[Ton‘s part]
ผมกลับมาถึงห้องตอนตีหนึ่งกว่า...หลังจากไปเสวยสุขกับผู้หญิงอย่างเต็มที แต่ก็พบกับความว่างเปล่า มิ้นยังไม่กลับมาที่ห้อง ผมเลยกดโทรศัพท์เธอหาเธอ
ตืด~ ตืด~ ตืด~ ไม่นานนักก็มีคนรับสาย
(“สวัสดีครับ”) แต่เป็นเสียงผู้ชายแทนที่รับ ตอนแรกผมคิดว่าคือผู้ช่วยของเธอ ที่ชื่อว่า...เลย์
“เลย์หรอ ตอนนี่มิ้นอยู่ไหน” ผมถามกลับด้วยเสียงเรียบเฉย
(“ผมไม่ใช่เลย์ ผมคือ...ซีแล้วคุณเป็นใครครับ”) ซี! ซีไหนว่ะ! ตอนแรกผมคิดไม่ออกว่าเขาคือใคร แต่มานึกได้ ตอนอยู่ในศาลที่เธอเรียกผู้ชายคนนึ่งว่าซี
“ผม...” จะบอกว่าไงดีว่ะ ก็ตกลงกับยัยนี่ไว้แล้วนี่หว่า...ว่าจะไม่บอกใครว่าอยู่ด้วยกัน
“พะ...” ผมกำลังจะพูดว่าผมคือเพื่อนนั้นแหละ แต่ปลายสายชิงพูดขึ้นมาก่อน
“พอดีมิ้นอยู่ที่ห้องผม เธอเมามากนะครับ คุณคือพ่อของมิ้นหรือเปล่า บ้านเธออยู่ตรงไหน ผมจะได้ไปส่งให้” เท่านั้นแหละครับ ผมเป็นคนขี้หงุดหงิด ผมฉุนทันที ที่ได้
