“พรีมไม่อยากให้ลูกได้โอกาสดีๆ ในชีวิตเหรอ...ถ้าคุณไฟเขาไม่ดีจริงๆ ก็กลับมาหาป้าได้ทุกเมื่อ ป้าไม่หนีไปไหนหรอก อยู่ที่นี่ตลอด...ป้าพร้อมนะที่จะช่วยแบ่งเบาภาระทางใจ ถึงในอดีตเราอาจจะเริ่มต้นไม่ดีนัก แต่ก็อย่างที่พรีมเห็น ตอนนี้ชีวิตป้าก็เหลือแค่นี้ อยู่ตัวคนเดียว...ป้าไม่หายไปไหนหรอกนะ”
“ป้าคิดว่าพรีมควรกลับไปกับพี่ไฟเหรอคะ”
“ใช่ลูก อย่างน้อยก็กลับไปลองสักตั้ง...ลูกในท้องน่ะเขาต้องการครอบครัวที่สมบูรณ์ พรีมก็คงจำช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันได้ใช่ไหมลูก”
พีรดาพยักหน้า ไม่เคยลืมความอบอุ่นที่บิดามารดาเคยมอบให้เมื่อนานมาแล้ว
นั่งนึกอะไรอีกนานเลยกว่าจะเดินลงไปชั้นล่างเพื่อเผชิญหน้ากับความเป็นจริง พอลงไปก็เห็นพี่ไฟกำลังเป็นลูกมือของป้า เป็นเด็กเสิร์ฟจำเป็น มองเพลินเลยจนกระทั่งเขาหันมายิ้มให้ มันเป็นรอยยิ้มที่เธอเองก็โหยหา
“หิวไหม”
สะดุ้งตอนถูกมือแกร่งโอบให้ไปนั่งที่โต๊ะที
