ต้องทำยังไงสามีตัวร้ายถึงจะหย่ากับฉัน

3.ไม่มีอะใรให้ต้องกังวล NC

เธอ..ไม่รู้ว่าจะต้องทำมันเช่นไร แต่ทว่าคำตอบในใจนั่นคือการทำไปตามสัญชาตญาณ และความต้องการ

มีอะไรให้ต้องกังวลกันล่ะ ในเมื่อตอนนี้เธอคือมาเรีย

สิ่งที่แย่ที่สุดคือเธอจะต้องตายในอีกสามปีข้างหน้า...ระหว่างสามีปีนั้นก็แค่ ใช้ชีวิตเป็นมาเรียในแบบที่มีความสุขที่สุดก็พอ

หากนี่คือความอยากหรือว่าความต้องการ เช่นนั้นก็...ทำมันสิ

ทำในสิ่งที่คิดว่ามันคือเรื่องที่ตัวเองต้องการจริงๆ

มาเรียยกดาบของดยุคขึ้นมา เธอดึงดาบที่แหลมคมนั่นออกมาจากปลอกดาบพร้อมกับวางมันลงที่อกของแบร์

ดาบที่เย็บเฉียบนี่มิได้สร้างความหวาดกลัวใดๆเลยสำหรับเขา ในทางตรงกันข้าม มันกลับทำให้ความต้องการของเขาเอ่อล้นขึ้นมา

"น่าเสียดายที่มิมีโอกาสได้เห็นท่าทีที่หวาดกลัวจากดวงตาคู่นี้..."

"เพราะว่าข้ามั่นใจ ว่าเจ้าจะไม่มีทางทำร้ายข้าอย่างแน่นอนมาเรีย"

แต่เขาจะฆ่าเธอ...อย่างแน่นอน แต่ก็นั่นแหละ...สาเหตุที่เขาต้องทำเช่นนั้นเพราะว่ามาเรียมีชู้นี่นา

เธอใช้ดาบตัดกางเกงของเขาช้าๆ ตัดที่กระดุมกางเกงพร้อมกับถอดมันออกมา...

มะ...ไม่ไหว อาการประหม่าที่เกิดขึ้นมาในใจมันพานจะทำให้เธอหยุดยั้งการกระทำนี้ลง ตัวช่วยเดียวที่มาเรียหาได้ในตอนนี้นั่นก็คือ...ไวน์

เธอรินไวน์ใส่แก้วพร้อมกับดื่มมันเข้าไปครั้งเดียวจนหมด

"...อยากดื่มด้วยอย่างนั้นหรือ?"

ในขณะที่มาเรียกำลังจะวางแก้วไวน์ลง เธอก็เห็นสายตาที่เว้าวอนของแบร์ เจ้าหมีตัวใหญ่กำลังร้องขอและอ้อนวอนผ่านทางสายตา

เธอถือขวดไวน์เดินไปหาเขา ก่อนจะยกขวดไวท์ขึ้นมาดื่ม..แล้วก้มหน้าลงไปเพื่อป้อนไวน์ที่แสนหวานนี้ให้เขา

รสชาติหวานยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นถึงแม้ว่าเธอจะป้อนไวน์ในปากให้เขาไปจนหมดแล้วก็ตาม

เรา..ถูกดึงดูดเข้าหากันอย่างน่าประหลาด ความรู้สึก ความหลงใหลที่มากมายในใจนี้คืออะไรกันแน่เรื่องนั้นมาเรียเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก

เธอรู้เพียงตอนนี้ เธอกำลังต้องการเขา...

ลิ้นของเรากำลังสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวพร้อมกับร่างกายของเธอที่บดเบียดเข้าหาเขาตามสัญชาตญาณ

เขาตื่นตัวแล้ว..

และครั้งนี้มาเรียผละริมฝีปากออกจากเขา เธอใช้ลิ้นไล้ลงมาตามร่างกายของเขาช้าๆ ไล่ลงมาจากอกแกร่งของเขาจนมาหยุดที่หน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

"อา..."

เกลียวลิ้นร้อนไล่เลียไปตามเส้นเลือดปูดโปนบนลำแท่งช้าๆกระตุ้นความอยากกระหายของแบร์ให้พุ่งสูงขึ้นหลายเท่า

เขาอยากจะครอบครองเธอเดียวนี้ อยากจะกระชากเรือนร่างที่งดงามนั้นมาเพื่อทำรักด้วยความดิบเถื่อนตามความอยากในใจของเขา

แต่ทว่ามือทั้งสองข้าของเขาถูกมัดอยู่และมาเรียมิชอบให้เขาเป็นฝ่ายเริ่มหรือเป็นฝ่ายที่อยู่เหนือกว่า...

เขาล้วนตามใจภรรยาล้วนแล้วแต่ทำตามที่นางต้องการทุกอย่าง

มาเรียเงยหน้าขึ้นมา เธอเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทรมานขอเขา มันราวกับว่าเขากำลัง...จะหมดความอดทนแล้ว

นิ้วมือเรียวยาวของเธอไล้ไปตามใบหน้าของเขา

"...อยากจะ เป็นฝ่ายทำอย่างนั้นหรือคะ?"

"คะ..ครับ แต่ว่าเจ้าไม่ชอบ"

เธอถอนหายใจพร้อมกับดึงเชือกที่มัดข้อมือเขาออก

"ความรักมันไม่ใช่การเอาชนะ ไม่ใช่ว่าจะต้องมีฝ่ายใดเป็นผู้นำ และอีกฝ่ายต้องยินยอมเป็นผู้ตาม แต่ว่ามันจะต้องไปพร้อมๆกันสิคะ..."

