หวงรักมาเฟียเถื่อน

จุดเริ่มต้น..... เข็มขาว ชื่อนี้มาจากดอกไม้ต้นหนึ่งที่เกิดขึ้นมาเองยืนต้นทนแดดทนฝนอยู่ตรงริมหน้าต่างห้องนอนของแม่เธอ แม่ผู้ให้กำเนิดเธอที่มักเรียกเธอตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลกว่า 'มารหัวขน' ด้วยผู้เป็นแม่นั้นเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ ไม่ได้อยากให้เธอเกิดมา เหตุเพราะถูกใครที่ไหนก็ไม่รู้ฉุดไปข่มขืนที่กระท่อมท้ายทุ่งนาห่างไกลสายตาผู้คน และด้วยความอับอายแม่ของเธอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่เคยบอกใครจนกระทั่งท้องโตขึ้นมา เธอจึงเกิดมาท่ามกลางความ 'เกลียดชัง' และความไม่ได้ถูกใส่ใจจากคนที่ควรจะใส่ใจและให้ความรักอย่างคนเป็นแม่ แม้กระทั่งการตั้งชื่อก็หยิบยกเอาสิ่งที่แม่จำต้องอดทนมองดูมาตลอดเก้าเดือนที่ตั้งท้องผ่านหน้าต่างของห้องนอนแคบๆ นั้น เพราะไม่กล้าออกจากบ้านไปไหนด้วยอับอายสายตาของผู้คน แต่ถึงกระนั้นเด็กหญิงเข็มขาวก็เติบโตขึ้นมาได้ด้วยการถูกเลี้ยงดูอย่างขาดไปเสียทุกอย่างจากยายที่ติดเหล้ามาตั้งแต่สมัยสาวๆ และมีเพื่อนเล่นเป็นบรรดาลูกพี่ลูกน้องที่ลูกๆ ของยายเอามาฝากเลี้ยงบ้าง ทิ้งให้เลี้ยงบ้าง ชีวิตในวัยเด็กของเธอจึงค่อนข้างถูกกระทำที่เรียกว่าการถูก 'รังแก' มาตั้งแต่จำความได้ ทั้งทางคำพูดและก็ทางร่างกาย ด้วยบรรดาคนที่เธอมักคิดว่าเขาคือพี่น้องคือสายเลือดเดียวกัน ด้วยเหตุผลเพียงแค่ว่ายายไม่ชอบหน้าเธอเพราะเธอเกิดมาจากการที่แม่ถูกข่มขืนทำให้พรหมจรรย์ของแม่เสียไป แม่ของเธอไม่สามารถแต่งงานกับคนรวยๆ อย่างที่คาดหวังเอาไว้ได้ เสียราคาตั้งแต่วันนั้น แต่เด็กหญิงคนนั้นก็อดทนและพยายามทำดีที่สุดกับทุกคนเรื่อยมาเพื่อหวังให้ทุกคนในบ้าน 'รัก' เธอสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่เคยได้รับความรักตอบแทนกลับมาเลยก็ตาม ความลำบากของเด็กหญิงนั้นมีระยะเวลายาวนานถึงสิบปีนับตั้งแต่ลืมตาดูโลกจนถึงเริ่มจำความได้ เธอจำต้องอยู่กับความโหดร้ายไร้ความรักนั้นอย่างไม่มีทางเลือก ไม่มีที่ไป แล้ววันดีๆ ก็เดินทางเข้ามาหาดอกไม้ดอกเล็กๆ นั้นเมื่อแม่ของเธอสามารถจับคนรวยๆ มาทำสามีได้ ดอกไม้ที่ไร้ค่าในสายตาทุกคนได้ไปอยู่คฤหาสน์หลังโต กลายเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ในชั่วข้ามคืน ความอยู่ดีๆ กลายเป็นหนูตกถังข้าวสารของเธอนั้น ทำเอาบรรดาลูกพี่ลูกน้องจัดทั้งมือทั้งเท้าส่งเธอไปชุดใหญ่ก่อนจะขึ้นรถหรูแล้วจากไปไม่กลับบ้านนั้นอีกเลย สร้างบาดแผลเอาไว้ภายในใจเด็กหญิงเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่อาจบอกใครได้นอกเสียจากเก็บทุกอย่างเอาไว้ภายในใจ แม่ของเธอไม่ได้อ้าอ้อมแขนต้อนรับการมาอยู่ด้วยของเธอหรอก เพียงแต่เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จำต้องรับเธอมาอยู่ด้วยเท่านั้น