“เหยาเอ๋อร์ของแม่ เหตุใดป่วยไข้ไม่ยอมบอกแม่ หื้ม” ฮูหยินจิ่งที่กลับมาถึงจวนก็ปรี่เข้ามาถามบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง หลี่อี้เหยาเงยหน้ามองท่านแม่ที่เข้ามาหานางในยามที่นางเผลอหลับช่วงกลางวัน ใบหน้าของนางไม่คล้ายคนป่วยนัก มีรอยยิ้มเหมือนเช่นเดิม ใบหน้าอิ่มเอิบมากขึ้น
“ท่านแม่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ”
“เพิ่งมาถึง แม่เป็นห่วงเจ้านัก เหตุใดไม่ยอมบอกแม่ ปล่อยให้ป่วยจนไข้ขึ้น เป็นเพราะพี่เจ้ารังแกเจ้าใช่หรือไม่” ฮูหยินจิ่งถามหลี่อี้เหยา แต่นางนั้นส่ายหน้าเพราะนางไม่ได้ถูกรังแกอะไร เพียงแต่ร่างกายของนางไม่แข็งแรงเท่านั้น
“ไม่ใช่เจ้าค่ะท่านแม่ พี่ชายจะมารังแกอะไรข้าเล่าเจ้าค่ะ” หลี่อี้เหยากล่าว ฮูหยินจิ่งได้แต่ลูบศีรษะบุตรสาวอย่างแผ่วเบา วันทั้งวันนั้นฮูหยินจิ่งไม่ได้ห่างจากบุตรสาวเลยแม้แต่น้อย ท่านแม่ทัพที่เพิ่งกลับมาก็รีบกลับไปทำธุระที่เรือนแล้วตามมาดูแลบุตรสาวเช่นกัน
“ท่านพ่อ ท่านแม่ข้าไม่ไป
