พี่ไทค์คนคูล 4
1043 คำ
TIDE TALK
"พริบพราว สอบได้คะแนนเต็ม" นี่คือเสียงอาจารย์ที่ประกาศผลสอบปลายภาค แน่นนอนว่าพริบพราวเธอสอบได้คะแนนเต็มอีกเช่นเคย
"ขอบคุณค่ะ อาจารย์" เธอรีบวิ่งออกไปหาอาจารย์ที่นั่งอยู่หน้าห้องพร้อมดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา
ผมเผลอยิ้มออกมาบาง ๆ ให้กับท่าทางนุ่มนิ่มของเธอ ตัวอวบ ๆ ขาว ๆ แก้มอมชมพู ใส่แว่นกลม ๆ อืม! ผมว่าเธอน่ารักดี
"ยิ้มอะไรของมึงไอ้ไทค์?" นี่คือเสียงของไอ้แทคที่ดังขึ้นจนทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมกับมันจะนั่งข้างกัน ส่วนไอ้ฉลามจะนั่งคู่กับไอ้เปตอง
"เปล่า" ผมตอบกลับไป
"เอ้า! ก็กูเห็นว่ามึงยิ้มอยู่ มึงยิ้มอะไรของมึง" มันยังคงเค้นคำตอบจากผม
"มันไม่ใช่เรื่องของมึง!" ผมเลยตอบกลับไป พลางหันไปมองพริบพราวที่กำลังเดินมา
หมับ!! พรึ่บ!! พริบพราวเดินมาทางผมแล้วจู่ ๆ เธอก็สะดุดขาผมอย่างแรง
"อ๊ะ...ขอโทษนะไทค์ น้องพราวไม่ได้ตั้งใจ" เธอรีบก้มหัวให้ผมเป็นการขอโทษยกใหญ่ จะขอโทษทำไม ก็ผมนี่แหละเป็นคนขัดขาเธอเอง
"อืม ไม่เป็นไร" ผมตอบกลับไป
ตึกตัก! ตึกตัก!
หัวใจผมเต้นแรงเมื่อบังเอิญสบตากับเธอ บ้าฉิบ! ผมก็ไม่รู้ทำไมว่าผมถึงเป็นแบบนี้ได้
หลังเลิกเรียน....
ผมเดินออกมาจากห้องเรียนกับพวกเพื่อน ๆ ตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือผมเห็นพริบพราวยืนก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ข้าง ๆ จักรยานของเธออยู่ที่ประตูหน้าโรงเรียน
"เฮ้ย! ไอ้ไทค์วันนี้ไปโต๊ะสนุ๊กกัน!" ไอ้ฉลามเดินมากอดคอผมเหมือนทุกวัน
"พวกมึงไปกันเหอะ วันนี้กูมีธุระ!" ผมตอบกลับไป
"ธุระอะไรของมึง?" ไอ้ฉลามยังคงถามต่อ
"ไม่ใช่ธุระสำคัญอะไรหรอก"
"เออ ๆ งั้นพวกกูไปก่อน แล้วเจอกันพรุ่งนี้" ไอ้ฉลามพูดขึ้น ก่อนที่จะหันหลังวิ่งออกไปกับพวกไอ้เปตอง ไอ้แทค
ผมเดินมาโรงจอดรถสำหรับนักเรียน แล้วขับรถไปตรงที่พริบพราวยืนอยู่
ปรี๊นนนน!! ผมบีบแตรรถดังลั่นจนเธอสะดุ้ง จากนั้นผมเลยลกกระจกลงแล้วตะโกนถามเธอที่ยืนตัวอ้วนอยู่
"รถเป็นอะไร?" ผมตะโกนถามเธอด้วยความเป็นห่วง (มั้ง)
"ยางรั่วน่ะไทค์" เธอตอบกลับมา
"ขึ้นรถสิ เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้าน"
"...." เธอยืนเงียบมองซ้ายมองขวา ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทำไมเธอถึงได้ซื่อบื่อขนาดนี้วะ
"เอ้า! เร็วสิ" ผมพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวน้องพราวนั่งรถเมล์กลับ"
"ขึ้นมาเถอะ ฉันต้องไปแถวบ้านเธอพอดี" ผมตอบกลับไปพลางสงสายตาอะไรบางอย่างไปให้เธอ
"อ่อดะ...ได้" เธอรีบวิ่งมาเปิดประตูแล้วขึ้นมานั่งเบาะข้างคนขับข้าง ๆ ผม
