เพียงใจรัก เพียงเธอ

บทที่ 3.2 - ทำเพราะรัก (เพลงรัก) (จบตอน)

“ยัยดา” ใบหน้าสวยหันไปตามเสียงเรียก เห็นวรรณภายืนโบกมืออยู่ไม่ไกลห่างเท่าไหร่นัก ร่างสูงเพรียงจึงลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนรัก

“ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวก็จะเริ่มกิจกรรมรับน้องแล้วนะ” สีหน้าของวรรณภามีอาการอึกอักเล็กน้อย เลยยิ่งทำให้ชนิดาเกิดความสงสัย

“แก ฉันไม่อยากเข้าร่วมกิจกรรมเลยอะ” นํ้าเสียงของเพื่อนไม่ค่อยสู้ดี

“เพราะว่าแกเบื่อใช่ไหม ฉันเข้าใจแกนะฉันเองก็เบื่อเหมือนกัน แต่ว่ายังไงเราก็หลีกเลี่ยงมันไม่ได้หรอก นี่ เห็นเขาพูดกันว่าวันนี้แค่ครึ่งชั่วโมงเองนะ ทนๆ หน่อยเถอะภาเสร็จแล้วไปกินติมกัน ดีมั้ย?” ชนิดาโน้มน้าวใจเพื่อน ก่อนที่วรรณภาจะได้เอ่ยอะไรต่อเสียงเรียกผ่านไมโคโฟนของรุ่นพี่ก็ดังลั่นทั่วทั้งพื้นที่ ทำให้สองสาวต้องรีบเดินเข้าไปแทรกตัวรวมอยู่กับรรดากลุ่มเพื่อนที่เรียนคณะแพทย์ศาสตร์ด้วยกัน ชนิดาแอบเห็นกลุ่มผู้หญิงที่หยิบยกประเด็นเพื่อนเธอมาคุยนั้น รีบพากันหันใบหน้ามามองวรรณภากันเป็นตาเดียว แค่วรรณภาเป็นคนที่พี่คินชอบ ก็มีคนให้ความสนใจเธอเป็นอย่างมาก

“สวัสดีครับน้องๆ ที่รักทุกคน” เสียงกรี๊ดดังขึ้นต้อนรับให้กับรุ่นพี่หนุ่ม อย่างว่าที่ คุณหมอวัชระ

พี่วัชเป็นรุ่นพี่ที่กำลังศึกษาอยู่ในชั้นปีที่หกซึ่งเป็นปีสุดท้ายแล้ว ความจริงพี่เขากำลังอยู่ในช่วงฝึกงานอยู่ตามโรงพยาบาลแต่ว่าชอบมาร่วมกิจกรรมกับน้องใหม่อยู่เสมอ อีกไม่นานผู้ชายที่ยืนอยู่บนเวทีนั้นก็จะต้องกลายเป็นคุณหมอวัชที่แสนใจดีและหล่อเหลา

“วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันนะครับที่พวกเราชาวคณะแพทย์จะต้องมารวมตัวกัน เพื่อทำกิจกรรมกันที่นี่”

นํ้าเสียงนุ่มทุ้มของรุ่นพี่หนุ่ม สามารถทำให้หัวใจของรุ่นน้องนั้นหวั่นไหวได้ตลอดเวลา แม้กระทั่งตัวของชนิดาเอง ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าหญิงสาวก็แอบปลื้มรุ่นพี่หนุ่มคนนี้มากโขอยู่เหมือนกัน

ผู้ชายอบอุ่น... ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบหรอก

และแล้วก็ได้เวลาที่กิจกรรมของการรับน้องเริ่มขึ้น ชนิดาร่วมเล่นกิจกรรมด้วยความสนุกสนานโดยไม่ทันได้สงสัยหรือสังเกตเลยว่า วรรณภาเพื่อนซี้กำลังกระวนกระวายมากแค่ไหนหญิงสาวไม่ได้สนใจคนที่อยู่บนเวทีหรือว่ากิจกรรมแต่อย่างใด มีเพียงสิ่งที่เดียวที่ทำให้หญิงสาวว้าวุ่นใจมากที่สุดนั่นก็คือรุ่นพี่ภาคินนั่นเอง