เพราะไม่อาจปกปิดความลับกับสามีใหม่ได้ เกรงว่าถ้าเขาไปรู้เข้าภายในหลังว่าเธอมีลูกติดมันอาจส่งผลเสียถึงอนาคตอันแสนสวยงามภายภาคหน้าของเธอได้ แต่ทว่าเด็กหญิงผู้อาภัพกลับพบพานโชคดีอยู่เล็กน้อยที่สามีใหม่ของแม่ค่อนข้างใจดีและต้อนรับเธอ แต่เธอก็ยังคงเป็น 'มารหัวขน' ของแม่อยู่ดี เพราะวันที่เธอเกิดนอกจากจะทำให้แม่เกลียดเธอหนักขึ้นอีก เธอยังทำให้แม่เสียมดลูกไปด้วยจนไม่อาจมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับลุงผู้ใจดีไม่ได้ แต่ทว่าลุงนั้นก็กลับมีลูกชายที่โตกว่าเธอสักสิบปีเห็นจะได้อยู่แล้ว เขาก็เลยไม่โทษแม่ของเธอในเรื่องนี้และกลับรักแม่ผู้น่าสงสารของเธอมากกว่าเดิมจนชีวิตครอบครัวมีความสุขเอามากๆ มีความสุขเสียจนเด็กอย่างเธอรับรู้ได้แต่ทว่าเธอก็ไม่รับความสุขนั่นแหละเพราะคนเป็นแม่ไม่เคยแบ่งปันมันมาให้กับเธอเลย เด็กหญิงค่อนข้างมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นได้เรียนโรงเรียนดีๆ ได้มีบ้านอยู่หลังใหญ่ๆ ได้กินอิ่มท้อง และเธอก็พยายามเป็นเด็กดีเพื่อหวังให้แม่ 'รัก' เธอขึ้นมาสักครั้ง แต่มันก็ไม่เคยเกิดเหตุการณ์นั้นเลย และยิ่งร้ายเข้าไปใหญ่เมื่อคุณป้าคนหนึ่งที่เธอเคยเห็นหน้าน้อยมากๆ เสียชีวิตภายในบ้าน ทำให้ลุงเสียใจมากและทะเลาะกับลูกชายของลุงอย่างรุนแรง ทำให้แม่ไม่มีความสุขอีกครั้งและบอกว่าทั้งหมดเป็นความผิดของตัว 'กาลกินี' อย่างเธอและส่งเธอไปอยู่โรงเรียนประจำฝ่าฟันชีวิตภายในรั้วโรงเรียนแทบไม่เคยได้กลับบ้านเพราะแม่ไม่เคยไปรับ จนกระทั่งเธอสอบเข้ามหาลัยได้ถึงได้กลับมาอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่อีกครั้ง แต่การกลับมาครั้งนี้ทำให้เธอได้รู้ว่า ลูกชายของคุณลุงที่เธอแทบจำหน้าเขาไม่ได้เลยนั้นไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้แล้ว แต่เขาก็ยังแวะเวียนมาหาคุณลุงอยู่เป็นระยะๆ ด้วยเธอนั้นเห็นรถของเขามาจอดอยู่ที่บริเวณหน้าบ้านอยู่บ่อยครั้ง และมักทักทายเธอด้วยรอยยิ้มทุกครั้งที่มีโอกาสได้พบหน้ากัน รอยยิ้มของเขานั้นช่างอบอุ่นหัวใจอันแสนเหงาหงอยของเธอเหลือเกิน ราวกับว่ารอยยิ้มของเขามันเข้ามาทดแทนในส่วนที่ชีวิตของเธอนั้นขาดหายไป แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความเพ้อฝันของเธอเท่านั้น ดอกไม้ไร้ค่าอย่างเธอจะมีใครเหลียวมองให้เสียเวลากันล่ะ เธอไม่มีค่ามากพอหรอกเธอรู้ตัวดี และเจียมตัวเสมอ จนกระทั่งให้หลังสองปีนับจากเธอเข้าเรียนมหาลัย ลุงผู้แสนใจดีของเธอก็ประกาศเกษียณอายุงานและจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศเป็นการถาวร โดยจะพาเธอไปอยู่ด้วยท่ามกลางเสียงคัดค้านของคนเป็นแม่ แต่ลุงก็ยังยืนกร้านที่จะพาเธอได้เพื่อหวังมอบอนาคตที่ดีให้กับเธอทดแทนที่เธอนั้นเกิดมาอย่างอาภัพ แล้ววันเดินทางไกลของดอกไม้ดอกเล็กๆ ที่ชื่อ 'เข็มขาว' ดอกนี้ก็มาถึง