ระหว่างที่ขับรถ ผมคอยชำเลืองมองพริบพราวอยู่ตลอด ส่วนเธอได้แต่นั่งเกร็งไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะผมเป็นคนนิ่งอยู่แล้วหรือเปล่า เธอเลยไม่กล้าที่จะพูดคุยกับผม
"ทำตัวตามสบายเถอะ ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น" ผมยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อเห็นท่าทางของเธอ
"แฮ่ะ ๆ ๆ ก็ไทค์ไม่ค่อยพูด น้องพราวเลยไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องอะไร" เธอยิ้มอ่อนตอบผมมา อืม! ยัยนี่น่ารักดี
ผมขับรถมาส่งเธอที่หน้าบ้าน บ้านของเธอเป็นหลังไม่เล็กไม่ใหญ่มาก แต่ดูรวม ๆ แล้วร่มรื่นน่าอยู่
"ขอบคุณไทค์มาก ๆ นะที่มาส่ง" เธอหันมายิ้มให้ผมบาง ๆ
"อืม ไม่เป็นไร" ผมตอบกลับไป
"จักรยานน้องพราวดันมาพังพอดี เลยต้องลำบากไทค์ให้มาส่ง ขอบคุณอีกทีนะ" เธอก้มหัวให้ผมไม่หยุด ยัยนี่ชักจะน่ารักเกินไปแล้ว
"อืม" ผมพยักหน้ารับรู้
"งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ บาย!" เธอโบกไม้โบกมือให้ผมอยู่หน้าบ้าน
"...." ผมเผลอยิ้มบาง ๆ ให้เธอ จักรยานเธอยางรั่วงั้นเหรอ จะไม่รั่วได้ยังไง ก็ผมเป็นคนเจาะยางเองกับมือ ผมวางแผนเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้เธอยังไงล่ะ อืม! ผมชอบเธอ
ผมนั่งมองเธอที่เดินเข้าบ้านไปจนลับตา ก่อนที่ผมจะขับรถกลับบ้านมา ความจริงผมไม่ได้มีธุระอะไรแถวบ้านเธอหรอก ผมแค่อยากหาข้ออ้างมาส่งเธอ...
แกร่ก!! เสียงเปิดประตูรัวบ้านหลังจากลงจากรถมา สายตาผมก็เหลือบไปเห็นจี ที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้เหมือนทุกวัน ยัยนี่ไม่เบื่อบ้างหรือไงกันมาเฝ้าแต่ผมอยู่ได้ แล้วอาทิตย์นี้พ่อกับแม่ผมไม่อยู่ซะด้วยสิ พากันไปสวีทที่ต่างประเทศผมเลยต้องอยู่บ้านคนเดียว
"ทะ...ไทค์ วันนี้จีมีขนมมาฝาก" เธอยื่นขนมให้ผมเหมือนทุกวัน
"ขอบใจ" ผมก็รับขนมจากเธอเหมือนทุกวัน หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าบ้านมา แต่จีวิ่งมาขวางผมไว้
"วันนี้แม่จีให้มาชวนไปทานข้าวเย็นที่บ้าน ไทค์ไปด้วยนะ" เธอยิ้มกว้างมองหน้าผม
"ไม่เป็นไร ฉันกินมาแล้ว" ผมตอบกลับไป
"แต่แม่อุตส่าห์ให้มาชวนเลยนะ ไทค์จะไม่ไปจริง ๆ เหรอ?" เธอมองหน้าผมพร้อมทำเสียงเศร้า
"ไม่ไป" ผมตอบกลับอีกที
"แต่..."
"เลิกยุ่งวุ่นวายกับฉันสักทีได้มั้ยวะ รำคาญ!" เธอพูดไม่ทันจบผมก็พูดแทรกขึ้น ผมอยากพูดประโยคนี้กับเธอตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ติดว่ารู้จักกันตั้งแต่เด็ก ๆ ผมพูดมากกว่านี้อีก
"ทะ...ไทค์" เธอมองหน้าผมพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า!
"ฉิบ!" ผมสบถออกมาเบา ๆ อย่างหัวเสียพร้อมเดินเข้าบ้านมา
- ผู้เขียน
