ตอนที่2 ไม่ถูกชะตา
1671 คำ
ตอนที่2 ไม่ถูกชะตา
คำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของณัชชาเธอไม่คิดว่าคนที่เธอต้องการแต่งงานจะเป็นผู้ชายปากร้ายคนนี้ แต่พ่อลูกสองคนนี้ก็ไม่ได้ต่างกันมากเท่าไหร่ ณพวัฒน์ยิ้มเยาะเมื่อเห็นสีหน้าซีดเผือกของคนตัวเล็กที่พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นหล่อนก็ทำหน้าตกใจไม่น้อย ดีเหมือนกันในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้วเขาก็จะทำให้เธอได้รู้ว่าการที่หน้าด้านหน้าทนเห็นแก่เงินมันต้องเจอกับอะไรบ้าง
“หมายความว่าไงคะ?”
“โง่รึไงถึงไม่เข้าใจ?”ณัชชาตวัดสายตามามองชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ เพิ่งเจอหน้ากันแท้ๆ เขาด่าเธอหลายรอบแล้วนะ
“ฉันไม่คิดว่าจะเป็นคุณ!”
“เหมือนกัน ผมกับพ่อคุยกันว่าคนที่ผมจะแต่งงานด้วยคือณัฐนิชาไม่ว่ายังไงก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”ณพวัฒน์เงยหน้ามองมายังชายชราอีกคนที่ยืนอยู่ สีหน้าของนายณรงค์วิตกไม่น้อยที่เรื่องเป็นแบบนี้เขาไม่มีทางเลือกแล้ว ถ้าทางครอบครัวของท่านดนัยต้องการแบบนี้เขาก็คงทำอะไรไม่ได้
“คุณพ่อค่ะในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้เอยว่าก็ลองไปคุยกับพี่เอิงดีไหมคะ?”บางทีณัฐนิชาอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ จากที่สำรวจผู้ชายตรงหน้านี้เหมือนจะเป็นสเปคที่พี่สาวต่างมารดาชอบพอบางทีพี่สาวเธออาจจะยอมแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ก็ได้ ดีเสียอีกเธอจะได้ไม่ต้องมาแต่งงานแทนตอนแรกก็ว่าจะทำใจยอมแต่งงานเพื่อช่วยบิดาไปแต่พอมาเห็นอย่างนี้ไม่เอาดีกว่าคนอะไรปากหมาที่สุด ไม่มีคำว่าสุภาพบุรุษเลยสักนิดจะให้เธอเป็นเมียเขาไม่มีทาง
“งั้นผมจะลองไปคุยกับลูกสาวคนโตก่อนนะครับ ผมจะมาใหม่”
“แล้วถ้าลูกสาวนายหนีไปล่ะทางฉันไม่สูญเงินเปล่าเหรอ งั้นเอางี้ในตอนที่นายยังทำให้หนูเอิงมาแต่งงานไม่ได้ลูกสาวคนเล็กของนายต้องอยู่ที่นี่ แต่ไม่มีงานแต่งไม่มีทะเบียนสมรสอยู่เป็นตัวแทนเจ้าสาวตัวจริงมาเข้าวิวาห์กับลูกชายฉันแทน เรียกง่ายๆ ก็มาอยู่เป็นดอกเบี้ยประกันว่าครอบครัวนายจะไม่หนี!”
“พ่อครับ!”ณพวัฒน์หันไปมองหน้าบิดาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมชายชราถึงพูดแบบนี้ออกมา
“ไม่เอานะคะคุณพ่อเอยไม่อยู่ ในเมื่อเขาต้องการตัวพี่เอิงก็ไม่มีความจำเป็นที่เอยต้องอยู่ที่นี่!”การที่ชายชราคนนั้นพูดแบบนี้เหมือนไม่สนใจเธอเลยสักนิดจะให้มาอยู่ที่นี่รอวันที่พี่สาวเธอมาเธอจะแน่ใจได้อย่างไรกันว่าจะปลอดภัย
“คุณณรงค์ฉันเห็นด้วยกับลูกนะคะ การที่ท่านดนัยพูดแบบนี้ไม่สนเลยสักนิดว่าลูกสาวของฉันจะถูกมองเหยียดหยามยังไงด้วยซ้ำ! เพราะฉะนั้นฉันไม่ยอมให้ลูกอยู่ที่นี่”นางพรทิพย์ได้ยินความเห็นแก่ตัวของเจ้าหนี้ก็ไม่พอใจเหมือนกัน ท่าทางของนายณรงค์ที่ดูรักดูห่วงลูกสาวคนเล็กมากกว่าคนโตแบบนี้ทำให้ท่านดนัยยกมุมฝีปากยิ้มร้ายออกมา
“ครอบครัวพวกนายมีสิทธ์มาต่อลองด้วยรึไงณรงค์อย่าลืมสิว่าตอนนี้อนาคตครอบครัวนายอยู่ในกำมือฉัน!”นายณรงค์ทำได้แต่กัดฟันแน่นเขาไม่น่าเลยจริงๆ ไม่น่าให้เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้
“พ่อคะอย่าให้เอยอยู่ที่นี่นะคะ”
“พ่อขอโทษนะเอย ลูกอยู่ที่นี่ไปก่อนได้ไหมพ่อจะไปคุยกับพี่สาวลูกเผื่อยัยเอิงเปลี่ยนใจ!”ณัชชาแทบล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินอย่างนั้น ครอบครัวของท่านดนัยแทบไม่ให้เกรียติเธอเลยมาอยู่ที่นี่ไร้สถานะ ทำกับเธอไม่ต่างจากผู้หญิงไร้ค่าแบบนี้งั้นเหรอ
“คุณณรงค์! ทำไมทำกับลูกแบบนี้คะ?”
