Chapter 1 สู้สุดใจ
2747 คำ
ผิด ชอบ ชั่ว ดี รู้หมดแต่อดไม่ได้
ตรงหน้าเขานี้คือน้องสาวเพื่อน ซันพยายามบอกตัวเองว่าให้หยุด แต่พอถูกเธอท้าทายสุดท้ายก็ยังอยากลองเล่นกับไฟ
ห้องพักหรูบนเรือสำราญถูกจัดให้แขกท่านละ 1 ห้องสำหรับท่านที่มาคนเดียว และห้องใหญ่สำหรับท่านที่มาเป็นคู่หรือครอบครัว แต่ละห้องนั้นตกแต่งอย่างหรูหราไม่ต่างจากโรงแรม 5 ดาว แต่ที่ทำให้แต่ละห้องพิเศษคือวิวนอกระเบียงที่มองออกไปแล้วจะเห็นท้องฟ้าและทะเลบรรจบเป็นผืนเดียวกัน
กลางวันเห็นเป็นท้องฟ้าสีครามเมฆสีขาวสดใสรับกับสีน้ำทะเล กลางคืนอาบด้วยความมืดมิดประดับแสงดาวระยิบระยับเหมือนเพชรเม็ดเล็กๆ เต็มท้องฟ้า
วิวข้างนอกงดงามขนาดนี้แต่ซันกลับไม่ได้สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะเขามีสิ่งที่สวยกว่าวิวอยู่ตรงหน้า
เสื้อผ้าของเราถูกถอดทิ้งไปส่วนไหนของห้องแล้วก็ไม่รู้ รู้เพียงว่าแผ่นหลังเนียนกำลังแนบอยู่กับแผงอกของเขา
คนตัวเล็กดิ้นเร่าเมื่อเขาเริ่มสัมผัสเธออย่างลึกล้ำ ซันนอนซ้อนหลังคนน้องแล้วค่อยๆ โอบกอดเธอจากทางด้านหลัง มือหนาปัดป่ายไปทั่วผิวกายทิ้งรอยมือเอาไว้ทุกทีที่เขาเผลอบีบแรงไปนิดนึง ตัวน้องนุ่มนิ่มมาก จับตรงไหนก็พอดีมือไปหมด
มีเพียงเสียงลมหายใจของเราเท่านั้นที่ดังอยู่ท่ามกลางความเงียบ จนกระทั่งซันลูบมือต่ำลงไปตรงท้องน้อย จงใจสอดนิ้วเข้าไปตรงนั้น...
“พี่ซัน...น้อง...อึดอัด”
ความฉ่ำแฉะของส่วนอ่อนไหว กำลังตอดรัดกับนิ้วมือเรียวยาวที่ซันชำแรกเข้าไปก่อนเป็นอย่างแรก
เขาต้องเปิดทางก่อน เธอจะได้เจ็บน้อยที่สุด
ชายหนุ่มพยายามกดมือลงไปอย่างอ้อยอิ่ง ขณะที่คนตัวเล็กก็ให้ความร่วมมือ อ้าขาขึ้นเล็กน้อยราวกับเชื้อเชิญให้เขาทำมันอย่างถนัดถนี่
แบบนี้ ตายแน่...
คนตัวสูงเอาแต่สบถในใจนับครั้งไม่ถ้วน ไม่อาจต้านทานความหวามไหวได้อีก
ซันพรมจูบไปที่ต้นคอของหญิงสาวเพื่อเรียกให้เธอตื่นตัว คนที่ไวต่อความรู้สึกที่ตรงนั้นหดคอพร้อมส่งเสียงอืออาออกมา
และมันยิ่งทำให้เขาอยากจะทำอะไรวู่วาม
เย็นไว้ไอ้ซัน เย็นไว้
“อะ อือ”
เสียงหวานหูดังแผ่วในตอนที่มือของเขากำลังสะกิดส่วนอ่อนไหวอย่างเชื่องช้า แล้วทวีความรุนแรงเพิ่มขึ้นเป็นจังหวะ
เธอเหมือนจะเสร็จสมให้ได้ แต่ซันกลับผ่อนแรงแล้วค่อยๆ แทรกตัวตนเข้ามาทีละน้อย
ความเมาทำให้ความเจ็บลดน้อยลง ทำให้หญิงสาวกล้าที่จะร้องขอเขาอย่างหน้าไม่อาย
“พี่ซัน น้อง...”
