ต้องทำยังไงสามีตัวร้ายถึงจะหย่ากับฉัน

2.ในบางครั้ง

เนื่องจากในอดีต ท่านดยุคแอนโทเนียและองค์หญิงมิลลาเคยเป็นคนรักเก่ากัน เขาคือวีรบุรุษสงครามที่สตรีทั่วทั้งราชอาณาจักรหมายตาตำแหน่งดัชเชสเอาไว้ และที่ทั้งสองเลิกรากันไปเป็นเพราะว่ามิลลาไปพบเจอกับเอลน็อคพระเอกของเรื่อง

และที่มาเรียแต่งงานกับเขา ไม่ใช่เพราะว่าเธอรักเขาแต่เพราะว่าเขาเคยเป็นคนรักของมิลลา...ตอนนี้ฉันก็เลยเอาเรื่องที่เคยอ่านในนิยายมาเพื่อยื้อเวลาการถูกเขา...ไปอีกหน่อย

งานพิธีบรรลุนิติภาวะถูกจัดขึ้นมาอย่างยิ่งใหญ่ แน่ล่ะเพราะมิลลาเป็นองค์หญิงที่องค์จักรพรรดิทรงรักและเอ็นดูมากที่สุด

และเมื่อมาเรียและดยุคอินโทเนียปรากฏตัว แน่นอนว่าทุกสายตาย่อมจับจ้องมาที่มาเรีย... นางคือตัวร้ายนี่นา

จะว่าตัวร้ายก็ไม่เชิงเพราะไม่ว่ามาเรียจะแข่งอะไรกับมิลลานางไม่เคยชนะเลย...

ก็ตัวประกอบจะไปชนะนางเอกได้ยังไงล่ะ

"ขอแสดงความยินดีกับดัชเชสอินโทเนียด้วยครับ ทั้งสองคู่ควรและเหมาะสมกันมากทีเดียว"

แบร์ปรายตามองเคาน์บาเรนที่ตอนนี้หมอนั่นกำลังมองภรรยาของเขาด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย...ปากบอกว่าแสดงความยินดีแต่ทว่ามองมาเรียด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคาดหวังเช่นนั้นได้อย่างไรกัน

"แบร์ ไปทางนั้นเถอะค่ะ ข้าคิดว่าข้าหิวแล้วล่ะ"

มาเรียคิดว่าเธอมองไม่ผิด เธอเห็นสามีกำลังมองหน้าบุรุษที่เข้ามาทักทายด้วยดวงตาที่กำลังแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง

เลือดของอินโทเนีย นั้นเป็นชายชาตินักรบ แน่นอนว่าเขามีพลังพิเศษในตัว...พลังที่สามารถฆ่าคนนับพันได้เพียงแค่พริบตาเดียว...

เมื่อดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อไหร่ เมื่อนั้นย่อมจะต้องมีคนตาย...เพื่อสังเวยแด่ปีศาจที่อยู่ในตัวของเขา

พยายามอย่าทำให้เขาโกรธเลยจะดีกว่า บางที...ในบางทีหากว่าเราสามารถคบหากันได้อย่างจริงจัง

เขารักมาเรียขนาดนั้นแถมตระกูลอินโทเนียเองก็รวยมาก ถ้าเราสามารถรักกันได้

คือถ้าเธอรักเขา แล้ว...เธอก็ไม่ต้องไปยุ่งกับองค์ชายมาเดล

นั่นจะเป็นหนทางที่เต็มไปด้วยกลีบกุหลาบที่โปรยปรายลงมาจากฟ้ารึเปล่านะ

คาดหวังได้รึเปล่า?

"อยากทานอะไรครับ อาหารที่นี่อาจจะไม่ถูกปากเจ้า เดี๋ยวพองานเลิก ข้าจะสั่งให้เอียลอสรีบไปบอกพ่อครัวที่อินโทเนียให้พวกเขาจัดเตรียมมื้อเย็นให้กับเจ้า.."

"ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ข้ามิได้ทานยากอะไรแบบนั้นหรอก อีกอย่างอาหารพวกนี้ก็ดูน่าทาน..."

แบร์เลิกคิ้วมองภรรยา มาเรียถือเป็นสตรีที่ช่างเลือกมากทีเดียว สิ่งที่นางทานหรือว่าของที่นางใช้จะต้องเป็นของที่ดีที่สุด

แต่ทว่านางที่ทำตัวสบายๆเช่นนี้ก็ยังคงน่ารักในสายตาของเขาไปอีกแบบ

"องค์จักรพรรดิเสด็จ"

"ขอถวายความเคารพแก่ดวงอาทิตย์ของจักรวรรดิ!!"

ทุกคนต่างก้มหน้าลงพร้อมกับเปล่งเสียงออกมาเพื่อแสดงความจงรักภักดีแก่องค์จักรพรรดิ ราวกับว่านี่คือความฝันเลย

ในครั้งแรกที่เข้ามาในงานเลี้ยงเธอก็คิดว่ามันสวยมากๆแถมหรูหราและยิ่งใหญ่มากด้วย

และพอราชวงศ์เสด็จออกมา พวกเขาดูเหมือนกับภาพวาดเลย ความงดงามและความสง่างามบนใบหน้าของเหล่าองค์หญิงองค์ชาย รวมไปถึงองค์จักรพรรดิและจักรพรรดินี

เป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก พวกเขาดูราวกับเทพบนสรวงสวรรค์มากกว่าที่จะเป็นมนุษย์ธรรมดา

"ข้าขอขอบคุณทุกคนที่มาร่วมแสดงความยินดีกับวันที่ดีเช่นนี้ของมิลลา...เริ่มพิธีได้คาดินัน"

พระคาดินันเริ่มจากการตักน้ำจากน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มารดลงบนมือขององค์หญิงมิลลา...หลังจากนั้นก็วางมงกุฎไว้บนเรือนผมสีทองสว่างขององค์หญิง

แล้วกล่าวคำอวยพร

"เรากลับกันเถิด..."

