เล่ห์รักประธานหนุ่ม

สิบปีที่แล้ว

แสงแดดยามเช้าที่สะท้อนผ่านกระจกตึกสูงใจกลางเมืองปลุกให้โลกแห่งการทำงานดูสว่างไสวและสดใส นาราในวัยเพิ่งจบใหม่ มือกอดแฟ้มเอกสารแน่นพลางมองตัวเองในกระจกเงาเล็กๆ บนลิฟต์ เธอสูดลมหายใจลึก เสียงหัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นและเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

"แค่วันแรกเอง สู้ๆ นะนารา!" เธอพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยไฟแห่งความมุ่งมั่น

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เธอก้าวเข้าสู่โถงสำนักงานที่โอ่โถง การตกแต่งทันสมัยด้วยโทนสีเทา-ขาว ดูหรูหราแต่ยังคงความเรียบง่าย เธอกวาดตามองรอบตัว พลางพึมพำอย่างเบาๆ "นี่แหละ... ที่ฉันอยากได้"

ย้อนกลับไปสองเดือนก่อน...

โทรศัพท์มือถือของนาราดังขึ้น พร้อมชื่อที่ปรากฏทำให้เธอตื่นเต้นจนมือสั่น—พี่นิตยา หรือเจ๊นิด รุ่นพี่ที่เธอเคารพและชื่นชม

"นารา พี่มีงานมาแนะนำ สนใจไหม?" น้ำเสียงอบอุ่นของเจ๊นิดทำให้เธอยิ้มออกมา

"งานอะไรเหรอคะเจ๊?" นาราถามอย่างกระตือรือร้น

"เลขาผู้บริหาร พี่กำลังจะแต่งงานแล้ว บริษัทเลยหาคนมารับตำแหน่งแทน พี่คิดว่าเธอเหมาะนะ"

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของนาราพองโต งานแรกในชีวิตกับตำแหน่งที่ดูยิ่งใหญ่ไม่ใช่เรื่องที่จะเจอได้ง่ายๆ

"จริงเหรอคะเจ๊! หนูทำได้แน่นะ?"

"ได้สิ เด็กหัวไวแบบเธอไม่มีอะไรต้องกลัวเลย" เจ๊นิดให้กำลังใจ "แต่พี่เตือนไว้ก่อนนะ งานนี้ไม่ง่าย เจ้านายคนนี้เขาต้องการทุกอย่าง... และพี่หมายถึง ทุกอย่าง จริงๆ"

"ไม่เป็นไรค่ะเจ๊ หนูมั่นใจว่าทำได้!"

วันสัมภาษณ์...

นาราเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่เธอรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ธรรมดา อคิน—เจ้านายคนใหม่ของเธอ ร่างสูงใหญ่ในสูทเข้ารูป ใบหน้าคมคาย และดวงตาเย็นชาที่ดูเหมือนสามารถทะลุทะลวงทุกความคิดของเธอ

"ผมต้องการเลขาที่พร้อมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง" เขากล่าวเสียงนิ่ง "งานของคุณไม่ได้มีแค่ในออฟฟิศ คุณต้องจัดการทุกอย่างที่ผมต้องการ ไม่ว่าจะส่วนตัวหรือเรื่องงาน"

นารากลืนน้ำลายพลางตอบด้วยความมั่นใจ "ค่ะ ฉันทำได้"

อคินยื่นเอกสารสัญญามาตรงหน้า เงื่อนไขหนึ่งในนั้นทำให้เธอชะงัก—"ห้ามลาออกโดยไม่ได้รับการยินยอมจากผู้บริหาร ไม่เช่นนั้นจะไม่ได้รับเงินชดเชยใดๆ"

"ตกลงไหม?" เขาถามสั้นๆ แต่สายตากลับจับจ้องเธอเหมือนท้าทาย

เสียงของเจ๊นิดดังก้องในหัว—"เธอทำได้น่านารา"

เธอสูดลมหายใจลึกก่อนตอบ "ตกลงค่ะ"

.....................................

