หย่ารักคุณ

บทที่ 1 แต่งงานสองปี แต่ยิ่งกว่าคนแปลกหน้า 2

หญิงสาวนอนคดคู้ตื่นขึ้นมาอย่างห่อเหี่ยว ร่างกายบอบช้ำจากร่องรอยของความรุนแรงเมื่อคืนทำให้ไม่สบายเนื้อสบายตัว ปวดร้าวเมื่อยขบไปทั่วสรรพางค์กาย ลองเอามือแตะหน้าผากก็สัมผัสได้ถึงความร้อนรุมๆ เหมือนจะเป็นไข้

ขวัญรักยันกายลุกขึ้นช้าๆ พยุงตัวเองเดินเข้าห้องน้ำชำระล้างคราบคาวหมดจด แต่งตัวทะมัดทะแมงสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงสแลกผู้หญิงสีเทาหมอก หยิบยาในลิ้นชักโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาสองเม็ด เม็ดหนึ่งคือยาพาราเซตามอล อีกเม็ดต้องกินเป็นประจำไม่ขาดก็คือยาคุมกำเนิด

เธอมองยาเม็ดเล็กๆ แล้วยิ้มอย่างปวดร้าว เสี้ยวหนึ่งในความคิดปรากฏภาพวันแต่งงานที่หวานชื่น อบอวลไปด้วยความโรแมนติกและความสุขของเจ้าสาวที่เคียงข้างเจ้าบ่าวในพิธีเฉลิมฉลอง ขณะมีเสียงเฮฮาเชียร์ให้เจ้าบ่าวประทับจุมพิตอ่อนหวานแด่เจ้าสาว ข้างหูของเธอก็ได้ยินเสียงนุ่มทุ้มกระซิบแผ่วว่า

“อยากใช้นามสกุลผมนักก็ได้ แต่ผมจะไม่มีวันรักคุณ... ชั่วชีวิต!”

ขวัญรักเบิกตากว้าง ตัวแข็งทื่อในอ้อมกอดที่อบอุ่นของไอศูรย์ แต่ต้องฝืนยิ้มทั้งน้ำตา แสร้งทำเป็นว่าซาบซึ้งตื้นตันหนักหนา ทั้งที่กำลังเจ็บปวดจากวาจาเชือดเฉือนเหมือนคมมีดที่แหวะเปิดอก แล้วกระชากหัวใจออกมาบดขยี้ทิ้งอย่างเลือดเย็น

นับจากวินาทีที่เขาโยนถ้อยคำโหดร้ายสลักลึกในหัวใจเธอ เขาก็ทำเหมือนอย่างที่พูดไม่ผิดเพี้ยน เขาใช้ความรักที่เธอมอบให้กลับมาทำร้ายตัวเอง ได้รับความชอกช้ำระกำใจไม่รู้ต่อกี่ครั้ง...

มีหลายครั้งเธออดคิดไม่ได้ว่า ทำไมถึงเลือกแต่งงานกับคนที่ไม่รักเธอเลย ทั้งๆ ก็มีตัวอย่างของแม่ที่รักจนตัวตายให้เห็นอยู่เต็มตา

การแต่งงานที่ปราศจากความรักมีแต่คราบน้ำตาและความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

หญิงสาวกรอกยาสองเม็ดลงคอแล้วดื่มน้ำตาม ถอนหายใจหม่นๆ ตอบตัวเองว่าคงเพราะความรักมีอิทธิพลเหนือเหตุผลละมั้ง เธอจึงยอมลดศักดิ์ศรีตัวเองเพื่ออยู่ข้างๆ ผู้ชายที่เธอแอบรักข้างเดียวมาร่วมสิบปี รักมานานพอๆ กับที่เขารักเนตรกมลนั่นละ และก็เจ็บมาอย่างยาวนานเท่าๆ กับที่เขามั่นคงกับน้องสาวของเธอด้วย

ขวัญรักสลัดความคิดทิ้งไป ปรับอารมณ์และสีหน้าจนเข้าที่เรียบร้อยแล้ว จึงเดินลงมายังห้องอาหารโดยไม่รอให้แม่บ้านขึ้นมาตามเหมือนทุกที บนโต๊ะหัวมุมมีชายหนุ่มเจ้าของร่างภูมิฐานดูดีนั่งผ่าเผยอยู่ก่อนแล้ว สีหน้าของเขาเรียบเฉยไร้อารมณ์ ในมือถือหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจและกาแฟ ตรงหน้ามีอาหารเช้าสไตล์ตะวันตกที่พร่องไปเกือบครึ่งวางอยู่

เธอนั่งห่างจากเขาถัดออกมาหน่อย ไม่อยากอึดอัดใจ แต่ก็เหลือบมองเขานิดหนึ่ง ไอศูรย์นั่งหลังตรงอกผายไหล่ผึ่งอย่างสง่า ในสายตามีเพียงรายงานเศรษฐกิจโลก ไม่มีอย่างอื่นสะท้อนอยู่

นี่แหละชีวิตคู่ของเธอ!

แต่งงานมาสองปี... แต่ความสัมพันธ์ฉันผัวเมียยิ่งอยู่ ยิ่งแย่มากกว่าคนแปลกหน้ากันเสียอีก

บางครั้งเธอรู้สึกว่าเหมือนถูกเขามองเป็นศัตรูคู่อาฆาต!

