My Doctor เข็มหมอศรัณย์ มันดุ

เพิ่งรู้ว่าแม้แต่งานเลี้ยงที่ครึกครื้นที่สุด ก็ยังกลายเป็นความเงียบเหงาขึ้นมาได้ งานแต่งงานของ คณิณ นภันต์เทวา หรือ ใหญ่ จัดขึ้นบนเรือสำราญสุดหรูหราล่องจากท่าชมวิวทะเลสวยงามตลอด 2 วัน 1 คืน ภายในงานมีแขกเหรื่อเข้าร่วมอย่างคับคั่ง ไม่ว่าจะเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ญาติๆ ของฝั่งบ่าวสาว เพื่อนของทางเจ้าบ่าวที่ทำงานวิศวกรด้วยกัน เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ไม่เว้นแม้แต่ทันตแพทย์หนุ่มอย่าง ซัน หรือ ศรัณย์ อ‍ศ‍ว‍เ‍ต‍ชิ‍น‍ท์ ซันเป็นเพื่อนรักเก่าแก่ของใหญ่ที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก โตมาทำงานกันคนละสายอาชีพ ใหญ่เป็นวิศวกรตอนนี้ทำงานอยู่ในบริษัทใหญ่มีหน้ามีตา ส่วนซันเป็นทันตแพทย์ ทำงานอยู่โรงพยาบาลไม่กี่ปีก็ออกมาเปิดคลินิกด้วยตัวเอง ด้วยหน้าที่การงานทำให้เราแยกย้ายกันตั้งแต่ขึ้นมหา’ลัยไม่ได้ติดต่อกันอีก เพื่อนส่วนใหญ่ในงานเลยเป็นคนที่ซันไม่รู้จัก แต่เขาเป็นคนอัธยาศัยดี ใบหน้ามีรอยยิ้มประดับอยู่ตลอดเวลาเลยไม่ได้อึดอัดเท่าไร ซึ่งมันควรจะเป็นอย่างนั้นจนจบงาน แต่ซันกลับเอาแต่เงียบ เขาหลบมายืนชมวิวอยู่ริมดาดฟ้าเรือขณะที่แขกผู้หลักผู้ใหญ่แยกย้ายกันไปนอนแล้ว ส่วนหนุ่มๆ สาวๆ ก็อยู่ในอาฟเตอร์ปาร์ตี้ที่มีดีเจเปิดเพลงจังหวะเร้าใจอยู่ชั้นล่าง ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนชอบปลีกวิเวก ออกจะชื่นชอบงานเลี้ยงเสียด้วยซ้ำ แต่วันนี้อารมณ์ไม่ดีเท่าไรเลยไม่อยากอยู่ในงานให้คนเห็นด้านไม่ดีของเขาเลยออกมาก่อน สาเหตุรองคืออยากชมวิว ส่วนสาเหตุหลัก...โดนสาวเทไงจะอะไรล่ะ “เหอะ น่าหงุดหงิดฉิบหาย” เขากระดกเหล้าลงคอดับความร้อนรุ่มในใจที่ไม่ได้เกิดจากความเสียใจ แต่กำลังหงุดหงิด หงุดหงิดที่อยู่ดีๆ แฟนสาวที่คบกันมา 3 ปีก็มาบอกเลิกหน้าตาเฉย บอกเลิก เขาเนี่ยนะโดนบอกเลิก? พูดเล่นหรือเปล่า เมื่อก่อนเขาน่ะมันเสือตัวพ่อ พอเข้ามาทำงานในโรงพยาบาลพิสิฐจิรัชก็ได้ชื่อว่าเป็นราชาเสือประจำโรงพยาบาลเลยนะเว้ย ถึงเขาจะลาออกจากโรงพยาบาลมาได้หลายปีแล้ว แต่ตำนานนั้นก็ยังคงอยู่ ฉายาเสือไม่ใช่ได้มาเพราะความเจ้าชู้ แต่เป็นลีลาความแพรวพราวที่ทำให้ใครๆ ต่างก็หลง แล้วไหนจะใบหน้าหวานบวกกับรอยยิ้มของเขาบอกเลยว่าตกได้ทั้งชายทั้งหญิง แล้วคิดดูว่าคนที่มีเสน่ห์เกินต้านขนาดนี้มาโดนผู้หญิงเทง่ายๆ โดยไม่บอกแม้แต่เหตุผล