หวนรักคนเลว

ตอนที่ 5 การท้าทาย

ห้าปีที่แล้ว

หลังจากตกลงเป็นแฟนกัน อัญมณีก็ไม่รอช้าที่จะแสดงความรักแบบหนุ่มสาว แม้ว่าภานนท์จะอยากให้เกียรติเธอ แต่เพราะหญิงสาวเป็นฝ่ายที่เข้ามาใกล้ชิด มีหรือว่าหนุ่มวัยยี่สิบสองที่กำลังคึกคะนองจะอดใจไม่ไหว

หญิงสาวสวมกอดเขาจากด้านหลังในขณะที่ภานนท์ยืนดื่มเครื่องดื่มที่ริมระเบียง

“พี่ภานนท์ เพิร์ลพร้อมแล้วจริง ๆ ค่ะ”

“เพิร์ล แน่ใจแล้วนะที่จะทำแบบนี้ เราเพิ่งตกลงเป็นแฟนกันได้อาทิตย์เดียวเองนะ” เขาถามเธอเพื่อความมั่นใจ แต่ว่าแววตาที่เป็นประกายนั้นกลับมั่นคงไม่ยอมหลบสายตาของเขา

“เพิร์ลมั่นใจค่ะ” หญิงสาวตอบแล้วยิ้มกว้าง เธอไม่ถือเรื่องพวกนี้ ตราบใดที่ศึกษาการป้องกันมาเป็นอย่างดี เธอมั่นใจว่าไม่ทำให้พ่อแม่ต้องอับอายแน่

“แต่เรายังรู้จักกันไม่ดีพอ พี่ว่าเราค่อย ๆ เรียนรู้กันไปอีกหน่อยดีไหม” คนถามเองก็อยากสัมผัสเธอใจแทบขาด แต่ก็ยังเกรงใจเพทายและศิรินุช พวกท่านจะว่าอย่างไรหากรู้ว่าเขารังแกเธอ

“เราเป็นแฟนกันมาหนึ่งสัปดาห์ เพิร์ลเริ่มรู้ใจตัวเองว่ารักพี่มาสองปี และเรารู้จักกันมาห้าปี เพิร์ลคิดว่าเพิร์ลรู้จักพี่ภานนท์ดีค่ะ” เธอบอกเขา ใบหน้าซบลงที่แผ่นหลังกว้าง ยินยอมที่จะมอบความสาวให้เขาด้วยความเต็มใจ

“เพิร์ลเห็นพี่แค่มุมที่เพิร์ลอยากเห็น มีบางมุมของพี่ที่เพิร์ลอาจไม่รู้ พี่ชอบดื่มสังสรรค์กับเพื่อน ๆ กลับห้องดึก ๆ แล้วเวลาเมาก็พูดจาไม่รู้เรื่อง ไม่ชอบรับโทรศัพท์ แล้วบางทีก็ปากร้าย ไม่ชอบเอาใจใครด้วย เพิร์ลจะรับพี่ที่เป็นแบบนั้นได้เหรอ” เขาหันมาถามเธอ แล้วเชยคางมนถามด้วยความจริงจัง

“เพิร์ลรับได้ทุกอย่างค่ะ เข้าใจว่าช่วงนี้เป็นช่วงกอบโกยอิสระก่อนจะเข้าสู่วัยทำงาน เพิร์ลไม่ว่าเลยค่ะ จะไม่โทรตาม ไม่โทรจิก จะรอพี่ภานนท์กลับห้อง เป็นเด็กดีของพี่ ขอแค่อย่างเดียว อย่านอกใจเพิร์ล อย่ามีผู้หญิงคนอื่นก็พอ อุ๊ป...” เธอพูดเจื้อยแจ้วจนเขาอดใจไม่ไหว

ริมฝีปากหยักหนากดจูบที่ริมฝีปากที่กำลังพูดโน้มน้าวเขาอยู่ บดกลีบปากเล็ก ๆ นั้นแล้ววางมือที่สะโพกของเธอ จากนั้นก็ผละริมฝีปากออกมาแล้วสบตาเธอด้วยความปรารถนา