ก็จะไม่ให้เธอกังวลใจได้อย่างไรเมื่อรู้อยู่เต็มอกว่าวันนี้รุ่นพี่หนุ่มคิดจะทำอะไร วันนี้ตอนช่วงพักกลางวันขณะที่หญิงสาวกำลังจะเดินไปเข้าห้องนํ้า ระหว่างทางเธอบังเอิญไปได้ยินสิ่งที่รุ่นพี่ภาคินพูดคุยกับรุ่นพี่วัชระว่าที่คุณหมอหนุ่มรูปหล่อของคณะเธอเข้า ทั้งสองคุยกันประมาณว่าพี่วัชระจะเป็นคนมาสวมบทพูดคุยกับน้องและแสร้งทำว่ามีกิจกรรมมาให้ร่วมสนุกกัน แล้วหลังจากนั้นก็จะเปิดทางให้พี่คินได้เดินขึ้นมาบนเวทีสารภาพรักกับเธอต่อหน้าคนเกือบจะทั้งมหาวิทยาลัย !

หญิงสาวได้ยินก็เกิดอาการลมหายใจติดขัดแบบห้ามไม่อยู่ เธอไม่ได้ชอบพี่คินไม่ใช่ว่าชายหนุ่มไม่ดี แต่เพราะว่าใจของเธอนั้นจงรักภักดีแต่กับแฟนหนุ่มอย่างวีระพงษ์เธอไม่มีใจให้ใครได้อีกแล้วในชีวิตนี้ วรรณภาคิดไม่ตกว่าเธอจะแก้ไขสถาณการณ์ตรงหน้านี้ได้อย่างไร คิดไม่ออกเลยจริงๆ

“เอาล่ะครับ เอาล่ะครับน้องๆ ทุกคน ในที่สุดกิจกรรมของวันนี้ก็สิ้นสุดลงแล้วนะครับ” เสียงพูดใส่ไมค์ ของรุ่นพี่วัชระเรียกเสียงร้องโหยหวนแบบเสียดายได้ดีจากบรรดารุ่นน้อง

“แต่! แต่ว่า... พี่มีเซอร์ไพรส์รับ รับรองได้ว่าจะทำให้ใครหลายๆ คนในที่นี้รู้สึกตื่นเต้นและอิจฉาในคราวเดียวกันอย่างแน่นอน” ยิ่งรุ่นพี่หนุ่มเอ่ยออกมาเช่นนี้ก็ยิ่งสร้างความสนใจและความอยากรู้อยากเห็นเพิ่มมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว รุ่นน้องตาดำๆ ทั้งหลายที่นั่งฟังกันอยู่ข้างล่างต่างพากันส่งสายตาขึ้นไปจับจ้องอยู่ที่เวทีเพียงอย่างเดียว บางคนถึงกับลงทุนหยิบยกเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาชูเพื่อต้องการจะถ่ายภาพบรรยกาศครั้งนี้เอาไว้

“น่าตื่นเต้นดีนะฉันว่า หรือว่าพวกรุ่นพี่จะมีของขวัญมาต้อนรับพวกเรา” ชนิดาพูดด้วยความหวัง

“ฉันว่าไม่น่าจะใช่นะยัยดา นี่ เราแอบหนีกลับก่อนเถอะฉันไม่อยากอยู่แล้วน่ะ” วรรณภาเอ่ย ทำให้ชนิดาต้องหยิกเนื้อเข้าที่ต้นแขนของเพื่อนสาวด้วยความหมั้นเขี้ยว

“น้อยๆ หน่อยนะยะยัยภา แอบกลับก่อนก็เท่ากับว่าเราไม่ให้เกียรติรุ่นพี่เขาเลยนะนั่น อยู่แหละดีแล้วเผื่อจะมีของดี”

ดวงตาหวานเป็นประกายระริกอย่างอยากรู้ใจจะขาดแล้วว่าเซอไพรส์ที่รุ่นพี่หนุ่มกล่าวนั้นมันคืออะไรกันแน่

