"เฮียขอโทษ...จะไม่มีครั้งต่อไปถ้าน่านไม่อนุญาต" น้ำป่าบอกด้วยเสียงที่แผ่วเบาแล้วลุกขึ้นหายไปในห้องน้ำ สายตาที่มองตามแผ่นหลังกว้างบอกถึงความรู้สึกผิดเช่นกัน เพียงแต่ในตอนนี้เธอเองก็ยังไม่มั่นใจในหัวใจของตัวเองเหมือนกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น
"เอาไว้มาเที่ยวรอบหน้าพักอยู่ที่นี้สักสองสามเดือน ทิ้งคนบ้างานเอาไว้ที่กองงานนั่นแหละ ดีไหมลูกน่าน"
น้ำอิงพูดพลางหันไปมองค้อนลูกชายที่ยืนทำหน้าเหมือนไม่ได้นอน หน้าบึ้งหน้าดำเสียไม่มีดี กลับกันกับเป็นน่านฟ้าที่รู้สึกผิดเพราะตนเองเป็นตนเหตุที่ทำให้น้ำป่านอนหลับไม่เต็มที่ในอย่างที่ควร
ตอนแรกน้ำป่าคุยว่าจะอยู่ต่ออีกห้าวัน แต่ทว่าทางบริษัทมีนักลงุทนสนใจจะร่วมงานกับน้ำป่าจึงทำให้ต้องรีบกลับ
"ได้เลยค่ะคุณแม่...น่านกลับก่อนนะคะคุณพ่อ คุณแม่ ป้าบัว" น่านฟ้าตอบกลับอย่างรวดเร็วพลางยกมือไหว้คนตรงหน้าทั้งหมดสามคนอย่างอ่อนน้อม มารยาทที่ดูนอบน้อม อ่อนโยนทำให้น้ำอิ
