ตอนที่3 ไม่มีหัวใจ
1577 คำ
ตอนที่3 ไม่มีหัวใจ
"มานี่!"เสียงเข้มของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพูดออกมาอย่างไม่พอใจก่อนจะลุกพรวดเดินมากระชากเรียวแขนของหญิงสาวลากเดินออกมาจากห้องอาหารทันที
"ปล่อยฉันนะ นี่คุณอย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะคะ!"ณัชชาพูดเสียงห้วนเมื่อชายหนุ่มทำรุนแรงกับเธอแบบนี้
"ทำไมห๊ะ ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้นะอย่าลืมสิณัชชา!"
"คนเลว! ฉันไม่เคยเจอใครเลวเท่าคุณมาก่อนเลย!"คนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่หลายครั้งที่ผู้ชายตรงหน้านี้ทำกับเธอเหมือนว่าเธอไม่ใช่คน ไม่ว่าจะเป็นคำพูดคำจาที่ดูถูกไหนจะการกระทำที่ทำแบบนี้กับเธออีก
"เพิ่งรู้เหรอ อยู่ไปนานๆ เธอจะรู้เองว่าฉันเลวได้แค่ไหน!"ณพวัฒน์ลากตัวหญิงสาวมายังสระว่ายน้ำก่อนจะยกมุมปากยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ
"คุณจะทำอะไรปล่อยฉันนะ!"
"โทษฐานที่ปากดีคงต้องเจอแบบนี้จะได้จำว่าไม่ควรมาตีฝีปากกับคนในบ้านหลังนี้อีก"
"กรี๊ด!"หญิงสาวร้องกรี๊ดตกใจพร้อมกับมือหนาที่ผลักเธอตกน้ำไปอย่างไม่สนใจ ณพวัฒน์แค่ต้องการลงโทษหญิงสาวขำๆ เพียงเท่านั้นแต่ทว่าเขาไม่รู้เลยว่าคนตัวเล็กว่ายน้ำไม่เป็น
ร่างบางอรชรตะเกียดตะกายผุดขึ้นผุดลงให้พ้นผิวน้ำ เธอเห็นสายตายิ้มเยาะของชายหนุ่มที่มองเธออย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ เลยสักนิด
"หึ! อย่าตอแหลรีบขึ้นมาสิเก่งนักไม่ใช่รึไงณัชชา!"
"ช่วยด้วยฮึก ช่วยฉันด้วย!"เสียงสั่นเครือพยายามร้องขอให้ชายหนุ่มช่วยแต่ทว่าณพวัฒน์กลับส่ายหน้าไปมา
"เลิกเล่นสักทีฉันไม่โง่ให้กับผู้หญิงอย่างเธอหรอกนะ!"สิ้นเสียงพูดร่างบางอรชรก็มุดหายไปทำเอาคนที่ยืนมองดูใจตกทันที
เสียงร่างกำยำกระโดดลงไปช่วยคนตัวเล็กขึ้นมาเขาคว้าตัวเธอก่อนจะอุ้มขึ้นวางไว้ข้างๆ ริมสระ ณพวัฒน์รีบขึ้นมาดูคนตัวเล็กก่อนจะตบหน้าเรียกสติของหญิงสาว
"เอย! เอย อย่าเล่นนะฉันไม่ตลก! ลืมตาขึ้นมาสิว่ะ เอย"เขาเขย่าตัวของหญิงสาวไปมาก่อนจะทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับณัชชา สายตาคมเข้มมองอย่างรู้สึกผิดเขาไม่คิดว่าสระน้ำไม่ได้ลึกอะไรมากมายจะทำให้หญิงสาวจมได้
"เอย ลืมตาสิ!"เขาเรียกไปพร้อมกับปั้มหัวใจให้กับคนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าไม่ได้การแล้ว มือหนาก็เลื่อนมาจับคางมนให้เชิดขึ้นก่อนจะก้มลงไปผายปอดให้กับคนตัวเล็ก ณพวัฒน์ทำแบบนั้นหลายต่อหลายครั้งจนในที่สุดณัชชาก็สำลักน้ำออกมาแววตาแดงก่ำไออยู่หลายครั้ง
"เป็นไงบ้างเอย?"คนตัวเล็กได้สติหายใจหอบก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
"ฮึก! คนสารเลว"สิ้นเสียงพูดของหญิงสาวฝ่ามือเรียวก็ยกขึ้นมาตวัดเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มดังฉากทำเอาทุกคนที่วิ่งออกมาดูเหตุการณ์ตกใจไปตามๆ กัน
"ฉันขะ"
"ผู้ชายอย่างคุณมันไร้หัวใจไร้ความเป็นคนจริงๆ ฉันเกลียดคุณที่สุดมาตอนนี้ฉันรู้สึกสงสารพี่เอิงแล้วที่ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายอย่างคุณ!"
