๑๔
ความคิดของปภาพินท์มีอันสะดุด เมื่อจู่ๆ จอมทัพก็ซบหน้าลงกับหน้าท้องของหล่อน ในขณะที่ฝ่ามือลูบไล้แผ่วเบา หญิงสาวได้แต่ทำตัวแข็งทื่อเมื่อเขากล่าวเบาๆ กับคนในท้องของหล่อน
“ว่าไงครับคนเก่ง อีกไม่นานเราก็จะได้พบหน้ากันแล้วนะครับ หนูต้องเป็นเด็กดีนะลูก อย่าทำให้คุณแม่ต้องเจ็บนะครับ ถีบแม่เบาๆ ด้วยนะลูก”
ถ้อยคำที่ออกมาจากปากของจอมทัพ ทำให้หญิงสาวหัวใจกระตุก เขาไม่ควรพูดเช่นนี้ หล่อนอาจอุ้มท้องลูกของเขา แต่คนเป็นแม่คือพี่สาวของหล่อน ไม่ใช่...หล่อน
หญิงสาวเผลอกำมือแน่น ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากัน ทุกวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า เป็นนานกว่าที่เขาจะเงยหน้าขึ้น แล้วสบตาหล่อนอย่างลึกซึ้ง...
“แป้งคงเหนื่อยมากที่ต้องรับภาระนี้ พี่ขอบใจแป้งที่ทำทุกอย่างเพื่อเขา” ชายหนุ่มคว้ามือหญิงสาวมากุมไว้ เขายิ้มให้หล่อนด้วยแววตาของคนที่มีความสุข ทว่าลึกลงไปข้างในหล่อนเห็นอารมณ์หม่นหมอง...
“แป้งบอกแล้วไงคะว่าเต็มใจ