ของดีที่แกว่ามันจะทำให้แกเจ็บมากเลยนะ... ดา

วรรณภาคิดอยู่ภายในใจพลางมองเสี้ยวใบหน้าด้านข้างของเพื่อนรักด้วยความสงสาร ชนิดาเป็นผู้หญิงค่อนข้างที่รักใครยากมาก ตั้งแต่คบหากันมาเป็นเวลาหลายปีเธอก็ไม่เคยเห็นว่าเพื่อนเธอคนนี้จะสนใจผู้ชายคนไหนหรือว่ามีแฟนเลยสักคนเดียว ซึ่งก็มีบรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ทั้งหลายแวะเวียนมาขายขนมจีบด้วยก็แล้ว แต่ว่าหญิงสาวก็เมินเฉยต่อความสัมพันธ์ทั้งหลายเสียจนหมดสิ้น

แต่กลับผู้ชายอย่างรุ่นพี่ภาคินคนนี้ เพื่อนของเธอกลับมอบให้ทั้งหัวใจอย่างง่ายดาย หรือว่านี่จะเป็นเพราะพรมลิขิตได้ขีดเอาไว้แล้วว่าชนิดาจะต้องมารักผู้ชายที่แทบไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย น่าสงสาร... ชนิดาน่าสงสารเหลือเกิน

“เอิ่ม... พอดีว่าเพื่อนสนิทของพี่เนี่ยเขาต้องการจะสารภาพรักกับสาวในคณะเราคนหนึ่งน่ะครับ แต่ว่าเขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เธอคนนั้นสนใจเขามากขึ้นกว่าเดิม ก็เลยต้องเดือดร้อนพี่ที่จะต้องมาช่วยอีกแรง เอาเป็นว่าพวกเราทุกคนมาช่วยกันเป็นกำลังใจให้กับผู้ชายคนนี้ในการขอความรักสาวด้วยนะครับ”

สิ้นเสียงของรุ่นพี่หนุ่มวัชระ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหน้าตาหล่อเหลาผิวกายดูดีราวกับเทพบุตรก็ย่างกรายขึ้นมาบนเวทีด้วยท่วงท่าที่สง่าสงาม เสียงกรี๊ดของรุ่นน้องทั้งหลายต่างพากันส่งเสียงประท้วงในความดูดีทุกมุมมองของรุ่นพี่ภาคิน วีระไพศาลกุล วรรณภาแทบจะไม่สามารถกลืนนํ้าลายที่เหนียวหนืดอยู่ในตอนนี้ลงคอได้เลย หญิงสาวเริ่มตกใจ กลัว และตื่นเต้นไปในเวลาเดียวกัน

“สวัสดีครับน้องๆ ที่รักทุกคน อาจจะข้ามคณะไปสักนิดแต่ว่าพี่ก็มาเพราะใจรักอันเต็มเปี่ยมให้กับเธอคนนี้ครับ น้องวรรณภาผู้หญิงที่สวยที่สุดในใจของพี่” ก่อนที่ความรู้สึกต่างๆ จะพวยพุ่งถาโถมเข้ามาในใจของหญิงสาว สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอตกใจจนแทบจะร้องไม่เป็นภาษาเลยนั่นก็คือ

“พร้อม!”

ชนิดาพูดพร้อมกับดีดนิ้วเข้าหากันเพื่อเป็นสัญญาณให้กับทีมงานแห่งไหนสักที่หนึ่งที่เธอก็ไม่อาจจะคาดเดาได้ ไม่นานนักแสงไฟสีชมพูอ่อนรูปหัวใจก็ส่องมายังร่างของเธอแต่เพียงผู้เดียว ผู้คนแถวนั้นแตกตื่นขยับหนีแสงไฟกันเป็นแถว จึงกลายเป็นว่า ณ ที่ตรงนั้นก็สามารถโฟกัสไปที่หญิงสาวที่กำลังจะถูกสารภาพรักอย่างชัดเจน

“ยัยดา!” วรรณภามองหน้าเพื่อน ชนิดาเพียงแต่ส่งรอยยิ้มบางเบาให้กับเธอ

“บทเพลงนี้พี่ขอมอบให้กับน้องภาครับ”