เธอแค่โทร. มาบอกว่าจะไปเรียนต่อแล้ว เราเลิกกันเถอะ แค่นี้ก็ได้เหรอวะ? แต่ถามว่าเข้าใจได้ไหมที่เธอบอกเลิกก็พอเข้าใจได้ เขาไม่ใช่คนทุ่มเทให้กับความรักอะไรขนาดนั้น แม้แต่การคบกันกับ นรินทร์ แฟนสาวที่เป็นลูกของเพื่อนพ่อก็ไม่ได้เกิดจากความรัก ครอบครัวจับเรามารู้จัก บังคับให้คบกัน เขาเองก็ทำหน้าที่แฟนได้ไม่ดีเท่าไร ถ้าเกิดว่าตลอด 3 ปีที่ผ่านมาเธอจะเจ็บช้ำน้ำใจจนไม่อยากอยู่ในความสัมพันธ์นี้แล้วเขาก็ไม่ว่าอะไร แต่บอกเลิกกันผ่านโทรศัพท์ทั้งที่เขามางานแต่งเพื่อนเนี่ยนะ เกินไปหรือเปล่า ซันกำมือถือในมือแน่นพลางถอนหายใจมองผืนน้ำที่สะท้อนกับดาวบนฟ้าจนกลายเป็นผืนเดียวกันหาจุดบรรจบไม่เจอ ตั้งใจปล่อยความหงุดหงิดให้ไหลไปกับลมทะเลที่เข้ามาปะทะผิว แต่อยู่ดีๆ กลับมีคนเข้ามาชนหลังเข้าให้ “เห้ย!!” ยืนก็ยืนอยู่ริมดาดฟ้าขนาดนี้ พื้นที่ก็ตั้งกว้างทำไมยังมีคนมาชนได้อีกวะ เขารู้สึกได้ถึงน้ำเย็นเฉียบเปียกทั่วแผ่นหลังและกลิ่นเหล้าหึ่งจากทิศทางนั้น เท่านั้นไม่พอ ด้วยความตกใจเขาเลยเผลอปล่อยมือจนมือถือหล่นน้ำไป ฉิบหายแล้ว ซันหันหลังมามองคนชนเขาในทันที กะว่าจะหาเรื่องระบายอารมณ์ที่ถูกทิ้งสักหมัดสองหมัด แต่ก็ต้องยั้งอารมณ์ตัวเองไว้ก่อนเมื่อพบว่าเป็นผู้หญิง แล้วไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไปที่มาร่วมงาน แต่เป็นน้องสาวของใหญ่ ชื่ออะไรเขาไม่แน่ใจ อะไรเล็กๆ สักอย่าง... คนเล็ก ละมั้ง “ขะ...ขอโทษค่ะ น้องเมา...” เออ ดูจากสภาพก็รู้ว่าเมา มือข้างหนึ่งถือแก้วแชมเปญอีกมือจับราวเอาไว้ ตอนนี้เธอแทบจะเดินไม่ตรงทาง เทียบกับตอนที่เขาเจอตอนเข้างานแล้วต่างกันลิบลับ แม้ว่าจะอยู่ในรองเท้าส้นเข็มและเดรสสายเดี่ยวในอากาศแบบนี้แต่เธอก็เอเนอร์จี้ไม่ตกเลย ยิ้มให้คนนั้นทักทายคนนี้จนเขาแอบมองอยู่แวบหนึ่ง แต่ก็มองเพราะคิดว่าเธอน่ารักดี ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น แต่ตอนนี้เขากำลังหงุดหงิด มาชนเขาไม่พอยังทำมือถือเขาตกน้ำอีก มาดูซิว่าเธอจะรับผิดชอบยังไง ก่อนที่ซันจะได้พูดอะไร ดวงตาหวานเยิ้มมองมาที่เขาแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย “เจ็บไหมคะ?” อันนี้ถามด้วยความเป็นห่วงหรืออะไร “โดนชนแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกครับ” ไกลหัวใจ คำหลังเขาอยากพูดแต่นึกขึ้นได้ว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วไม่ควรทำตัวเกรียนต่อหน้าเด็ก