“หืม?”
ซันหายใจหนักขึ้นตอนที่เสียงหวานเอ่ยเรียกกัน
“น้องอยาก อึก! อ๊ะ!”
ลำกายที่พรวดเข้ามาในคราวเดียวทำให้น้องสะดุ้งสุดตัว ร่างกายรับรู้ได้ถึงความเจ็บ ถดกายหนีอัตโนมัติ แต่ถูกมือแกร่งกดไว้ก่อน
ตอนแรกจะค่อยๆ ทำแล้วแท้ๆ มาเรียกเสียงอ่อยขนาดนี้ ใครจะไปอดใจไหววะ!
“อย่าดิ้นนะเด็กดี แค่เสียวๆ ไม่เจ็บ”
“น้อง...อึดอัด” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเป็นครั้งที่สอง
บั้นท้ายนุ่มนิ่มโอบรัดความร้ายกาจของเขาคล้ายจะยั่วให้เขาหมดความอดทนให้ได้
ที่จริง...เขาหมดความอดทนกับเธอตั้งแต่บนดาดฟ้าเรือแล้ว
“อึดอัดตรงไหนคะ ตรงนี้เหรอ...” เขาลูบหน้าท้องแบนราบจงใจกดลงไปให้รู้สึกถึงตัวตนที่ขยับอยู่อย่างช้าๆ ภายในร่างกายของเธอ
“หรือว่าตรงนี้”
จากนั้นเลื่อนลงมายังกลีบกุหลาบแสนอ่อนไหวที่กำลังถูกเขารุกล้ำเข้าไปชิมน้ำหวานในจังหวะที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เขาขยับน้องจะอ้าปากพยายามส่งเสียง แต่ผนังห้องพักบางเกินไป เกิดมีเสียงไปรบกวนห้องข้างๆ เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง
“เงียบหน่อย เดี๋ยวคนได้ยินเอานะ”
“ฮึก...” เสียงสะอื้นดังมาแว่วๆ แต่ไม่ได้เกิดจากความเสียใจ ทีแรกเขาไม่กล้าสอดตัวตนเข้าไปเพราะเป็นครั้งแรกของน้อง กลัวว่าน้องจะรับมันไม่ไหว แต่ที่ไหนได้...ยัยเด็กนี่มันสู้มือกว่าที่คิด
แม้จะเจ็บ อึดอัดจนน้ำตาไหลซึมที่หางตาแต่ก็ยังเด้งสะโพกสวนไม่หยุด
“ถ้าเธอไม่ไหวบอกพี่...”
“ไหว...หนูไหว ฮื่อ”
ไม่ว่าเขาจะบีบจะจับตรงไหนก็พอดีมือไปหมด อยากจะกระแทกแรงๆ เข้าไปลึกกว่านี้อีก...
