“สารเลว! เจ้ามันคนฉวยโอกาส!” ดวงตาคู่งามแดงก่ำไปด้วยความโกรธแค้น มือเล็กกระหน่ำทุบตีอกแกร่งอย่างไร้ทางสู้ ริมฝีปากงามถูกฟันขาวสะอาดขบกัดแน่นด้วยความเดือดดาล จูจื่อรั่วรู้สึกแค้นเคืองใจที่ปล่อยให้ตนเองตกอยู่ในห้วงภวังค์ จนถูกคนสารเลวเบื้องหน้าฉวยโอกาสลอกคราบนางจนได้ ยิ่งคิดหญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกอยากจะกระอักเลือดให้ตายไปเสีย
“จุ๊ๆ คนงาม อย่าใช้สายตาของเจ้าจ้องมองข้าเช่นนั้นเลย ข้าสัญญาว่าจะค่อยๆ ถนอมเจ้า เจ้ายอมข้าเสียเถอะนะ!” ด้วยเพราะเหตุการณ์ในครั้งก่อน จึงทำให้ฝูจิ้นหงไม่กล้าที่จะลงไม้ลงมือกับนางรุนแรงมากเกินไป
“หึ! ยอมเจ้ารึ? แม้ว่าข้าจะยอมตกเป็นของเจ้า แล้วผู้อื่นเล่าจะละเว้นข้าเช่นนั้นหรือ?” จูจื่อรั่วพูดด้วยความแค้นใจ แค้นใจในโชคชะตาของนาง แค้นใจที่นางประเมินเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมาตื้นเขินเกินไป แค้นใจที่ผงสารพัดพิษกลับทำอันใดคนถ่อยเบื้องหน้านางไม่ได้ แค้นใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่กำ