“ทำไมต้องน่ารักขนาดนี้ด้วยนะ แบบนี้พี่ก็ทั้งรักทั้งหลงแย่เลย” เขาพูดเสียงพร่าต่ำ

“ถ้าเป็นพี่ภานนท์ เพิร์ลยอมหมดทุกอย่างค่ะ ขอแค่ได้อยู่ข้าง ๆ พี่ เพิร์ลก็พอใจแล้ว” เธอวาดแขนโอบรอบคอเขา ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว

“งั้นพี่ไม่เกรงใจแล้วนะ” เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ ปลายจมูกเลื่อนมาถูที่ปลายจมูกของเธอพร้อมกับจ้องตาที่สั่นไหวคู่นั้น

“งั้นก็อย่าเกรงใจสิคะ” อัญมณียิ้มแล้วหัวเราะเบา ๆ จากนั้นร่างของเธอก็ลอยขึ้นไปอยู่ในวงแขนแข็งแกร่งของเขา

ภานนท์ส่ายหน้ากับสิ่งที่เธอตัดสินใจ และเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องห้ามใจตัวเองในสิ่งที่ปรารถนา อุ้มร่างอรชรเข้าไปในห้องเพื่อที่จะแสดงความรักต่อกัน และมั่นใจว่าเขาจะรับผิดชอบทุกการกระทำหลังจากนี้

************************

หญิงสาววัยสิบเก้าเดินไปเดินมาภายในห้องพักของคนรัก หลังจากที่เลิกเรียนเธอกลับมาถึงก็รีบกลับมาทำความสะอาดห้องให้เขาและรออยู่ที่นี่

ตอนแรกเธอไป ๆ มา ๆ ห้องนี้ แต่ช่วงหลังเก็บเสื้อผ้ามาอยู่ที่ห้องเขาเพราะทนความคิดถึงไม่ไหว และอยากอยู่ด้วยกันตามประสาคนรักวัยหนุ่มสาว

“นี่มันห้าทุ่มแล้ว ทำไมพี่ภานนท์ยังไม่กลับอีกนะ” หญิงสาวบ่นพึมพำ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขากลับดึก แต่เธอก็ยังไม่ชินเสียที

ทั้งเป็นห่วง ทั้งกลัวว่าใครจะมาข้องแวะ แม้เขาจะยืนยันหนักแน่นว่าไม่สนใจผู้หญิงคนไหน แต่คนอื่นจะมาสนใจเขาก็ไม่มีใครห้ามได้ไม่ใช่หรือ ทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะของเขามันดึงดูดให้คนเข้าหา นี่แหละที่เธอกังวล

แต่ข้อตกลงคือเธอจะไม่โทรตามเขา และตกลงจะเป็นแฟนลับ ๆ กันเพราะไม่อยากให้ครอบครัวเป็นห่วง เนื่องจากอยู่คอนโดเดียวกัน พ่อแม่ของเธออาจจะกังวลถึงเรื่องนี้ได้

ทางด้านของภานนท์ที่นั่งฉลองวันเกิดของเพื่อนในกลุ่ม ทุกคนสังสรรค์และพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

“ได้ข่าวว่าแกมีแฟน แต่ไม่ยอมบอกว่าเป็นใคร ทำไมวะ หรือว่ากลัวซ้ำเพื่อน” หนึ่งในเพื่อนปากร้ายพูดแซวขึ้นมาด้วยความเมา

“เรื่องของฉัน” ภานนท์ตอบแบบกวน ๆ แล้วยิ้มมองโทรศัพท์ที่เธอไม่โทรตามเขา ตรงข้ามกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มที่แฟนโทรตามกลับเป็นสิบ ๆ สายแล้ว

“แล้วนี่แฟนไม่โทรตาม สงสัยว่าเธอคงไม่ห่วงแกแล้วมั้ง” เพื่อนอีกคนก็พูดแซวขึ้นมา

“แฟนฉันอยู่ในโอวาท ว่านอนสอนง่าย บอกซ้ายไปซ้าย บอกอะไรก็เชื่อฟัง ฉันบอกไม่ชอบให้โทรตาม เธอก็ไม่โทรตาม ให้ทำอะไรก็ทำทั้งนั้น น่ารักสุด ๆ ไปเลย” ภานนท์พูดอย่างภาคภูมิใจ

