๑๓
ช่วงค่ำ เกริกพลขับรถยนต์มารับปภาพินท์ตามเดิม แต่ระหว่างนั้น เขามอบกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ให้หญิงสาว เป็นกล่องกำมะหยี่สีแดง...
“อะไรคะ” หญิงสาวมองกล่องสลับใบหน้าของชายหนุ่มด้วยความไม่แน่ใจ ฝ่ายนั้นวางกล่องลงบนฝ่ามือเล็กแล้วบอกยิ้มๆ
“ลองเปิดดูสิ”
ปภาพินท์รับไปถือไว้ ครู่ต่อมากล่องนั้นถูกเปิดออก แล้วพบว่าข้างในคือแหวนทองคำขาว มีเพชรเม็ดเล็กๆ ฝังไว้ตรงกลาง
“ทำไมคะ...” หญิงสาวเอ่ยถาม แววตาคู่งามค่อนข้างลำบากใจ เพราะเพิ่งเปิดใจคุยกันแค่วันเดียวเขาก็มอบแหวนให้
“พี่อยากให้แป้งใส่ไว้ เพื่อแทนตัวและหัวใจพี่” เขาสบตาหล่อนอย่างมีความหมาย ทำให้ปภาพินท์ผ่อนลมหายใจเฮือกพลางบอก
“คนเราไม่ได้จะลืมกันง่ายๆ เสียหน่อย อีกอย่างพี่เกริกไม่ได้คิดว่าจะไปแล้วก็ไปลับนี่คะ ไม่น่าเปลืองเงินเลย”
อดบ่นไม่ได้ขณะหลุบมองแหวนในกล่อง ฝ่ายนั้นยิ้มก่อนจะดึงกล่องนั้นมาจากมือหญิงสาวแล้วหยิบแหวนวงเล็กออกมาถือพลางบอก
“พี