“ไหวแน่นะ?” แต่ต้องถามความพร้อมของน้องซะก่อน เขาไม่อยากให้ครั้งแรกกลายเป็นฝันร้ายจนเธอกลัวไม่กล้ามีครั้งที่สองอีก
คนน้องพยักหน้ารับ คลื่นระลอกใหม่จากคนข้างหลังทำให้เธอสะท้านไหวไปทั้งตัวแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสู้ สะโพกผายรับแรงกระแทกของเขาเป็นจังหวะจนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันดังอยู่เป็นระยะ ลมหายใจของน้องขาดห้วง อยากจะครางออกมาดังๆ แต่ก็ต้องกลั้นเสียงเอาไว้
เขาเองก็สุดจะกลั้นแล้วเหมือนกัน มือหนาจับคอระหงแล้วใช้นิ้วไล้เบาๆ ที่ข้างแก้ม สร้างสัมผัสอ่อนโยนหลอกล่อเธอให้คิดว่าเขาจะอ่อนโยนกับเธอสักหน่อย แต่ส่วนล่างกลับค่อยๆ เร่งจังหวะขึ้นโดยไม่ให้คนน้องได้ตั้งตัว
“อ๊ะ...” พอกระแทกจนเสียงครางหลุดออกมาจากปากเขาก็ดึงน้องมาจูบ เสียงอู้อี้เป็นไปตามจังหวะของเขาได้ยินแล้วมันเร้าอารมณ์บอกไม่ถูก รู้ตัวอีกเธอก็พาน้องถึงฝั่งฝันพร้อมกัน
เพียงแต่เขาไม่มีความคิดจะหยุดอยู่แค่นั้น ซันถอนตัวเองออกมาครู่หนึ่ง มองคราบสีชมพูอ่อนที่ติดอยู่แล้วก็ยิ้มอ่อนๆ ให้กับคนที่นอนหมดแรงอยู่ตรงหน้า
คิดว่าเป็นครั้งแรกแล้วเขาจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ กับการเสร็จสมแค่ครั้งเดียวเหรอ...ไม่มีทาง
เขาเข้าไปจู่โจมน้องอีกครั้งกะว่าไหนๆ วันนี้ก็ลืมป้องกันแล้วก็จะเอาให้หมดแม็กแล้วค่อยซื้อยาคุมฉุกเฉินให้เธอทีหลัง แต่ไม่คิดว่าคนน้องก็จะคิดเหมือนกัน อยู่ๆ เธอก็เป็นฝ่ายดันตัวเขานอนลงแล้วขึ้นมาคร่อมด้วยตัวเอง
ตัวตนของเขาถูกน้องกลืนกินเข้าไปทั้งหมดในครั้งเดียว ยัยเด็กนี่ตัวเล็กมาก เขากอดทีก็แทบจะจมอกแต่ก็สู้สุดใจ ขนาดที่ว่าเอาของเขาใส่เข้าไปในตัวเองสีหน้าแทบจะขาดใจอยู่แล้วแต่ไม่ถอยเลย
ก็ว่าอยู่ทำไมมาล่อหน้าถ้ำเสือไม่เห็นกลัวเสือ เห็นตาแป๋วเหมือนแมวที่แท้ก็แม่เสือปลอมตัวมานี่เอง
คนน้องอยู่บนตัวเขาแล้วเริ่มขยับเหมือนกำลังเต้นรำ ใบหน้าของเธอมองจากมุมนี้แล้วมีเสน่ห์มาก ปกติถ้ายืนคุยกันเขาต้องก้มแล้วน้องเงยหน้าขึ้นมาคุย ตอนนี้ก็เงยหน้าเหมือนกัน แต่เงยแบบ...น้องเชิดหน้าปิดปากกลั้นเสียง ส่วนเขาก็เอื้อมมือไปบีบเคล้นหน้าอก แม่งได้อารมณ์ฉิบหาย
จังหวะที่น้องบดสะโพกลงมาเขาเผลออัดแรงสวนไป เล่นเอาคนที่กำลังกลั้นเสียงถึงกับหลุดครางออกมาอย่างลืมตัว
“อื้อ...อย่าแกล้ง”
“อยากทำแรงๆ ไม่ได้เหรอคะ?”
“อย่าทำแรงได้ไหมคะ น้องกลัว...”
“ขึ้นเองขนาดนี้ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วมั้ง”
“อ๊ะ...”