เขาจับจูงมือของเธอเดินออกมาจากงานพิธีขององค์หญิงมิลลา จริงอยู่ที่ในงานนั่นตื่นเต้นแถมยังมีหลายๆอย่างที่เธอไม่เคยพบและไม่เคยเห็นมาก่อนอีกด้วย

แต่ทว่า...สิ่งที่ไม่อาจยับยั้งนั่นคือความปรารถนาอันแรงกล้าที่เกิดขึ้นมาในหัวใจ

เขาแสดงออกมาว่ารัก มันคือความรักที่แน่วแน่และมั่นคงขนาดที่ว่าเธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงได้เจียนตายเมื่อรู้ว่ามาเรียมีชู้

เขาคงจะสังหารเธอด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเลยสินะ หัวใจของเขาคงจะแหลกสลายลงไป...

ราวกับว่าการเดินที่เชื่องช้าของมาเรียกำลังขัดใจเขา แบร์อุ้มนางขึ้นมาพร้อมกับพาภรรยาของเขาเดินไปที่รถม้า

"ไปโรงแรม..ที่ใกล้ที่สุด"

"เหตุใดไม่ไปที่อินโนเทีย..."

"ที่นั่นไกลเกินกว่าข้าจะอดใจไหว สิบสี่วันที่ไม่ได้เห็นหน้าเจ้าทำข้าแทบบ้า ธรรมเนียมเช่นนั้นข้าจะยื่นหนังสือเพื่อให้องค์จักรพรรดิลงนามยกเลิกมันเสีย.."

มาเรียหัวเราะเบาๆ

"แต่ข้าคิดว่าข้ารู้ความหมายของมันนะ..เพราะการแยกจากคนรักทั้งที่พึ่งแต่งงานใหม่มันทำให้ท่านเห็นความรักของเราได้ชัดเจนขึ้น ชัดเจนมากกว่าการมองมันด้วยดวงตาคู่นี้"

"ได้โปรดมาเรีย..ชีวิตนี้ไม่อาจขาดเจ้า ช่วยโอบกอดข้าเอาไว้เพื่อยืนยันว่าข้ามิได้กำลังฝันไป"

เธอยกมือขึ้นมาโอบกอดเขาเอาไว้ มาเรียซุกใบหน้าลงที่บ่ากว้างของเขา...

หากว่านี่คือน้ำผึ้งที่อาบเอาไว้บนยาพิษ คือหนทางแห่งความตายที่ไร้ทางหลีกเลี่ยง คือหลุมพรางขนาดใหญ่..ที่หากลงไปแล้วไม่มีวันที่จะได้ขึ้นมาด้านบนอีก

ไม่ว่าตรงหน้ามันจะคืออะไร เธอยินดี

มาเรียปฏิญาณในใจว่าเธอจะต้องครอบครองเขาให้ได้...เธอไม่อาจต้านทานความต้องการในใจได้เลย...

รถม้าจอดเทียบที่ด้านหน้าโรงแรม เขาส่งยิ้มพร้อมกับกุมมือเธอเอาไว้ เราเดินมาจนถึงชั้นบนสุด แบร์ถอดชุดของเขาจนเหลือเพียงกางเกงสีดำพร้อมกับเดินเข้ามาหาเธอ

เขาวางเชือกลงบนมือของเธอพร้อมกับคุกเข่าอยู่ด้านล่างในขณะที่เธอนั่งอยู่บนเตียง..

"มัดข้าเอาไว้สิมาเรีย..ครั้งนี้ข้าอยากให้เจ้าเป็นฝ่ายทรมานข้า.."

มะ..หมายความว่ายังไงกัน?

ทั้งสองคน อ่า..มาเรียกับท่านดยุคอาจจะมีรสนิยมที่ค่อนข้างแปลก และ..เธอที่ไม่ค่อยมีประสบการณ์ในเรื่องแบบนี้ จะสามารถเข้าใจเขาได้ไหมเนี่ย!!

"อ่า..บางทีครั้งนี้เราอาจจะ..เริ่มจากการช่วยกัน.."

"เจ้าบอกว่าเจ้าเกลียดการถูกควบคุม ทุกครั้งเจ้าจะต้องเป็นฝ่ายคุมเกมและข้า...ก็ชื่นชอบในทุกการทรมานของเจ้ามากทีเดียว"

"เช่นนั้นเราควรจะเริ่มจากการ...มัดท่านเอาไว้บนเตียง"

เขาไม่ใช่หมีที่น่ากลัวแต่ทว่าคือลูกหมีตัวใหญ่ที่แสนเชื่องและขี้อ้อน มาเรียคนเก่าเป็นพวกซาดิสม์สินะ...หลงรักความรุนแรง

แม้จะไม่เคยทำมาก่อนแต่เธอก็ไม่คิดยอมแพ้ ยิ่งเห็นใบหน้าที่กำลังสนุกของแบร์แล้ว มันยิ่งทำให้เธออยากจะ..เล่นสนุกกับเขา

มาลองดูสักครั้งเถอะ!! การเป็น..คนคุมเกมน่ะ