“มีด้วยเหรอผู้หญิงที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อแกขนาดนั้น”

“มีสิ” เขาตอบอย่างมั่นใจ อัญมณียอมทำทุกอย่างเพื่อเขา ยอมแม้กระทั่งมอบครั้งแรกของเธอให้เขาด้วยความเต็มใจ ใช้มันผูกมัดใจของเขา และต้องยอมรับว่ามันได้ผล

“ถ้าแกกล้าครางชื่อผู้หญิงคนอื่นแล้วแฟนแกไม่โกรธฉันถึงจะเชื่อ แล้วถ้าแกกล้านะ ครั้งหน้าฉันจะเลี้ยงเหล้าพวกแกแบบไม่ต้องหาร” การท้าทายครั้งนี้ภานนท์ยิ้มรับอย่างมั่นใจ

“เออ ครางให้ตาย แฟนฉันก็ไม่โกรธหรอก เธอรักฉันมากขนาดนั้น พวกแกคอยดูเลย” เขาพูดแล้วยิ้มด้วยความมั่นใจเกินร้อย

เพื่อนของเขายกโทรศัพท์มากดไว้ จากนั้นก็พูดท้าทายแล้วให้ภานนท์รับภารกิจเป็นหลักฐานว่าเขากล้าทำในสิ่งที่พูด

หลังจากที่ตกลงรับคำท้า ภานนท์ก็กลับมายังห้องพัก จากที่เมาเพียงนิดหน่อยก็แกล้งว่าเมามากมาย ไม่ลืมที่จะกดอัดเสียงเพื่อส่งหลักฐานให้เพื่อน ๆ

“พี่ภานนท์ เมามากแล้วนะคะ มาค่ะ ไปนั่งที่โซฟาก่อนเดี๋ยวจะเช็ดตัวให้” อัญมณีรีบพยุงเขาไปนั่ง เมื่อจะลุกไปหยิบผ้าขนหนูและกะละมังเขาก็คว้ามือเธอเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

“เรนนี่...เรนนี่...” เขาแกล้งเรียกชื่อผิด

อัญมณีชะงักค้างไปชั่วขณะ มองคนที่กำลังเมามายละเมอชื่อผู้หญิงคนอื่น เธอค่อย ๆ แกะมือออกจากเขา น้ำตาร่วงเผาะลงมาเม็ดโตด้วยความน้อยใจ พยายามคิดในแง่ดีว่ามันอาจไม่ใช่ชื่อคน หรือไม่เธอก็คงหูฝาด

“รออยู่นี่นะคะ เดี๋ยวจะไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้” เธอบอกเขาแล้วลุกขึ้นยืนมองทั้งน้ำตา ก่อนจะหันหลังเดินไปหยิบผ้าขนหนูในตู้แล้วยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น

ภานนท์ลืมตาขึ้นมายิ้มด้วยความชอบใจ รีบส่งเสียงที่เขาอัดไว้ให้เพื่อน ๆ ฟัง อวดแฟนอย่างภูมิใจ นอกจากเธอจะไม่โวยวายแล้วยังดูแลเขาเป็นอย่างดีอีกด้วย

อัญมณีรู้สึกเจ็บปวด แต่ว่าเธอทนไหว ตราบใดที่ความรักของภานนท์ยังเป็นของเธอ หัวใจของเธอก็จะยังคงเป็นของเขา

หญิงสาวนำผ้าขนหนูผืนเล็กและกะละมังใส่น้ำไปเช็ดตัวให้คนรักด้วยความห่วงใย มองดูใบหน้าของชายอันเป็นที่รักแล้วก็ยิ่งเรียกให้น้ำตาไหลลงมา

เสียงสะอื้นเบา ๆ ขณะที่เช็ดตัวเขาไปด้วยทำให้ภานนท์รู้สึกผิด อยากจะตื่นขึ้นมาปลอบใจเธอแล้วสารภาพความจริง แต่เพราะความขลาดของเขาและคิดว่ามันเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยจึงเลือกที่จะปล่อยผ่านไปแทน ไม่รู้เลยว่านี่คือจุดเริ่มต้นที่จะทำให้เขาต้องสูญเสียความรักจากเธอไป

************************