ในห้องทำงานเงียบสงัดที่มีเพียงเสียงนิ้วเคาะบนแป้นพิมพ์เบาๆ อคินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน

"นารา กาแฟของผมวันนี้ต้องเป็นเกอิชาอาราบิก้าจากปานามา อย่าคิดจะเอาอะไรที่ไม่ได้มาตรฐานมาให้ผม ถ้าคิดว่าใช้แค่กาแฟธรรมดาแล้วผมจะดื่ม... อย่าหวัง"

นารายืนนิ่ง พยายามกลั้นลมหายใจให้เป็นปกติ แต่ในใจกลับอยากโยนถ้วยกาแฟใส่หน้าเขา

"ค่ะ ได้ค่ะ" เธอตอบด้วยเสียงเรียบ แต่ดวงตาที่มองเขามีแววระอาอย่างเห็นได้ชัด

เขายังคงพูดต่อโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ

"ผมเคยบอกไปแล้วใช่ไหม ว่ากาแฟของผมต้องมีกลิ่นดอกไม้ที่ชัดเจน ไม่ใช่อะไรที่เปรี้ยวหรือรสเฝื่อน ถ้าคุณไม่แยกแยะความแตกต่างได้ ก็ไม่ต้องลำบากทำงานนี้"

คำพูดนั้นเหมือนกรีดแทงเข้ามาในหัวใจของเธอ นาราสูดลมหายใจลึกก่อนจะตอบกลับด้วยความสุภาพอย่างชัดเจนเกินความจำเป็น

"ค่ะ ฉันจะเลือกให้ดีที่สุด จะไม่ให้คุณผิดหวังเลยค่ะ"

แต่ในใจกลับเบะปากแล้วพึมพำในใจ "ผิดหวังตายเถอะ! คนอะไรเยอะยิ่งกว่าเมนูในร้านกาแฟ"

เขาหยุดพิมพ์ หันมามองเธอด้วยสายตาเย็นชาที่เหมือนจะแข็งไปกว่าน้ำแข็ง "อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณเบื่อ แต่คุณอยู่ที่นี่เพื่อทำงาน ไม่ใช่เพื่อบ่น"

คำพูดนั้นทำให้เธอสะอึกไปเล็กน้อย แต่ก็ยังคงรักษาท่าที "ฉันเข้าใจค่ะ ฉันอยู่ที่นี่เพื่อทำงาน ไม่ใช่เพื่ออารมณ์ของตัวเองแน่นอน"

เขาแสยะยิ้มเล็กน้อย

"ดี ถ้าเข้าใจก็อย่าทำผิดพลาด จำไว้ ผมไม่ได้จ้างคนที่ทำได้แค่ครึ่งๆ กลางๆ"

ในใจของนารานั้นเหมือนมีภูเขาไฟที่พร้อมจะระเบิด แต่เธอยังคงแสร้งยิ้ม

"ค่ะ คุณอคิน ฉันจะไม่ให้คุณผิดหวัง" และเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความอัดอั้น

"ใครอยากใกล้ก็ใกล้ไปเถอะ! ชีวิตนี้ถ้าหนีได้ ฉันจะวิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้!" เธอพึมพำเบาๆ ในขณะที่เสียงประตูปิดลงพร้อมความเบื่อหน่ายที่เกาะกินหัวใจของเธอมากขึ้นทุกวัน