ข้างบนสู้ไหม เพราะข้างล่างสู้มาก ซันตอกสะโพกสวนไม่หยุดขณะที่คนน้องเองก็สู้สุดใจ ไม่มีใครยอมใครจนกระทั่งเกมนี้ลากยาวไปจนถึงรอบที่สามสี่ สุดท้ายเมื่อไม่มีใครอยากหยุด อาการเหนื่อยล้าจึงพานิทราเข้ามาบอกว่าถึงเวลาเสียที
น้องขาสั่นไปหมด สู้แรงเขาไม่ไหวแล้ว สุดท้ายก็ได้แต่ฟุบหน้าลงกับอกเขาแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้น ซันนึกอยากปลุกให้เธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีๆ แต่พอเห็นว่าเธอหลับสนิทเขาก็ไม่อยากขัดจังหวะ เลยเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำมาทำความสะอาดให้แล้วเปลี่ยนเป็นชุดคลุมอาบน้ำของทางเรือจัดไว้ให้แล้วหลับไปข้างๆ กัน
คนน้อง คะนึงนิจ น้องสาวของเจ้าบ่าวป้ายแดงตื่นขึ้นมาในห้องพักของตัวเองเพราะแสงจากข้างนอกส่องหน้าจนหลับต่อไม่ไหว เธอตั้งใจจะลงจากเตียงเพื่อไปปิดม่านลงกะว่าจะนอนต่ออีกสักหน่อย แต่แค่ขยับตัวลุกขึ้นนั่งเท่านั้นอาการระบมก็ทำให้เธอตาสว่างขึ้นมาทันที
ทำไมมันถึงได้ปวดไปทั้งตัวแบบนี้ มือเล็กยกขึ้นมาบีบจับเนื้อตัวเพื่อคลายอาการปวดเมื่อย ทว่าจู่ๆ กลับรู้สึกได้ถึงบางอย่างหนักๆ กำลังพาดต้นขาเธออยู่
ดวงตากลมมองไปยังจุดนั้นพบว่าเป็นขาของใครบางคนวางอยู่ เธอไล่สายตาไปเรื่อยๆ จนเจอเข้ากับเจ้าของมัน
“เฮือก!!”
อาการตกใจทำให้คนน้องถอยกรูดไปจนถึงริมเตียงไม่รู้ตัว ถึงกับพลัดตกจากเตียงหลังกระแทกพื้นอย่างแรง ความเจ็บปวดนั้นผสมกับเนื้อตัวที่ระบมจนเธออยากกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ก็กลัวว่าจะทำให้อีกคนตื่นขึ้นมา
คนน้องกลืนความเจ็บทั้งหมดลงไปแล้วค่อยๆ โผล่หน้าขึ้นมาจากข้างเตียงลอบสังเกตคนที่นอนอยู่บนนั้น
เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าเขายังคงหลับตาพริ้ม ผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงนิดหน่อยบังแพขนตาเอาไว้เลยทำให้แสงจากข้างนอกไม่ได้รบกวนเขาเท่าที่ควร
มองจากตรงนี้ไม่ได้เห็นร่างกายของเขาเต็มๆ นักจากผ้าห่มที่ปิดตรงกลางเอาไว้ แต่ทั้งรอยเล็บบนตัวเขาและความเจ็บปวดในร่างกายเธอมันฟ้องว่าเมื่อคืนเราผ่านอะไรด้วยกันมา
เชี่ย...คนน้องสบถในใจ คนที่อยู่ข้างเธอนี้คือทันตแพทย์หนุ่มที่เป็นเพื่อนสนิทพี่ชาย แล้วยังเป็นลูกของนักธุรกิจชื่อดังที่ได้ข่าวมาว่าครอบครัวเขาน่ะแคร์เรื่องชื่อเสียงของตระกูลสุดๆ ล่แล้วเขายังคบกับ นรินทร์ ลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังที่ทั้งสวยแล้วก็เพอร์เฟคคนนั้นอีกด้วย
เมื่อคืนความทรงจำสุดท้ายที่เธอจำได้คือแอบได้ยินเขาคุยโทรศัพท์เหมือนว่าจะถูกบอกเลิก ท่าทางที่ดูหง็อยๆ ของเขาทำให้เธออยากเข้าไปปลอบใจแต่ไม่มีความกล้าพอ เลยไปหยิบเหล้าอะไรสักอย่างมาดื่มแล้วรู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาสภาพนี้เลย
ตายแล้ว ต้องตายแล้วแน่ๆ นี่เธอทำอะไรลงไปคนน้อง เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงได้จบลงอย่างนี้ ดูจากที่เขาไม่แม้แต่จะสนใจเธอเลยสักครั้งคงไม่ใช่เขาที่ชวนเธอเข้าห้องอย่างแน่นอน
แล้วอีกอย่าง ห้องนี้มันห้องเธอ!!
