บทที่7 งอนเก่ง
1543 คำ
ครืดด ครืดด
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ออโต้ โชว์ชื่อ อาร์เดล เขากดรับสาย
“ฮัลโหลอาร์เดล”
“พี่อยู่บ้านใช่ไหม”
“อืม นายมีอะไร”
“ผมจะไปนอนด้วย จะถึงแล้วเปิดประตูให้ด้วย” ว่าจบก็วางสายไปเลย
ไม่นานอาร์เดลขับรถเข้ามาจอด แล้วก็เดินเข้ามาในบ้าน
“พี่ออโต้สวัสดีครับ”
ออโต้พยักหน้า “มาทำไม ไม่กลับไปนอนบ้าน”
“ขี้เกียจแม่บ่น”
“ไปทำอะไรมาอีกละ”
“ผมเปล่านะครับ”
“แล้วไม่ไปนอน เพนต์เฮาส์นายละ”
“ตกแต่งยังไม่เสร็จเลยครับ อีกประมาณอาทิตย์หนึ่ง เอาเป็นว่าถ้าวันไหนขี้เกียจกลับบ้าน ผมของมานอนกับพี่นะ นะครับพี่ออโต้”
“เออๆ เลิกเสียงสอง ขนลุกวะ”
“ฮ่าฮ่า” อาร์เดลหัวเราะชอบใจ
“เหมี่ยว!” อาร์เดลเสียงดังจนเจ้าจิ๋วจิ๋วตื่น เดินออกมาจากที่นอนของตัวเอง
“เฮ้ย! แกเป็นใครวะเนี่ย” อาร์เดลอุทานเหมือนเจ้าจิ๋วจิ๋วเป็นตัวประหลาด
“ไอ้บ้า เสียงดังทำไม นั่นแมว จะตกใจอะไรอาร์เดล”
“ก็รู้ว่าแมว แต่แมวมาอยู่ในบ้านพี่เนี่ยนะ มันแปลกไง เอามาจากไหนครับเนี่ย” อาร์เดลขมวดคิ้วมองเจ้าจิ๋วจิ๋วอย่างงงๆ
“มีคนฝากเลี้ยง”
“ใครเหรอครับ สวยแน่เลย เอ๊ะ! ว่าแต่บ้านพี่มีอะไรแปลกๆ นะผมเพิ่งจะสังเกต”
“อะไรแปลก”
อาร์เดลลุกขึ้นเดินสำรวจ “กลิ่นหอมๆ เหมือนมีผู้หญิงในบ้าน”
“ไอ้บ้า ผู้หญิงที่ไหนมีก็ป้านวลไง”
“โนๆ ไม่ใช่” อาร์เดลส่ายหน้า “กลิ่นสาวสวยผมหมายถึงแบบนั้น”
“เป็นหมารึไงวะ ดมกลิ่นก็รู้”
“นี่ไง” อาร์เดลเดินไปที่แจกันดอกไม้ “แปลกมาก มีดอกไม้ มีต้นไม่เล็กๆ แล้วตรงนี้ มีขนมแบบนี้อยู่ในบ้าน ปกติพี่ไม่กินขนม ใครกันพี่บอกผมมานะ สาวสวยคนนั้นเป็นใคร”
“เวรกรรม นายเป็นนักสืบรึไง อาร์เดล”
“บอกมาครับ”
“คนทำอาหารน่ะ”
“เชฟคนใหม่เหรอ”
“อืม”
“ไม่ใช่แค่เชฟละมั้ง เล่นอนุญาตให้เอาแมวมาเลี้ยงแบบนี้ สวยมากเลยใช่ไหมพี่ออโต้” อาร์เดินยังถามเขาไม่หยุด
“คุณออโต้ค่ะ นี่ผลไม้ค่ะ คุณนามิเธอปอกไว้ให้ แล้วก็กำชับให้คุณออโต้ทานให้หมดนะคะ” ป้านวลยกจานผลไม้มาวางตรงหน้าเขา แล้วก็บอกตามที่นามิสั่งกำชับไว้
“เอ๊ะ! นามิเหรอชื่อคุ้นๆ นะ” อาร์เดลที่ได้ยิน พูดขึ้นมาทันที
“พี่ครับใช่นามิเพื่อนเดลล่าแฟนพี่เคเดนรึเปล่าครับ”
“อืมใช่แล้วทำไม นายเคยเจอเหรอ”
“เคยเจอครั้งหนึ่งครับ นามิสวยมากเลยนะครับ แต่นั่นเด็กพี่แม็กซ์เวลไม่ใช้เหรอพี่ออโต้ พี่จะยุ่งกับเด็กของเพื่อนพี่ออสตินไม่ได้นะครับ”
“ไม่ได้จะยุ่ง แค่จ้างมาทำอาหารเฉยๆ แล้วนามิไม่ใช่เด็กแม็กซ์เวลหรอก นายตกข่าวแล้ว”
“อ้าว! เหรอครับ ก็เห็นพี่แม็กซ์แซวๆ อยู่นะ จีบไม่ติดเหรอ”
“ยังไม่ได้จีบด้วยซ้ำ ได้ข่าวว่านามิไม่สนนะ”
“จีบยากขนาดนั้นเลยเหรอ พี่แม็กซ์เวลลูกเจ้าของมหาลัยเลยนะครับ เธอไม่สนงั้นเหรอ”