"ปากดีแบบนี้คงไม่เป็นอะไรแล้วสินะ!"
"แน่นอนฉันไม่มีวันตายเพราะน้ำมือคนเลวๆ อย่างคุณหรอกคุณณพวัฒน์!"
"หึ! ดีฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างเธอจะทนได้นานแค่ไหน!"ชายหนุ่มกระชากตัวของคนปากดีให้ลุกขึ้นก่อนจะอุ้มร่างเปียกปอนณัชชาขึ้นมา
"จะทำอะไรฉันปล่อยนะ!"
"ฉันก็จะทำให้เธอรู้ไงว่าคนที่เป็นเมียฉันมันน่าสงสารขนาดไหน!"สิ้นเสียงเข้มดุดันของณพวัฒน์ สีหน้าแตกตื่นของหญิงสาวก็เผยออกมาทันที ที่เห็นว่าชายหนุ่มพาเธอขึ้นมายังห้องนอนของเขา
ตุบ ร่างบางอรชรถูกโยนลงบนเตียงกว้างเธอไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้าหรือคนในบ้านหลังนี้ ที่ไม่คิดแม้จะช่วยอะไรเธอเลยเหมือนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องธรรมดาของที่นี่
"คนบ้า! อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!"ณัชชาได้สติก็ร้องห้ามก่อนจะรีบดิ้นหนีจากน้ำมือของชายหนุ่มที่จับจ้องเธอไม่ต่างจากอาหารมื้อแสนอร่อย
ณพวัฒน์มองดูสภาพที่เปียกปอนของหญิงสาวตรงหน้าน้ำทำให้เสื้อผ้าของเธอแนบชิดไปกับเนื้อทำให้เห็นรูปร่างอวบอิ่มของหญิงสาวอย่างชัดเจน เขาเอื้อมมือไปคว้าตัวของคนปากดีเอาไว้ก่อนจะกระชากชุดของณัชชาออกทันที
"กรี๊ดทำอะไร ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!"คำร้องขอความช่วยเหลือที่ดังออกมาจากปากของหญิงสาวอดไม่ได้ที่จะทำให้ณพวัฒน์นึกขำออกมา หล่อนทำเหมือนเก่งแต่พอถึงเวลาแบบนี้สีหน้าแตกตื่นนั้นทำให้เขาอย่างจะหัวเราะออกมาจริงๆ
"ไหน เก่งนักไม่ใช่รึไงทีงี้มาทำเป็นร้องขอความช่วยเหลือ จะบอกอะไรให้นะที่นี่บ้านฉันใครจะกล้ามาช่วยเธอ!"
"คุณไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรกับฉันแบบนี้นะ ถึงฉันเป็นลูกหนี้คุณแต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรต่ำทรามกับฉันแบบนี้ อีกอย่างเดี๋ยวพี่เอิงก็มาแต่งงานกับคุณอยู่ดีไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกนะจะรับได้ที่ว่าที่สามีในอนาคตจะทำตัวแบบนี้"ณัชชาชักแม่น้ำทั้งห้าพูดห้ามชายหนุ่มพร้อมมือที่ยกขึ้นมาปกปิดร่างกายเพราะการกระทำก่อนหน้าของชายหนุ่มทำให้เสื้อผ้าเธอขาดหลุดลุ่ย
"จะรับได้ไม่ได้คิดว่าฉันสนใจรึไง? สิ่งที่ฉันสนใจคือเธอต่างหาก เป็นเมียฉันมันน่าสงสารขนาดไหนเดี๋ยวก็ได้รู้เองมานี่!"ณพวัฒน์กระชากข้อเท้าของคนเล็กที่พยายามถอยหนีไปให้กลับมาอยู่ตำแหน่งเดิม พร้อมร่างกายกำยำของชายหนุ่มจะคร่อมร่างบางอรชรเอาไว้ไม่ให้เธอหนีเขาไปได้อีก
เมื่อเห็นว่าไม่มีทางที่จะหนีไปไหนได้ณัชชาก็แทบขาดใจ เธอส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นมือหนาพยายามกระชากชุดที่เธอสวมใส่อยู่ มือเรียวปัดป้องไม่ให้อีกฝ่ายทำสำเร็จแต่ทว่านอกจากไม่ได้ช่วยให้เขาหยุดแล้วยังทำให้ชายหนุ่มอารมณ์เดือดดาลมากขึ้นกว่าเดิม เขาไม่เคยเป็นคนนิสัยแบบนี้เลยจนกระทั่งมาเจอผู้หญิงคนนี้หล่อนปากดีท้าทายเขาเกินไปเห็นทีต้องสั่งสอนเสียบ้าง
"อย่านะขอร้องอย่าทำอะไรเอยเลยนะคะ เอยขอร้อง!"เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ณัชชาก็พยายามพูดจาดีๆ กับชายบนร่าง
"ทำไมฉันต้องฟังเธอด้วยณัชชา?"
"คุณณพอย่าใจร้ายกับเอยได้ไหม ถ้าสิ่งที่เอยทำไปทำให้คุณไม่พอใจเอยขอโทษนะคะ อย่าทำแบบนี้กับเอยเลยนะคะ"เสียงสั่นเครือพูดอ้อนวอนช่วยหนุ่มหวังให้เขายอมปล่อยเธอไป
"ว่าง่ายๆ ทำตัวดีๆ สิฉันจะได้ไม่ใจร้ายกับเธอ"
"ได้ ต่อไปเอยจะทำตัวดีๆ คุณณพปล่อยเอยไปเถอะนะคะ!"
"ไม่ใจร้ายที่ฉันหมายถึงคือไม่ทำอะไรเธอรุนแรงต่างหากล่ะณัชชา ส่วนจะให้ปล่อยเธอตอนนี้ฉันถอยไม่ได้แล้วสิ!"รอยยิ้มร้ายๆ ของณพวัฒน์เผยออกมาพอเห็นหญิงสาวใต้ร่างพูดจาไพเราะน่าฟังแบบนี้เขาก็นึกอยากแกล้งเธอต่อ
"กรี๊ด อย่าค่ะ อย่าทำแบบนี้กับเฉยปล่อยนะคะคุณณพปล่อย!"เมื่อชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาซุกไซร้ตามซอกคอเสียงกรี๊ดโวยวายของณัชชาก็ดังออกมา หญิงสาวน้ำตาไหลออกมาเป็นทางเมื่อกำลังถูกชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้กระทำย่ำยีเธออยู่
"ยะ อย่ากรี๊ดดดด!"ยามริมฝีปากหยักหนาเลื่อนมาจูบเนินอกเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะเงียบไป เมื่อเห็นว่าไม่มีการดิ้นขัดขืนและเสียงร้องไห้โวยวายอีก ณพวัฒน์ก็เงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวทันที
"ถึงขั้นสลบไปเลยงั้นเหรอ?"เขาพึมพำออกมาก่อนจะจ้องมองใบหน้าสวยที่ในยามนี้มีคราบน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง พอสมองคิดอะไรบ้างอย่างออกรอยยิ้มร้ายๆ ของชายหนุ่มก็เผยออกมาอีกครั้ง
มือหนาปลดเสื้อผ้าเปียกชื้นของคนตัวเล็กออกจนหมดรวมถึงชุดชั้นในสีหวานที่โอบอุ้มสองเต้างามขนาดใหญ่พอดีมือเอาไว้ ถึงแม้ณพวัฒน์จะพยายามหันหน้าไปอีกทางแต่เมื่อมือโดนความนุ่มนิ่มใบหน้าหล่อเหลาก็เห่อร้อนออกมา เขาพยายามหักห้ามใจตัวเองอย่างยากลำบากจนในที่สุดณัชชาก็ไร้อาภรณ์ห่อหุ้มกายร่วมถึงณพวัฒน์เองก็เช่นกัน
- ผู้เขียน
