4

1977 คำ

[นี่มึงแต่งงานเลยนะจิ๊บ…มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลย เพราะงั้นมันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้ากูจะงอนมึงอะ] “เดี๋ยวนะ แล้วทำไมมึงถึงรู้ว่ากูแต่งงานวะ เมื่อคืนนี้กูหลุดพูดไปเหรอ” [ก็ผัวมึงนั่นแหละ เป็นคนบอกกู] “ฮะ?” [ก็มึงแหกปากเรียกให้แฟนมึงออกมารับที่หน้าบ้านไง คุณเขาก็เลยเดินออกมารับแล้วพอกูเห็นเขา กูก็เลยถือโอกาสถามว่าเขาเป็นอะไรกับมึง] “แล้ว…เขาว่ายังไงบ้าง” [เขาบอกว่าเขาชื่อเจน เป็นสามีของมึง] “….” [แล้วหลังจากนั้นคุณเขาก็อุ้มมึงเข้าไปในบ้านเลย] หลังจากที่ฟังเรื่องเล่าจากเพื่อนแล้ว จุ๊บจิ๊บก็ถึงกับนิ่งไปทันที เมื่อเขาไม่รู้ว่าจะช็อกเรื่องไหนก่อน ระหว่างเรื่องที่คุณเจนออกไปรับเขาถึงหน้าบ้าน หรือเรื่องที่ออยได้เจอดีเข้าให้แล้ว [ฮัลโหล นี่มึงยังอยู่ในสายปะเนี่ย] “อยู่ ๆ” จุ๊บจิ๊บตอบปลายสายแล้วเริ่มถามต่อ เพราะความสงสัยถูกผุดขึ้นมาอีกครั้ง “แล้ว… เมื่อคืนนี้ตอนที่มึงได้เจอกับคุณเจน มึงรู้สึกอะไรบ้างปะ” [กูต้องรู้สึกอะไรอะ? น่าจะใจเต้นแรงแหละมั้ง เพราะสามีของมึงหน้าตาหล่อเหลาเอาเรื่อง] “….” [อ้อ! แต่จะว่าไปแล้ว… ตอนที่กูคุยกับคุณเจน กูก็รู้สึกแปลก ๆ อยู่นะ] ออยพูดขึ้นอีกครั้ง เมื่อเธอเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้ “มึงรู้สึกอะไรเหรอ?” [ก็รู้สึกขนลุกอะ มันเย็นยะเยือกแปลก ๆ แล้วพอเขาปิดประตูรั้วปุ๊บ เสียงหมาจรจัดแถวนั้นก็หอนระงมเลยนะ ตอนนั้นคือกูกลัวมากจนต้องรีบขับรถออกมาเลย อารมณ์เหมือนกูกำลังจะโดนผีหลอก] ออยร่ายยาว ในขณะที่จุ๊บจิ๊บก็เอาแต่ฟังอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น ซึ่งใจจริงเขาก็อยากจะบอกเพื่อนอยู่หรอกว่ามันไม่ได้เหมือนกำลังจะโดนผีหลอก แต่ออยเพิ่งจะถูกผีหลอกต่างหาก “ยังไงกูก็ขอโทษมึงด้วยก็แล้วกันที่ไม่ยอมเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง ไว้ถ้าเจอกันครั้งหน้ากูจะเลี้ยงข้าวแทนคำขอโทษนะ” [กูไม่เอาแค่เท่านั้นนะ] “แล้วมึงจะเอาอะไร?” จุ๊บจิ๊บถามปลายสาย [เจอกันครั้งหน้า นอกจากมึงจะเลี้ยงข้าวกูแล้ว มึงยังต้องเล่าเรื่องทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบเลย เพราะกูอยากรู้มากว่ามึงไปเจอคุณเจนได้ยังไง ไปเจอกันตั้งแต่ตอนไหน เพราะเมื่อเดือนก่อนมึงเพิ่งบ่นว่าอยากมีแฟนอยู่เลยไม่ใช่เหรอ] “นั่นมันก็เรื่องของเดือนก่อนไง แต่เดือนนี้กูมีแฟนแล้ว” [นั่นแหละ มึงต้องเล่าให้กูฟังทั้งหมดเลย เพราะถ้าไม่อย่างนั้นกูไม่หายงอนจริง ๆ ด้วย] ออยเอ่ยอย่างเอาเรื่อง “เออ ๆ ว่างตรงกันตอนไหน เราก็ค่อยคุยกันอีกทีก็แล้วกัน” [เค งั้นก็แค่นี้แหละ!] เมื่อวางสายจากออยไปแล้ว จุ๊บจิ๊บก็ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง หลังในตอนนี้เขากำลังนึกหวั่นใจกลัวว่าความลับจะแตก เพราะการรับงานของเขาในครั้งนี้ คนที่รับรู้ว่าจุ๊บจิ๊บเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะเมียของคุณเจน ก็มีเพียงแค่คุณนายเอื้อง หมอดูและจุ๊บจิ๊บเท่านั้น “นั่นพี่เจนเหรอ!?” หลังสายตามองเห็นอะไรบางอย่างกำลังเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน จุ๊บจิ๊บก็ถามขึ้นทันที โดยเขาก็ไม่ได้พูดเปล่า แต่ยังวิ่งตามขึ้นไปดูด้วย ก็บอกแล้วไงว่าจุ๊บจิ๊บจะคุยกับคุณเจนให้รู้เรื่อง “อ้าว หายไปไหนแล้ว” เมื่อวิ่งตามขึ้นมายังชั้นสองของบ้านแล้ว จุ๊บจิ๊บก็พึมพำกับตัวเองด้วยความฉงน เนื่องจากเขาพบเพียงแค่ความว่างเปล่าเท่านั้น “พี่เจนครับ พี่อยู่ไหน …ออกมา!” จุ๊บจิ๊บตะโกนเสียงดังลั่น “นี่เรากำลังเล่นซ่อนหากันอยู่เหรอครับ?” จุ๊บจิ๊บถามขึ้นอีก หลังในตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมองในระยะใกล้แล้ว แต่ก็ยังมองไม่เห็นตัวอยู่ดี โอเค… ในตอนนี้จุ๊บจิ๊บอาจจะยังไม่เคยเห็นคุณเจนแบบตัวเป็น ๆ เหมือนอย่างออย แต่ที่แน่ ๆ เขาเริ่มเจอฤทธิ์ความแสบสันของคุณเจนเรียบร้อยแล้ว “โอ๊ย เหนื่อย!” ช่วงหัวค่ำของวัน หลังจากที่จุ๊บจิ๊บเล่นวิ่งไล่จับกับผีที่เป็นเจ้าของบ้านอยู่นานสองนานแล้ว เขาก็ต้องทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง เพราะจุ๊บจิ๊บใช้เวลาเล่นวิ่งไล่จับกับคุณเจนมาเกือบสองชั่วโมงเห็นจะได้ และทุกครั้งที่จุ๊บจิ๊บคิดจะเลิกวิ่งตามอีกฝ่าย คุณเจนก็มักจะทำให้เขารู้สึกว่าเจ้าตัวกำลังอยู่ใกล้ ๆ กันเสมอ คล้ายกับจะหลอกล่อทำให้จุ๊บจิ๊บมีความหวัง “พี่เจนสนุกมากปะ คนวิ่งตามมันเหนื่อยนะเว้ย!” เมื่อเริ่มรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินเข้ามาหาจากทางด้านหลัง จุ๊บจิ๊บก็พูดขึ้นอีกครั้งด้วยอาการหัวเสียเล็กน้อย “พี่เจน จิ๊บไม่เล่นแล้วนะ ถ้าสนุกมากก็เล่นไปคนเดียวไป” “ไม่สิ ผีเขาไม่เรียกว่าคนนี่นา แล้วเขาเรียกว่าอะไรวะ?” “ตน” พรึ่บ! หลังได้ยินเสียงคนกระซิบข้างหู จุ๊บจิ๊บก็รีบหันขวับกลับไปมองทันที ก่อนที่เขาจะต้องเบิกตาค้างเ มื่อปลายจมูกของเขากำลังสัมผัสกับปลายจมูกของคนที่เขาตามหามาตลอดทั้งวัน และทันทีที่จุ๊บจิ๊บกะพริบตา อีกฝ่ายก็สลายหายไปราวกับสายลม ตึกตัก ๆ ~ เพียงแค่ได้เห็นอีกคนโดยที่ไม่ได้ตั้งตัวแถมยังใกล้ชิดกันมาก