คงไม่แปลกที่คิดแบบนั้น เพราะในสายตาเขา เธอเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์ใช้มารยาหลอกล่อให้คนแก่อย่างคุณหญิงจิตราผู้เป็นย่าของเขาจับคลุมถุงชนยัดเยียดเป็นสามีของเธอสมใจ เขาเกลียดในความไร้ยางอายที่เธอกล้าแย่งคนรักของน้องสาวในไส้ได้หน้าตาเฉย จนเนตรกมลต้องหนีไปเลียแผลใจไกลถึงอังกฤษสองปีแล้ว

ไม่ใช่แค่ไอศูรย์หรอก...

ทุกคนก็คงคิดแบบเดียวกันหมดว่าเธอเป็นมือที่สามที่แทรกกลางเข้ามา ออดอ้อนผู้ใหญ่จนท่านประกาศกร้าวให้ไอศูรย์แต่งงานกับเธอ เพื่อแลกกับหุ้นของบริษัทเลิศโยธิน ดิเวลลอป จำกัด (มหาชน) และมรดกทั้งหมดของตระกูลเลิศพิพัฒน์โยธิน

แต่ใครจะเชื่อบ้างว่าเธอไม่ได้ทำ!

ไม่มี...

ทั้งสามี แม่สามี แม่เลี้ยง รวมไปถึงพ่อแท้ๆ ต่างก็รุมประณามเธอ เหยียดหยามเธอ เชื่อว่าเธออยู่เบื้องหลังรักร้าวของเนตรกมลและไอศูรย์

แต่ความจริงแล้วคุณย่าจิตรามีเหตุผลที่ทำแบบนั้น และท่านบอกกับเธอในวันที่ลาลับพร้อมกับยื่นจดหมายฉบับหนึ่งฝากให้หลานชาย...

เธอไม่รู้ว่าเนื้อความในจดหมายเขียนว่าอย่างไร แต่พอเดาได้ ตัวเธอเองไม่ต้องการให้ความลับบางอย่างล่วงรู้ไปถึงหูไอศูรย์ เธอจึงเก็บจดหมายฉบับนั้นเอาไว้และปิดบังเรื่องนี้ไว้เพียงคนเดียว ปล่อยให้ทุกคนรวมทั้งเขาเข้าใจผิดต่อไปโดยไม่แก้ไข เพราะไม่แน่ว่าต่อให้อธิบายแล้วจะมีใครฟัง

“วันนี้คุณขวัญจะออกไปข้างนอกหรือคะ”

แม่บ้านเก่าแก่วัยกลางคนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม หลายวันแล้วที่หล่อนไม่เห็นนายสาวออกไปไหน เอาแต่ล็อคห้องเงียบจนน่าเป็นห่วง วันนี้เห็นขวัญรักแต่งตัวสะสวยจึงอดยินดีไม่ได้

“ค่ะน้าเอี้ยง”

เธอยิ้มบางๆ หางตาเหลือบเห็นสามีหนุ่มขมวดคิ้ว จึงรีบก้มหน้า พอดีกับมีเสียงข้อความไลน์จากโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น จึงใช้เป็นข้ออ้างเบี่ยงเบนความสนใจจากเขาได้ อันหนึ่งส่งมาจากนุชจรินทร์เพื่อนสนิทที่นัดทานข้าวด้วยกัน ส่วนอีกอันส่งมาจากคนคุ้นเคยที่อยู่แดนไกล

ขวัญรักยิ้มกว้าง กดข้อความส่งตอบคนที่แอบหายหน้าไปเสียหลายวัน จึงไม่ทันสังเกตเห็นว่าคิ้วของไอศูรย์ยิ่งขมวดมุ่นเป็นปมแน่น ก่อนจะเงยหน้าบอกแม่บ้านเสียงสดใสว่า

“วันนี้ไม่ต้องทำข้าวเที่ยงเผื่อขวัญนะคะ ขวัญมีนัด”

“จะกลับเมื่อไหร่คะ เย็นมากไหม”

“อืม... น่าจะค่ำๆ นะคะ เดี๋ยวขวัญจะโทร. มาบอก..."

หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบ จู่ๆ ไอศูรย์ก็ลุกพรวด หิ้วกระเป๋าเอกสารเดินออกไปทันที ท่ามกลางความงุนงงของเธอและแม่บ้านวัยกลางคนที่หันมองหน้ากัน ด้วยไม่รู้ว่าเขาเกิดหงุดหงิดอะไรขึ้นมา

เธอไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนี่นา?

ขวัญรักคิดอย่างสงสัยและไม่เข้าใจ...

อันที่จริงเธอไม่เคยเข้าใจเขาเลยต่างหาก ไม่เคยรู้ว่าไอ้นิสัยผีเข้าผีออกของเขาเกิดเพราะอะไร รู้แต่ว่าล้วนมีสาเหตุมาจากความเกลียดชังเธอทั้งสิ้น ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน เธออาจจะเผลอกระตุกเส้นเขาเข้าโดยไม่รู้ตัวอีกแล้วก็ได้

ช่างเถอะ...

เธอคิดอย่างปลงๆ วันนี้เธอมีธุระสำคัญต้องจัดการหลายอย่าง อย่าเอาเรื่องของเขามาเป็นภาระให้หนักอึ้งอีกเลย ไหนๆ วันนี้เธอจะได้เสวนากับเพื่อนสาวให้ฉ่ำปอดจนหายคิดถึงแล้ว เธอก็ควรจะทำตัวให้ร่าเริงมีความสุขมากกว่าไม่ใช่หรือ...