“ผมไม่มีทางเลือกอื่นแล้วทิพย์เข้าใจผมนะ”ณัชชาน้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างไม่เชื่อหูที่ได้ยินแบบนี้
“คุณพ่อค่ะ”
“เอย ช่วยพ่อสักครั้งนะลูกรัก อยู่ที่นี่ก่อนนะลูกพ่อสัญญาว่าจะมารับตัวลูกกลับบ้าน”
ณัชชามองบิดาโดยไม่มีคำพูดใดๆ ออกมา เธอจุกไปหมดที่สุดท้ายต้องอยู่ที่บ้านหลังนี้ จนกว่าพี่สาวเธอจะยอมตกลงแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น แววตาเศร้าเงยหน้าขึ้นมามองณพวัฒน์ด้วยความเกลียดชัง เธอไม่ชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบ ไม่รู้ทำไมถึงได้เกลียดผู้ชายคนนี้มากขนาดนี้
ไม่นานนักพ่อแม่ของณัชชาก็กลับไปปล่อยให้เธออยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยว ท่านดนัยให้หญิงสาวไปอยู่เรือนคนใช้เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรในตัวหญิงสาวคนนี้อยู่แล้วยิ่งรู้ว่าเป็นลูกรักของนายณรงค์เขายิ่งมีความสุขที่เห็นหล่อนทุกข์ทรมานกับการที่ต้องทนอยู่ที่นี่ ณัชชาเอาแต่ร้องไห้ออกมาไม่หยุดเธอมองไปรอบๆ ห้องนอนเล็กๆ ที่ตอนนี้ข้าวของเธอย้ายมาอยู่ในห้องแห่งนี้
สำหรับเธอห้องนอนเล็กเท่ารูหนูไม่ได้ตกแต่งสวยงามเธอไม่เคยสนใจ แต่ที่ร้องไห้ออกมาแบบนี้คือเจ็บใจต่างหากที่บ้านนี้ทำกับเธอแบบนี้
"พ่อทำแบบนี้ทำไมครับ?"ณพวัฒน์ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ผู้หญิงคนนี้อยู่ที่นี่ด้วย ในเมื่อไม่ต้องการให้เธอมาเป็นสะใภ้
"พ่อแค่อยากให้ไอ้ณรงค์มันเจ็บ ณพทำให้พ่อได้ใช่ไหมทำให้เด็กคนนั้นเจ็บปวด"
"พ่อครับเพราะอะไรบอกผมได้ไหม?"
"สักวันพ่อจะบอกสิ่งที่ลูกต้องทำคือทำยังไงก็ได้ให้พวกนั้นรู้สึกเจ็บปวด"ชายหนุ่มเงียบไปทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น เขาไม่เคยเห็นบิดาตนเป็นแบบนี้มาก่อน
"แล้วเรื่องณัฐนิชาล่ะครับ?"
