EP.2
344 คำ
หลังจากวันนั้น ธีร์ก็แวะร้านกาแฟบ่อยขึ้นกว่าที่เคยเป็น
เขาบอกตัวเองว่าเพราะบรรยากาศเงียบสงบเหมาะกับการอ่านหนังสือ… แต่ความจริงแล้วเขารู้แก่ใจว่าเป็นเพราะ “ใครบางคน” อยู่ที่นี่ต่างหาก
วันนี้ร้านไม่ค่อยมีลูกค้า ธีร์จึงเลือกโต๊ะริมหน้าต่างมุมประจำ กางตำราเรียนออกมา แต่สายตากลับเผลอมองไปทางเคาน์เตอร์เป็นระยะ
ภาคินกำลังชงกาแฟด้วยท่าทางตั้งใจ มือหนึ่งกดเครื่องชง อีกมือถือเหยือกนม ฟองขาวเนียนไหลรินลงบนเอสเปรสโซ่ กลายเป็นลวดลายสวยงามบนผิวแก้ว
“คุณชอบลาเต้อาร์ตไหมครับ?” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างโต๊ะโดยไม่ทันตั้งตัว
ธีร์เงยหน้าขึ้นทันที ใบหน้าของภาคินอยู่ใกล้กว่าที่คิด
เขาวางแก้วกาแฟลงตรงหน้า พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
“อ่า…ผมชอบนะครับ ดูแล้วเพลินดี” ธีร์ตอบเสียงเบา พลางมองลายหัวใจเล็ก ๆ ที่ลอยอยู่บนกาแฟแก้วนั้น
“งั้น…ลองดื่มดูหน่อยสิครับ วันนี้ผมตั้งใจทำให้พิเศษกว่าทุกวัน”
ธีร์ยกแก้วขึ้นจิบ ความหอมหวานละมุนตัดกับขมอ่อน ๆ ของกาแฟ ทำให้หัวใจอุ่นขึ้นอย่างประหลาด เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะรสชาติจริง ๆ หรือเป็นเพราะรอยยิ้มของคนตรงหน้ากันแน่
“อร่อยครับ”
คำสั้น ๆ แต่แววตาของภาคินกลับสว่างขึ้นเหมือนได้รางวัลใหญ่
หลังจากนั้น ทั้งสองก็เริ่มคุยกันเรื่อยเปื่อย ตั้งแต่เรื่องกาแฟ เรื่องหนังสือที่ธีร์อ่าน ไปจนถึงเพลงโปรดที่ภาคินชอบเปิดคลอในร้าน บทสนทนาไม่ได้ยาวนัก แต่กลับอบอุ่นราวกับแสงแดดอ่อนยามเช้า
เมื่อพระอาทิตย์คล้อยต่ำ แสงสีทองทอดผ่านกระจกบานใหญ่ ธีร์รู้สึกว่าร้านกาแฟแห่งนี้ไม่ใช่เพียง “สถานที่” อีกต่อไป แต่กำลังกลายเป็น “ความทรงจำ” ที่เขาอยากกลับมาเจอซ้ำทุกวัน
…โดยมีใครบางคนยืนรออยู่ตรงนั้นเสมอ
- ผู้เขียน