อ้ากกก...ถ้าเกิดว่ามีคนรู้เรื่องนี้เข้าต้องยุ่งแน่ๆ แล้วเมื่อคืนเธอทำอะไรกับเขาลงไปบ้าง มีคนเห็นหรือเปล่า ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
เอ๊ะ?! แต่ถ้าขนาดเธอยังจำอะไรไม่ได้ เขาก็น่าจะจำไม่ได้เหมือนกันไหม แบบนี้ถ้าเธอแอบออกไปจากห้องแล้วทำลายหลักฐานทั้งหมดว่าเรานอนด้วยกันเขาก็จะไม่รู้ หรือถ้าจำได้ว่ามีอะไรกับใครคงไม่รู้ว่าเป็นเธอด้วยซ้ำ
ใช่ไหมนะ การที่เธอเมาแล้วจำไม่ได้มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นอย่างนั้นสักหน่อย แต่ของอย่างนี้ไม่ก็ลองไม่รู้จริงไหม
คิดได้อย่างนั้นคนน้องก็ไม่รอช้า เธอรีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเองเปลี่ยนเสื้อคลุมอาบน้ำออกแล้วพยายามทำห้องให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม เช็กความเรียบร้อยอีกครั้งว่าไม่ลืมอะไรตรงไหนแล้วออกไปอย่างเงียบๆ
คิดว่าตัวเองคงรอดแล้วเลยถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แต่ไม่คิดว่าแค่ออกมาก็จะเจอพี่ชายอยู่ตรงหน้า
“ยัยเล็ก/พี่ใหญ่!!”
สองคนต่างก็ตกใจสะดุ้งเฮือกไม่แพ้กัน คนน้องกลัวพี่ชายรู้เรื่องละล่ำละลักแก้ตัวแทบไม่ทัน
“น้องไม่ได้ไปไหนมานะคะ แค่กำลังจะกลับห้อง”
แต่พอพูดจบเท่านั้นแหละก็อยากตบหัวตัวเองแรงๆ หนึ่งที แกจะกลับห้องอะไรล่ะทางที่เดินมาก็ห้องแกนี่
แต่แทนที่ใหญ่จะสงสัย เขากลับตอบมาในทำนองเดียวกัน
“พี่ก็ไม่ได้จะไปไหน กำลังจะกลับห้องเหมือนกัน”
ห้องของเขาอยู่ข้างเธอไม่ใช่เหรอ แล้วเขาก็เป็นเจ้าบ่าวทำไมต้องรีบตื่นแต่เช้าขนาดนี้เพื่อออกไปข้างนอกด้วยล่ะ ไม่อยากนอนกอดเจ้าสาวในวันแต่งงานหรือไง
แต่จะว่าไป พี่ใหญ่กับอีฟ แฟนที่เพิ่งเลื่อนขั้นเป็นภรรยาไปหมาดๆ ก็อยู่กินกันก่อนแต่งงานจนมีน้องเอวาวัย 3 ขวบเป็นพยานรัก การที่วันแต่งงานจะไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรมันก็คงไม่แปลกหรอกเนอะ
"งั้น...น้องไปก่อนนะคะ”
“อืม พี่ก็จะไปแล้วเหมือนกัน”
สองพี่น้องแยกกันไปคนละทาง ทว่าในขณะที่เดินไปนั้นคนน้องกลับรู้สึกแปลกๆ กับท่าทางของพี่ชาย
เขาเหมือนมีอะไรปิดบังเธออยู่ ดูใจลอยๆ ยังไงชอบกล...