"พ่อก็ไม่แน่ใจว่ามันจะจบยังไง แต่ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มาเป็นสะใภ้บ้านนี้ลูกสาวคนเล็กของไอ้ณรงค์ก็ไม่สิทธิ์เหมือนกันแลกกับหนี้สินและสิ่งที่มันเคยทำแค่นี้น้อยไปด้วยซ้ำ!"เสียงถอนหายใจของณพวัฒน์ดังออกมาก่อนที่เขาจะพยักหน้าให้กับคนเป็นพ่อ
"ผมเข้าใจแล้วครับ"
ตกเย็นของวัน
ณัชชามาอยู่ที่บ้านหลังนี้โดยที่ทุกคนในบ้านรับรู้ถึงการมาของเธอในสถานะคนรับใช้และนางบำเรอของณพวัฒน์ แม่บ้านในครัวต่างพากันมองเธอพร้อมหันไปนินทาแต่ทว่าหญิงสาวพยายามไม่สนใจเธอต้องออกไปจากที่นี้ให้ได้ไม่รอให้พี่สาวเธอกลับมาหรอก หนี้สินของครอบครัวเธอ เธอต้องหาทางมาชดใช้จนหมดแน่นอน
"มายกไปสิมัวแต่ชักช้าอยู่ได้ หึนึกว่าจะได้มาเป็นคุณนายน้อยของบ้านที่ไหนได้ก็แค่นางบำเรอหรือเรียกง่ายๆ ก็อีตัวนี่ล่ะ!"เสียงมะลิแม่บ้านวัยสามสิบต้นๆ พูดดูถูกณัชชาออกมา หญิงสาวหันหน้ามามองอย่างไม่พอใจเธอได้แต่พยายามอดกลั้นเอาไว้ เดินมายกอาหารไปเสิร์ฟที่โต๊ะอาหารแทน
"หึ! เชิดเข้าไปก็แค่คุณหนูตกอับล่ะหว่า!"
"นี่เอ็งจะหุบปากได้ยังอีมะลิพูดอยู่ได้"ป้าน้อยแม่บ้านอีกคนหันมาต่อว่าอย่างไม่พอในคำพูดของมะลิ หล่อนไม่อยากยุ่งเรื่องของใครเป็นแค่คนใช้ก็ควรทำงานของตัวเองก็พอไม่จำเป็นต้องยุ่งเรื่องเจ้านาย
"โอ๊ยยยยป้า ก็มันอดไม่ได้นี่!"
"ยกอาหารไปทำงานให้มากเหมือนปากหน่อยเดี๋ยวคุณๆ รอนาน"
ณัชชายกอาหารมาวางก่อนที่สองพ่อลูกจะลงมาห้องอาหารเธอไม่แม้จะอยากสนใจแต่พอจะเดินหนีไปเสียงเข้มของประมุขของบ้านก็ดังขึ้นมา
"คืนนี้ไปดูแลลูกชายฉันด้วย ทำหน้าที่ที่ควรจะทำรู้ใช่ไหมณัชชา!"
"ทำไมถึงได้ดูถูกคนแบบนี้ค่ะ หนูไปทำอะไรให้ท่านเกลียดมากขนาดนั้นรึคะ?"ท่านดนัยไม่คิดว่าหญิงสาวรุ่นลูกจะกล้าถามแบบนี้ออกมา ใบหน้าที่ดูใสซื่อคงเป็นแค่เปลือกสินะ ปากคอเลาะร้ายแบบนี้คงไม่ธรรมดา
"มันเรื่องของฉันอีกอย่างที่ฉันบอกมันคือหน้าที่ของเธอนะ หนี้สินไม่ใช่น้อยๆ จะมาอยู่สุขสบายฝันไปรึเปล่า?"
"หนูจะพยายามหาเงินมาคืนท่านเอง ทุกอย่างนะได้จบ!"
"หึ! ถ้าง่ายขนาดนั้นพ่อเธอก็คงไม่จับเธอใส่ตะกร้าล้างน้ำมาแทนหนูเอิงหรอก"
"หนูจะพยายามหามาคืนให้ได้!"หญิงสาวยังไม่ยอมหยุด เธอไม่ใช่คนอ่อนแออะไรขนาดนั้นถึงเวลาก็สู้เป็น
"อย่ามาตีฝีปากไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่กับพ่อฉันนะ!"ณพวัฒน์ที่นั่งฟังอยู่นานก็ไม่ค่อยชอบใจมากนักที่หญิงสาวเถียงคำไม่ตกฟากเขาไม่ชอบที่สุดก็คือผู้หญิงอวดเก่ง เก่งแต่ปากเขายิ่งไม่ชอบ
"ถ้าเป็นผู้ใหญ่แล้วนิสัยไม่น่าเคารพแบบนี้อย่าเป็นดีกว่า!"
'ถ้ายังทำตัวไม่โตแบบนี้ก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก!' จู่ๆ ภาพซ้อนของผู้หญิงอีกคนก็ดังขึ้นมา ทำให้ท่านดนัยชะงักไป พอเห็นทุกอย่างเงียบแบบนั้นณพวัฒน์ก็ตวัดสายตามามองหญิงสางอย่างไม่พอใจที่กล้าพูดแบบนี้
- ผู้เขียน