“ไม่รู้สิ เห็นออสตินพูดๆ อยู่ว่าคนมาจีบเยอะ แต่ไม่สนใจใครเลยสักคน ไม่ใช่แค่แม็กซ์เวล”
“สวยเลือกได้ แต่สวยมากจริงๆ นั่งใกล้ๆ นี่ตัวหอมมาก แล้วมาอยู่ใกล้ๆ พี่แบบนี้ ไหวเหรอครับ” อาร์เดลเอ่ยแซวพร้อมกับส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ออโต้
“เลิกพูด”
พี่ครับคบเด็กก็กระชุ่มกระชวยดีนะครับ ลองดูผมเชียร์เต็มที่เลย คนที่เขาอยู่ไกล ก็ปล่อยเขาไปเถอะ เขาเดินออกไปเอง ห่างกันไม่มีอะไรมั่นคงหรอกพี่”
“พี่รู้”
“ผมเป็นห่วง ลองดูก็ไม่เสียหาย จริงไหม จะเหงาอยู่คนเดียวทำไม”
ออโต้นิ่งเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ออโต้ว่ายน้ำออกกำลังกายอยู่ในสระ นามิขับรถมาจอด ป้านวลเดินยิ้มออกมาต้อนรับแล้วก็ช่วยเธอถือของ
“พี่ออโต้ละคะ ป้า”
“คุณออโต้ว่ายน้ำอยู่ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวนามิไปทักทายพี่ออโต้ก่อนนะคะ” คนตัวเล็กเดินไปที่สระว่ายน้ำ
“อยากลงไปว่ายเป็นเพื่อนเลยค่ะ” คนตัวเล็กนั่งลงตรงขอบสระ มองเขาพร้อมกับส่งยิ้มหวาน
“ลงมาสิ”
“พี่พูดแบบนั้นเพราะนามิ ไม่มีชุดว่ายน้ำใช่ไหมคะ วันหลังจะเอามาเผื่อ ดีไหมคะ”
“ปกติสาวๆ ก็ชอบใส่ชุดว่ายน้ำโชว์หุ่นกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องถามว่าดีไหม อยากให้ดูอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็รู้นะคะว่าพี่ปากร้ายแต่ไม่ต้องร้ายตลอดเวลาก็ได้ค่ะ” คนตัวเล็กพูดจบก็ลุกขึ้นเดินหนีเขาเข้าบ้านไป
“งอนเก่ง” ออโต้ว่ายน้ำของเขาต่อ
“….”
“คนนิสัยไม่ดี จะไม่คุยด้วยแล้ว” นามิเดินหน้างอเข้ามาในบ้าน เดินไปเล่นเก็บจิ๋วจิ๋ว แล้วก็ไปทำอาหารในครัว
สักพักมีเสียงรถเข้ามาจอดในบ้าน
“ป้านวลพี่ออโต้ละครับ” อาร์เดลเดินเข้ามาถามหาพี่ชาย
“คุณออโต้เพิ่งว่ายน้ำเสร็จน่าจะอาบน้ำอยู่ค่ะ คุณอาร์เดล”
“แล้วมีอะไรทานบ้างครับป้านวล ผมหิวมากเลยเพิ่งเรียนเสร็จ”
“คุณนามิทำอาหารให้คุณออโต้อยู่ค่ะ เดี๋ยวป้าไปบอกให้เธอทำเพิ่มให้คุณอาร์เดลนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
สักพักออโต้เดินลงมาจากชั้นบน พอดีกับที่นามิยกอาหารมาจัดเสิร์ฟ
“มาไง” ออโต้ถามน้องชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารรอเขาอยู่
“เพิ่งเรียนเสร็จครับ มาขอข้าวกินหิวมากเลย เชฟคนใหม่เหรอครับ” อาร์เดล มองนามิพร้อมกับยิ้มให้
“อืม เคยเจอกันแล้วไม่ใช่เหรอ” ออโต้เลิกคิ้วถามอาร์เเดล
“ครับ เราเคยเจอกันแล้วนะครับ คุณนามิ แต่ผมแปลกใจนิดหน่อยว่าทำไมคุณนามิถึงมาเป็นเชฟ ให้พี่ชายผม แต่ที่แน่ใจคือพี่ชายผมคัดหน้าตาเชฟแน่ๆ เพราะมีแต่คนสวยๆ”
