3.1 หวงรักมาเฟียเถื่อน
755 คำ
“มานี้”
รถหรูสีดำที่ขับนำหน้าขบวนจากรถจำนวนห้าคันที่ขับตามกันมา กลับมาถึงยังบ้านพักของอดีตมาเฟียผู้ที่เกษียณตัวเองเมื่อวันนี้นี่เองและเดินทางไปต่างประเทศเรียบร้อยแล้วก่อนรถคันอื่นๆ
ร่างหนาของมาเฟียหนุ่มผู้ซึ่งรับหน้าที่ดูแลกิจการงานของพ่อทั้งหมดอย่างเต็มตัวหลังจากช่วยดูแลมาหลายปีก็ก้าวขาลงจากรถด้วยความรวดเร็ว
เข้ากระชากร่างบอบบางที่เอาแต่นั่งร้องไห้ไร้สาระนั่นลงจากรถ ฉุดกระชากด้วยกำลังแรงชายโดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรือจะตายลงไปไหมให้เดินตามเขาไป
หญิงสาวร่างบางปลิวไปตามแรงกระชากนั้นอย่างไม่อาจขัดขืนได้เหมือนกันในทุกๆ ครั้งก่อนหน้านี้ที่เขากระชากแขนของเธอให้เดินตามเขาไป
หยดน้ำตาใสๆ ไหลอาบสองแก้มตลอดทางที่คุ้นชินเพราะเขาพาเธอเดินมาบริเวณด้านหลังของบ้านหลังใหญ่ที่เคยอยู่อาศัยทุกวัน โดยที่เธอยังหาคำตอบหรือถามเอาคำตอบจากเขาไม่ได้เลยว่า เขาทำแบบนี้กับเธอทำไม เธอไปทำอะไรผิดเอาไว้เหรอ
“จำบ้านหลังนี้ได้ไหม”
เขาพาเธอเดินมายังบ้านหลังเล็กที่ซึ่งแม่เขาใช้เป็นสถานที่จบชีวิตตัวเองเมื่อสิบปีก่อน ด้วยพ่อของเขาพาเมียน้อยเข้าบ้านแม่เลยหลบทางให้แล้วมาพักอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้
“ฉันถามว่าจำบ้านหลังนี้ได้ไหม”
อีกฝ่ายกลับเงียบไม่ตอบคำถามตามที่เขาต้องการ มาเฟียหนุ่มก็ตะคอกดังใส่หน้าเธอไปอย่างไม่รอช้า
เขาต้องได้คำตอบที่น่าพอใจเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเธอก็จะต้องรองรับอารมณ์ของเขาไปอย่างนี้ไม่มีวันสิ้นสุดลงได้เป็นอันขาด
“ดะๆ ได้ค่ะ”
เข็มขาวเอ่ยตอบด้วยความกลัวจนตัวสั่น
“แล้วจำได้ไหมว่าที่นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
มือหนาบีบเอาปลายคางของเธอเอาไว้แน่นแล้วกระชากใบหน้าเรียวเล็กนั้นให้เข้ามาให้ใกล้ๆ
กระซิบกระซาบที่ข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาเสียดสีไปถึงกระดูก ปลดปล่อยความโกรธแค้นที่มันฝั่งลึกในใจมานานแสนนานออกมา
“มะๆ ไม่ทราบค่ะ”
คนฟังนิ่งเงียบไปชั่วครู่ใหญ่ ตอบออกมาด้วยความไม่รู้ก็กลัวแต่ไม่ตอบก็กลัว เธอเลยเลือกพูดความจริง
เธอเห็นบ้านหลังนี้ตั้งแต่มาที่นี่เมื่อสิบปีก่อน แต่เธอกลับไม่รู้อะไรเลยเพราะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานก็ถูกส่งไปเรียนที่โรงเรียนประจำเพิ่งจะกลับมาอยู่บ้านได้ไม่นานนี้เอง และก็เห็นบ้านหลังนี้ถูกปิดประตูเอาไว้ตลอดไม่เคยมีคนอยู่อาศัย
“เด็กเกินไป ยังไร้เดียงสาอยู่ ไม่ควรจะมารับรู้เรื่องอะไรแบบนี้ คงเป็นแบบนี้สินะคนที่ถูกพ่อฉันโอ๋มาตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ที่นี่”
น้ำเสียงหนาเอ่ยขึ้นอย่างประชดประชัน ภาพทุกอย่างในวันที่เขาทั้งขาดแม่และต้องถูกฝึกฝนให้เป็นมาเฟียอย่างหนักจนแทบทนไม่ไหวผุดขึ้นมาในหัว
เขาแทบไม่เคยได้รับความรักจากคนเป็นพ่อเลยมีแต่มอบความทุกข์ทรมานให้กับเขา บอกกับเขาเพียงคำเดียวว่าต้องเป็นมาเฟียที่แกร่งที่สุดให้ได้
แต่กับเธอที่เป็นลูกติดเมียน้อยกลับได้ความรัก ความเมตตา ความสุขสบายที่พ่อของเขามอบให้ไปแบบเต็มๆ ดียิ่งกว่าลูกแท้ๆ เสียอีก
แล้วคนอย่างเธอมันจะมารู้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในบ้านหลังเล็กๆ หลังนี้ได้ยังไง ก็มีแต่จะรู้ว่าจะสุขสบายบนกองเงินกองทองของพ่อเขาได้มากแค่ไหนก็เท่านั้นเอง
“ปะๆ เปล่านะคะ”
ไม่เคยเลยที่เธอจะคิดแบบนั้นเมื่อก้าวเข้ามาอยู่ภายในบ้านหลังนี้ เธอแค่พยายามทำตัวเป็นเด็กดีให้มากที่สุดเพื่อให้แม่รักและเอ็นดูเธอเท่านั้น แต่มันก็ไม่ได้ผล คนเป็นแม่ยังคงเกลียดชังมารหัวขนอย่างเธอเหมือนเดิม
“ถ้าอย่างนั้นก็รู้เอาไว้ซะ ว่าในบ้านหลังนี้มีคนฆ่าตัวตาย”
“แล้วสาเหตุที่คนคนนั้นต้องตายมันก็มาจากเธอและก็แม่ของเธอ”
- ผู้เขียน
