“อย่ามานอนเบียดแบบนี้ได้ไหมคะ” พีรดาถองคนที่นอนซะชิด ไม่รู้ว่าจะจงใจแกล้งยียวนอะไรเธออีก
“พี่ก็ไม่ได้กอดตามที่พรีมสั่งแล้วไง จะอะไรกับพี่อีก” อนลแกล้งเหวี่ยงบ้าง ทั้งที่จริงๆ น่ะอยากกอดอยากใกล้ชิดเธอใจแทบขาด นี่ก็แอบดมแอบหอมลมใกล้ๆ ตัวคนที่ตะแคงหันหนี ตามใจกันขนาดนี้ยังไม่มองเขาดีอีกเหรอ
“เอาแบบนี้แล้วกันค่ะ พี่ไฟลงไปนอนที่พื้นก็แล้วกันค่ะ” หันไปไล่คนที่ทำเป็นตาโต ทั้งที่พื้นน่ะ ไม่ได้ต่างจากเตียงที่วางบนพื้นเตียงนี้เลย
“พี่ไม่ลง...”
“งั้นก็อย่าเบียดค่ะ”
อนลมองคนที่พูดจบแล้วก็สะบัดหน้าไปอีกฝั่งทันที นี่คือจะดื้อเอาแต่ใจตัวเองให้ได้ทุกครั้งสินะ
“เอ๊ะ! บอกว่าอย่าเบียดไงคะ” ถองคนที่ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ ไปๆ มาๆ ก็กลายเป็นสวมกอดบังคับให้เธอหันกลับไปเผชิญหน้า และก็กลายเป็นอยู่ในวงแขนอีกฝ่ายในที่สุด
“พี่คิดถึง อย่าทำเหมือนรังเกียจผัวตัวเองได้ไหม” กดจมูกลงบนแก้มนวล ก่อนจะประกบริมฝีปากอวบอ