มาเรียส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับแกะเชือกที่มือเขาออกจนหมด เธอหันหลังเพื่อให้สามีได้ถอดชุดที่สวมอยู่ออก

"ค่อยๆถอดนะคะ ฉันไม่ได้หนีไปไหน เพราะฉะนั้นไม่ต้องรีบร้อนหรือว่ารุนแรง..."

ริมฝีปากของมาเรียถูกช่วงชิงไปพร้อมกับลมหายใจของเธอ นี่คือ..จุมพิตที่แสนร้อนแรงในขนาดที่เธอเองก็ไม่อาจจะต้านทานเขาได้

ชุดเดรสราคาแพงนั่นดูเขากระชากออกจากร่างกายของเธอไปอย่างรวดเร็ว

นี่เขาไม่ได้ฟังที่เธอพูดเลยใช่ไหม?...

"เหตุใดวันนี้ เจ้าถึงได้ดูงดงาม..มากกว่าทุกครั้ง"

เธอยกยิ้มจางๆก่อนจะยกมือขึ้นมาโอบกอดเขา

"คงเป็นเพราะว่าวันนี้ท่านน่ารักกว่าทุกวันกระมัง"

เขาจับที่กลางลำแกร่งก่อนจะยัดส่วนหัวเข้าใส่ในรูคับแคบเป็นอย่างแรก

"อา..แบร์ ช้าลงหน่อยค่ะ"

"มันเข้าไปแล้วมาเรีย...อืม..ข้าไม่อาจยับยั้งความต้องการได้อีกแล้ว"

ในหัวมันขาวโพลนไปหมด การตอบรับที่ไร้เดียงสาของภรรยาทำเขาแทบคลั่ง วันนี้นางดูน่ารักและเขาไม่อาจ...ละสายตาจากนางได้แม้แต่เสี้ยววินาที

โชคดีที่มาเรียเคยเข้าหอกับท่านดยุคแล้ว ในครั้งแรกที่เห็นความเป็นชายของเขา เธอคิดเอาไว้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเจ็บปวดอย่างแน่นอน เขาใหญ่โตถึงเพียงนั้นมันจะเข้าไปในร่างกายของเธอได้อย่างไรกัน

แต่พอมาถึงเวลาจริงๆ ปรากฏว่าไม่ได้เจ็บอย่างที่คิด ไม่รู้ว่าเป็นร่างกายนี้คุ้นชินกับเขาหรือเป็นเพราะลีลาและความคล่องแคล่วของเขากันแน่

"อึ่ก!! อ๊ะ"

เขายกร่างกายของเธอขึ้นจากเตียงโดยที่ส่วนนั้นยังคงเชื่อมต่อกันอยู่ มาเรียรีบยกมือขึ้นมาโอบคอเขาเอาไว้แน่น

"แบร์"

"ท่านี้..เข้าไปได้ลึกมากกว่าเดิมเยอะเลย..ว่าไหมมาเรีย"

"อย่าขยับแบบนั้นสิ อื้อ!!"

เขาพาเธอเดินไปที่ระเบียงและทุกครั้งที่เขาก้าวเดิน มันเข้าไป...ลึกมากขึ้นทุกครั้ง แบร์นั่งลงที่เก้าอี้ริมระเบียง เขาขยับเอวช้าๆเพื่อจะบอกให้มาเรียที่นั่งอยู่ด้านบนเป็นคนจัดการมันต่อ..

เธอส่ายตัวร่อนอยู่บนความแข็งตึงอย่างหนักหน่วงจนคนด้านล่างต้องสูดปากครางด้วยความซ่านเสียว

"ข้ารักในยามที่เจ้ามีสีหน้าเช่นนี้จังเลยมาเรีย"

"...ข้าเอง ก็หลงใหลในยามที่ท่านเรียกข้าด้วยน้ำเสียเช่นนั้นเหมือนกัน"

เธอก้มหน้าลงไปขบกัดที่ริมฝีปากล่างเขาเบาๆพร้อมกับขยับเอวในจังหวะที่เร็วขึ้นเล็กน้อย โชคดีที่นี่คือชั้นบนสุด และโชคดีชั้นบนสุดมีเพียงห้องเดียว เพราะฉะนั้นต่อให้เราอยู่ที่ระเบียงก็ไม่มีใครสามารถมองเห็นเราได้จากมุมนี้อย่างแน่นอน

เธอกระตุกเบาๆพร้อมกับโอบกอดเขาเอาไว้แน่น แบร์เองก็หอบหายใจช้าๆเขาอุ้มมาเรียขึ้นมาเพื่อพาเธอเดินไปที่เตียง

"เหนื่อยแล้วงั้นเหรอ?"

เธอพยักหน้าเบาๆ

"เช่นนั้นจากนี้ข้าจะเป็นคนทำเอง เจ้าแค่นอนเฉยๆก็พอที่รัก"

"..แบร์ ข้าคิดว่ามันจะจบลง..."

เพราะเขาเองก็เสร็จแล้ว หยาดน้ำสีขาวกำลังไหลลงจนเปรอะเปื้อนไปตามส่วนนั้นของเธอเต็มไปหมด

"สามีถือเป็นบุรุษโลภมา ยิ่งเป็นเรื่องของภรรยา ข้ายิ่งอยากได้..มากกว่าปกติ"

เขาอุ้มเธอขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับพาเธอเดินไปที่อ่างอาบน้ำแล้วบรรจงอาบน้ำให้กับมาเรียอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะเริ่มการบรรเลงเพลงรักให้ภรรยาฟังอีกครั้ง