เห็นว่าเพิ่งจะ 23 เองมั้ง เรียนจบใหม่หน้าตาแฉล้มแช่มช้อย เขามองหน้าเธอแล้วก็นึกอยู่พักหนึ่งว่าเคยเจอกันไหม ถึงจะเป็นน้องเพื่อนแต่หน้าไม่คุ้นเท่าไร เทียบกันแล้วเขาจะสนิทกับกลางน้องคนรองของใหญ่มากกว่า ขณะที่เขาจมอยู่กับความคิดอยู่นั้นคนตรงหน้าก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “เปล่าค่ะ อยากถามว่าตกลงมาจากฟ้าเจ็บไหมคะ? หล่อขนาดนี้ไม่น่าใช่คน น่าจะเป็นเทวดา” มุกตลกห้าบาทสิบบาทของเธอเรียกรอยยิ้มจากปากเขาได้นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ลบความผิดที่ทำให้หลังเขาเปียกชุ่มแล้วยังไม่นับค่าเสียหายของมือถือที่ตกน้ำไปอีก “หล่อเหมือนเทวดาก็จริงแต่พี่ไม่ได้ใจดีเหมือนเทวดานะครับ เธอมาชนพี่แล้วจะมาเนียนจีบกันแบบนี้ได้ไง” “อ้าว รู้ตัวด้วยเหรอคะว่าน้องจีบ งั้นเอางี้ไหมคะ ห้องน้องมีเสื้อให้เปลี่ยน ไปอาบน้ำที่ห้องน้องก่อน” “อันนี้คือหลอกชวนไปห้องหรือว่าอะไร?” “ไม่ได้หลอกค่ะ ชวนตรงๆ เลย พี่ซันสนใจไหมคะ?” แขกเยอะขนาดนี้แต่จำชื่อเขาได้ด้วย จำได้ว่าเพิ่งคุยกันครั้งแรกแล้วเขาก็แนะนำตัวไปแค่ครั้งเดียว “อย่ามาเล่นกับไฟดีกว่ายัยหนู ดึกแล้วไปกินนมนอนเถอะ” สวย น่ารัก ตาแป๋วเหมือนเม็ดลำไย ตัวเล็ก เอวเล็กแต่นมสะบึมขนาดนี้ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงไม่คิดปฏิเสธหรอก แต่นี่เป็นน้องสาวเพื่อน ไม่ได้อย่างเด็ดขาด “เรื่องเสื้อช่างมันเถอะ เดี๋ยวให้คนอื่นจัดการให้” เขาเลือกปฏิเสธอย่างสุภาพไม่ให้เธอต้องเสียหน้า แต่ไม่คิดว่าอีกคนจะไม่ยอม “แบบนี้สินะคะถึงได้ถูกผู้หญิงเทเอากลางทะเล นี่น้องใจดีมากแล้วนะที่มาช่วยดามใจให้ แต่พี่ก็ยังยึกๆ ยักๆ ทั้งที่มองน้องอยู่ตลอดทั้งงาน แบบนี้เขาเรียกอะไรน้า...” “...” “ไม่มีน้ำยา แบบนี้หรือเปล่าคะ?” “อ้าว พูดแบบนี้ก็สวยเดะ” มีคนด่าเขาหล่อแต่โง่เขายังไม่โกรธเท่านี้เลย เขาว่ากันว่าเป็นเหยื่ออย่าริล่อเสือนะน้อง มาวิ่งดุ๊กดิ๊กๆ อยู่หน้าถ้ำเสือแบบนี้ระวังเสือมันตะครุบเอา “สวยอยู่แล้วค่ะ ไม่สวยพี่ซันจะมองเหรอคะ?” “มองแต่ก็เอามาไม่ได้อยู่ดี หรือเธอว่าได้?” เขาเองก็จ้องสู้ ไม่คิดจะยอมถูกเธอยั่วอยู่ฝ่ายเดียว คนน้องก้าวมาข้างหน้าอีกก้าวหนึ่งทำให้ใบหน้าเธออยู่ใกล้กับเขา มีแค่ลมหายใจที่กั้นระหว่างเราเอาไว้ เธอเงยหน้าขึ้นจงใจใช้สายตายั่วเขาอีกครั้ง “ก็ถ้าน้องว่าได้ พี่ซันจะ เอา ไหมล่ะคะ?” แล้วคำว่า น้องสาวเพื่อน ก็ไม่อยู่ในสารบบของเขาอีกต่อไป