“อย่าเรียกเชฟเลยค่ะคุณอาร์เดล นามิไม่ได้เรียนมา เป็นแค่แม่ครัวกับคนเลี้ยงแมวก็พอค่ะ”
“ถ่อมตัวจังเลยครับ อาหารน่าทานมากเลยนะครับ หน้าตาดีเหมือนคนทำเลย”
“พูดมากจังอาร์เดลเมื่อไหร่จะกิน ไหนบอกว่าหิว” ออโต้พูดเสร็จก็ตักสเต๊กเนื้อ สไตล์ญี่ปุ่นเข้าปาก
“คุณนามิไม่ทานด้วยกันละครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ นามิจะกลับแล้วค่ะ”
“ทำไมรีบ” ออโต้ถาม
คนตัวเล็กไม่ตอบเขา ทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วก็เดินไปหาเจ้าจิ๋วจิ๋ว
“ทะเลาะกันเหรอ” อาร์เดล กระซิบถามพี่ชาย แล้วก็ตักอาหารเข้าปากคำแรก “อืม อร่อยมาก ถ้าทะเลาะก็รีบไปง้อเลยนะพี่ เธอทำอาหารอร่อยมาก”
“ง้อทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”
“แล้วแต่เลยครับ”
ออโต้หันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งลูบขนเจ้าจิ๋วจิ๋วเล่นแล้วก็ป้อนเปียกให้เจ้าจิ๋วไปด้วย จนเสร็จ
นามิเดินไปหยิบกระเป๋า แล้วก็เดินออกไปที่รถ
“ลืมอะไรรึเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมา
นามิหันไปมองคนที่เดินตามเธอออกมา ในมือถือซองบุหรี่ออกมาด้วย
“ลืมอะไรคะ”
“เมื่อเย็น”
“ทำเสร็จแล้วค่ะ ก่อนพี่จะทานก็สั่งป้านวลไว้แล้วว่าให้อุ่นให้ก่อน”
“ตอนแรกบอกว่าไง เราบอกว่าจะทำอาหารที่ปรุงสุกใหม่ให้กินไม่ใช้เหรอ แล้วทำไว้ให้อุ่นทีหลังคืออะไร ทำแบบนี้ควรจะหักเงินเดือนดีไหมนะ”
“งั้นพี่ก็จ้างคนอื่นมาทำแทนเลยค่ะ นามิไม่อยากทำแล้ว”
“เราเป็นเด็กรึไง ไม่มีความรับผิดชอบเอาเสียเลย ตอนอยากมาก็มาเสนอเอง”
นามิถึงกับเม้มปาก หงุดหงิดกับคนปากร้ายแบบเขาเอามากๆ เลยตอนนี้
“ใช่ค่ะเป็นเด็ก ไม่อยากทำคือไม่อยากทำ จบพอแค่นี้ เจ้าจิ๋วจิ๋วนามิจะเอาไปเลี้ยงเอง นี่กุญแจบ้านพี่เอาคืนไปค่ะ” เธอยัดกุญแจใส่มือเขา แล้วก็หมุนตัวจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน จะเอาจิ๋วจิ๋วกลับไปด้วย
หมับ!
ออโต้จับแขนเล็กไว้ “โกรธอะไร”
“ถามตัวเองไหม พูดอะไร พี่เป็นใคร พี่คิดว่าพี่เป็นพี่ออโต้แล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ แล้วทำไมนามิต้องยอมให้พี่พูดจาไม่ดีใส่ด้วย แล้วก็ปล่อยแขนด้วยค่ะ ไม่ต้องมาจับ”
“นามิ อย่าทะเลาะ เรื่องไม่เป็นเรื่อง เอาเป็นว่าเรามาทำอาหาร แค่มาทำอาหาร ไม่ต้องพูดต้องคุยกันก็ได้ ถ้าไม่สบายใจกัน เจ้าจิ๋วก็เอาไว้นี่แหละ มันชินกับที่นี่แล้ว เอาไปอยู่คอนโดมันไม่มีที่วิ่งเล่น สงสารมัน”
นามิเห็นด้วยเรื่องจิ๋วจิ๋วก็เลยเงียบ ยอมทำตามที่เขาบอก แต่ก็ยังโกรธเขาอยู่ดี ไม่ขอโทษฉันด้วย รู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองผิด นิสัยไม่ดี คนตัวเล็กต่อว่าเขาในใจ
- ผู้เขียน
