“คุณหนูท่านทานยาหน่อยเถิดเจ้าค่ะ” อาจูกล่าว หลี่อี้เหยาที่ตื่นมาในตอนช่วงเวลาท้องฟ้ายังมืดยอมกินยาขม เพราะอย่างไรแล้วยาพวกนี้ก็ทำให้นางบรรเทาอาการปวดศีรษะ
“ขมจังเลยอาจู” หลี่อี้เหยาบอกอาจูเสียงอ่อน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากอาการขม ไม่นานหลี่อี้เหยาก็รู้สึกว่าท่อนแขนของอาจูนั้นเปลี่ยนไป เซวียเหลียงเฟยที่เพิ่งมาจากเรือนของตนเองเข้ามาประคองหลี่อี้เหยาแทน ดวงตาพร่ามัวของนางมองเห็นคนตรงหน้าไม่ชัด “ท่านพ่อหรือเจ้าคะ”
“ท่านพ่อยังไม่กลับ เจ้าอมก้อนน้ำตาลนี่ก่อน” เซวียเหลียงเฟยกล่าวก่อนจะป้อมก้อนน้ำตาลหวานให้หลี่อี้เหยาอม แต่ความขมกลืนกินปลายลิ้นของนางจนชาไปหมดแล้ว รับรสความหวานได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“ข้าปวดศีรษะเจ้าค่ะ” หลี่อี้เหยาครวญครางออกมาด้วยความทรมาน อาการไข้ของนางกำเริบจนตอนนี้นางสวมใส่เพียงเสื้อผ้าบาง ท่ามกลางความมืดผิวพรรณของนางส่องประกายสว่าง ภายใต้เสื้อผ้าไม่อาจปิดบังสั