แต่คงไม่มีอะไรหรอกเนอะ ถ้าพูดถึงเรื่องปิดบังเธอเองก็มีเรื่องปิดเขาอยู่เหมือนกัน
เพราะฉะนั้น เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนเถอะ!!
สี่โมงเย็นแล้วซันเพิ่งจะตื่นขึ้นมา เขาลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ อย่างช้าๆ พยายามทำความเข้าใจกับสถานการณ์ทั้งหมด
เรื่องเมื่อคืนเขาจำได้ทั้งหมด ตั้งใจว่าเมื่อตื่นมาจะคุยกับยัยคนเล็กเพื่อรับผิดชอบเธออย่างดี อย่างน้อยเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้สานต่อก็ขอได้ดูแลเธอตอนตื่นก็ยังดี
แต่ตอนที่เขาตื่นมาทั้งห้องกลับว่างเปล่า ไม่มีร่างบางที่อยู่กับเขามาค่อนคืน อีกทั้งเสื้อผ้าของเขายังถูกเก็บขึ้นไปพาดไว้บนโซฟาอีกด้วย ถ้าเกิดเขาตื่นมาแล้วจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้คงคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ เธอตื่นก่อนเขาแล้วเก็บกวาดห้อง จากนั้นก็หนีไปเหรอ ลงทุนขนาดนั้นเชียว?
ก๊อก ก๊อก
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้น ซันหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่หลุดไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ขึ้นมาสวมให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู
“ครับ?”
“ตอนนี้เรือถึงท่าแล้วค่ะ มีคนแจ้งว่าเหลือแค่ห้องนี้ที่ยังไม่ออก ไม่ทราบว่าติดปัญหาตรงไหนไหมคะ?”
กำหนดการณ์งานเลี้ยงบนเรือคือ 2 วัน 1 คืน ที่จริงเขาต้องลงไปกินข้าวเที่ยงด้วยแต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ปัญหาไม่ใช่เรื่องนั้น
“เดี๋ยวผมลงไปครับ ขอโทษทีที่ช้า”
“ได้ค่ะ ดิฉันจะแจ้งพนักงานให้นะคะ”
พนักงานคนนั้นโค้งน้อยๆ ให้เขาแล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่ซันเหมือนนึกอะไรได้บางอย่างเลยเรียกไว้ก่อน
“ขอโทษนะครับ”
“ค่ะ มีอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าคะ?”
“ผู้หญิง...เอ่อ...คนที่เป็นน้องสาวเจ้าบ่าวเมื่อคืน ลงจากเรือหรือยังครับ”
“ลงไปแล้วค่ะ เหมือนว่าจะลงคนแรกๆ เลย”
ตั้งใจหนีเขาจริงๆ ด้วยสินะ เป็นเสือแท้ๆ โดนเหยื่อเทแบบนี้เสียศักดิ์ศรีชะมัด
“ขอบคุณครับ ไม่มีอะไรแล้ว”
หลังพนักงานคนนั้นจากไปซันก็กลับมานั่งบนเตียงอีกครั้ง ความทรงจำเมื่อคืนยังชัดเจนในความรู้สึก ทีแรกไม่ได้คิดอยากสานต่อแต่การที่เธอทิ้งเขาไปแบบนี้มันทำให้เสียศักดิ์ศรีเป็นบ้า
“มาหลอกฟันฉันแล้วคิดจะทิ้งเหรอยัยแมวตาแป๋ว ฝันไปเถอะ”
คนเดียวที่มีสิทธิ์ฟันแล้วทิ้ง คือเขาเท่านั้น
- ผู้เขียน