วันๆนาราต้องเจอกับอะไรบ้าง จะมีใครไปรู้ ประธานหนุ่มผู้เพียบพร้อมในสายตาของใครต่อใคร นาราในชุดเรียบง่ายที่ดูธรรมดาแต่สะอาดสะอ้านกำลังยืนฟังคำสั่งยืดยาวจากชายหนุ่มผู้ซึ่งพนักงานในบริษัททั้งหญิงชายต่างก็กรี๊ดกร๊าดว่าเขาเป็น "เจ้าชายในฝัน" ใบหน้าคมคาย รูปร่างสูงใหญ่ในสูทที่พอดีตัวอย่างไร้ที่ติ เสียงทุ้มต่ำแต่แฝงไปด้วยอำนาจ ทุกอย่างในตัวเขาดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบในสายตาคนอื่น แต่สำหรับนาราแล้ว เธอรู้ดีว่าทั้งหมดนั้นมีด้านมืดที่ซ่อนอยู่—ด้านของคนที่เอาแต่ใจและเรื่องมากจนเธอแทบอยากจะกรีดร้องออกมา

"นารา กาแฟของผมวันนี้ต้องเป็นเกอิชาอาราบิก้าจากปานามา"

เขาเอ่ยขึ้นขณะจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์โดยไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ น้ำเสียงของเขาไม่ได้มีคำถามหรือคำขอใดๆ มันคือคำสั่งที่ต้องได้รับการปฏิบัติอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

"เลือกโรงคั่วที่ได้มาตรฐาน อย่าลืมว่าผมไม่ต้องการรสชาติที่ออกเปรี้ยวเกินไป และน้ำต้องร้อนที่อุณหภูมิ 93 องศาเท่านั้น ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ"

นารายืนฟังอย่างสงบนิ่ง แต่ในใจนั้นแทบจะเบะหน้าออกมา เธออยากจะพูดเหลือเกินว่า

"โอ๊ย ใครอยากจะใกล้ชิดคุณก็ใกล้ไปเถอะ"

ใครๆ ก็อิจฉาที่เธอได้ทำงานใกล้ประธานหนุ่มหล่อคนนี้ แต่มีเพียงเธอที่เห็นทุกอย่างของเขาในด้านที่ไม่มีใครอยากรู้ ตั้งแต่ความเรื่องมากในรายละเอียดเล็กน้อยไปจนถึงความเอาแต่ใจที่แทบไม่เปิดโอกาสให้เธอหายใจสะดวก เธอจำได้ว่าต้องไปหากาแฟ "เกอิชา" มาส่งถึงมือเขาหลายครั้งจนเธอรู้จักประวัติศาสตร์ของมันดีกว่าตำราเรียน—กาแฟพันธุ์นี้มีต้นกำเนิดจากเอธิโอเปียแต่ได้รับความนิยมอย่างมากเมื่อปลูกในปานามา มันมีรสชาติซับซ้อน หอมหวาน และมีกลิ่นดอกไม้ที่เป็นเอกลักษณ์ ฟังดูหรูหราและน่าหลงใหล แต่สำหรับนาราแล้วมันเป็นเพียงอีกหนึ่งในสิ่งไร้สาระที่เธอต้องจัดการให้กับเจ้านายที่เหมือนเด็กเอาแต่ใจในร่างผู้ใหญ่

เธอพยักหน้ารับคำสั่งอย่างเงียบๆ และเดินออกจากห้องไป ในขณะที่พนักงานคนอื่นๆ มองเธอด้วยสายตาที่ทั้งอิจฉาและชื่นชม เธอรู้ดีว่าในหัวของพวกเขาคงมีแต่ความคิดว่า

"โชคดีจังที่ได้ใกล้ชิดกับคุณอคิน" แต่นารากลับคิดเพียงแค่ว่า

"เฮ้อ... ใครอยากใกล้ก็เอาไปเถอะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก" เสียงรองเท้าส้นเตี้ยกระทบพื้นทางเดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ขณะที่เธอมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟที่ถูกเลือกไว้แล้วในใจ เธอไม่ได้รู้สึกภูมิใจในงานนี้อีกต่อไป สิ่งเดียวที่เธอรู้คือเธอกำลังทำงานเหมือนเครื่องจักรเพื่อสนองความพอใจของชายหนุ่มที่ไม่เคยพอใจในสิ่งใดได้ง่ายๆ