาา พี่~ พี่ขาา~"
คุณหนูครีมกำลังจะขาดใจตายเมื่อถูกลิ้นร้ายตวัดเลียอย่างรุนแรง ลมหายใจของเธอหอบถี่ขึ้นเรื่อย ๆ แต่มาวินก็ไม่มีท่าทีที่จะหยุด
"ผมไม่ไหวแล้วครับ~ คุณหนู~"
แท่งร้อนถูกสอดใส่เข้าไปจะมิดก่อนที่มาวินจะสาวเอวเข้าออกอย่างรุนแรง
ปึก! ปึก! ปึก!
เสียงตอกกระแทกดังอย่างต่อเนื่องจากที่คิดจะนอนกอดกันเฉย ๆ ตอนนี้กลับถลำล้ำลึกเกินควบคุมแค่ท่าเดียวคุณหนูครีมก็ปลดปล่อยน้ำสีใสออกมามากมายมาวินจึงพาเธอเปลี่ยนท่าด้วยการนอนซ้อนด้านหลังในท่าตะแคงแล้วสอดแท่งร้อนจากด้านหลัง
"อื๊ออ~"
"แน่นมาก~ อ่าา~"
คุณหนูครีมเอียงใบหน้าหันมารับจูบจากเขาโดยที่บั้นท้ายยังถูกต้องกระแทกอย่างรุนแรง เหมือนมาวินเขามีอาการเก็บกดมานานทุกกระบวนท่าที่มีถูกงัดเอามาใช้กับเธอจนหมดสิ้นก่อนที่ทั้งสองจะนอนแผ่หลาหายใจหอบไปด้วยกัน
วันต่อมา
คิมหันต์นำเสื้อผ้าและของใช้ของน้องสาวบุญธรรมมาส่งให้ที่บ้านของมาวินเขาเคยพาคุณหนูครีมมาที่นี่หลายครั้งส่วนใหญ่เขาก็จะนั่งรออยู่ในรถไม่เคยลงมาวุ่นวาย มาวินเห็นรถของคิมหันต์ขับมาจอดหน้าบ้านเขาก็รีบเดินออกไปรับสัมภาระของคุณหนูพร้อมกับกล่าวขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ผมขอโทษนะครับตอนนี้ทุกคนเป็นยังไงบ้าง"
"ก็เสียใจที่เลี้ยงเด็กใจแตกเอาไว้ในบ้านแต่ช่างเถอะไปกันให้รอดก็แล้วกัน" คิมหันต์ไม่พูดอะไรต่อเขาเดินกลับขึ้นรถก็รีบขับออกไปด้วยความเร็วราวกับว่าไม่อยากมาเหยียบที่นี่เสียอย่างนั้น
มาวินทำได้แค่ขนของเข้ามาด้านในชุดนักศึกษาของคุณหนูครีมถูกเขารีดให้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเธอตื่นมาก็รีบแต่งตัวมามหาวิทยาลัยด้วยความเร่งรีบ
"วันนี้คุณหนูอยากทานอะไรไหมครับ"
"ไม่ค่ะหนูคิดว่าเลิกเรียนแล้วจะแวะซื้อของกลับไปทำกับข้าวให้พี่มาวินทานที่บ้านจะได้ไม่ต้องออกไปทานข้าวนอกให้เปลืองตังค์"
"คุณหนูครับไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้ผมยังมีรายได้จากที่ร้านคอยเลี้ยงชีพอยู่อย่างน้อยเดือนนึงก็ได้เป็นแสนถ้าคุณหนูอยากกินอยากใช้อะไรก็บอกผมได้นะครับ"
"หนูจะไม่ทำตัวให้เป็นภาระของพี่มาวินค่ะ เรื่องกับข้าวมื้อเย็นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหนูดีกว่าส่วนพี่มาวินกลับจากออกกำลังกายก็แวะซื้อโจ๊กมาให้หนูก็พอ"
"คุณหนูมาอยู่กับผมแบบนี้ผมคงไม่ได้ออกไปวิ่งหรอกครับ... ไม่รู้จะเอาแรงที่ไหนไปวิ่งเหมือนกัน..." น้ำเสียงที่แผ่วลงทำให้คุณหนูครีมหันมาตีแขนเขาอย่างจังพูดอะไรก็ไม่รู้น่าขนลุกที่สุด
ถึงมหาวิทยาลัยไม่ทันที่เธอจะเปิดประตูมาวินก็รีบคว้าแขนของเธอไว้ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเองขึ้นมา แบงก์สีเทาถูกดึงออกจำนวน 1 ใบแล้ววางลงบนมือของเธอ
"ให้หนูทำไมคะหนูมีเงินนะ"
"ผมรู้ว่าคุณหนูมีเงินเก็บแต่ผมไม่อยากให้คุณหนูเอาเงินตรงนั้นมาใช้ หลังจากนี้ผมจะรับผิดชอบดูแลคุณหนูเองเงินนี้คุณหนูเก็บไว้นะครับอยากกินอะไรก็กินอยากซื้ออะไรก็ซื้อเลยไม่ต้องเกรงใจ"
"พะ พี่มาวิน..."
"เชื่อผมนะครับผมไม่มีวันเอาคุณหนูมาลำบากแน่นอน^^"
"ขอบคุณนะคะ^^"
คุณหนูครีมขยับเข้าไปสวมกอดมาวินด้วยความรัก ร่ำลากันเสร็จเธอก็รีบลงจากรถแล้วหันไปโบกมือบ๊ายบายให้กับเขาอย่างน้อยเธอก็ยังมีเขาที่เข้าใจความรู้สึกของเธอทุกอย่าง
----------------------------------
พ่อไมโครเวฟ น่ารักที่สุดเลย
- ผู้เขียน