ๆ อีก นั่นก็ทำให้จุ๊บจิ๊บถึงกับทำตัวไม่ถูกทันที จู่ ๆ ลำคอของเขาก็เริ่มแห้งผากขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เพียงเพราะได้สบตากับคุณเจนในระยะใกล้ แม้มันจะเป็นเพียงแค่เสี้ยววินาทีก่อนที่อีกฝ่ายจะหายไปก็เถอะ “ร้อนจัง ป—ไปอาบน้ำดีกว่า เหนื่อย” ในเวลาต่อมา หลังจากที่อัตราการเต้นของหัวใจของจุ๊บจิ๊บกลับมาเป็นปกติแล้ว เขาก็ได้พูดขึ้นเสียงแผ่วพลางเกาหลังคอแก้เก้อ ซึ่งพอตั้งสติได้จุ๊บจิ๊บก็รีบลุกขึ้นไปดื่มน้ำ และพาตัวเองขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน เพื่ออาบน้ำแล้วเตรียมตัวเข้านอนต่อ โดยในวันนี้จุ๊บจิ๊บก็เลือกที่จะไม่กินมื้อเย็น เมื่อเดินกลับขึ้นมาบนห้องแล้ว จุ๊บจิ๊บก็จัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกเหมือนอย่างปกติ ซึ่งเขาก็นุ่งเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้น ไม่ได้ใส่ชุดคลุมอะไรเอาไว้ แม้ว่าแม่บ้านของคุณนายเอื้องจะเตรียมไว้ให้เขาแล้วก็ตาม “เอ๊ะ… แล้วเขาจะเห็นตัวเราตอนโป๊ไหมวะ” ในจังหวะที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ จุ๊บจิ๊บก็พูดกับตัวเองทั้งคิ้วขมวด เมื่อเขาเพิ่งจะนึกอะไรบางอย่างได้ “ช่างมันเถอะ เพราะเขาน่าจะเห็นเราโป๊ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่แล้วมั้ง” หลังคิดได้เช่นนั้น จุ๊บจิ๊บก็เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่ใส่ใจ โดยในขณะเดียวกันนั้นผู้เป็นเจ้าของบ้านก็เอาแต่ยืนยิ้ม เพราะถึงแม้เจนจะสามารถเข้าออกทุกที่ในเขตบ้านของเขาได้ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะเข้าออกในห้องน้ำตอนที่มีคนกำลังใช้งานเสียหน่อย เพราะนี่เป็นบ้านของลูกคนรวย แม่ก็เป็นเศรษฐีนีชื่อดังในต่างจังหวัด ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรอยู่แล้ว หากภายในห้องน้ำจะมีอ่างจากุซซี่ตั้งเอาไว้ด้วย ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ภายในห้องน้ำ ขณะที่จุ๊บจิ๊บกำลังเพลิดเพลินกับอ่างขนาดใหญ่ตามประสาคนที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ใช้อยู่นั้น เขาก็ต้องขมวดคิ้วและหันไปมองประตูห้องน้ำทันที เมื่อเสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้น “พี่เจนเหรอครับ?” “ถ้าเป็นพี่เจนก็เข้ามาเลย” “มาสิ มาแช่อ่างด้วยกัน” จุ๊บจิ๊บลองชวนอีกฝ่ายดูและหลังจากที่เขาตะโกนบอกไปเช่นนั้น จุ๊บจิ๊บก็จ้องบานประตูอยู่นานพักใหญ่ เผื่ออว่าประตูห้องน้ำจะถูกเปิดออกจริง ๆ “อ้าว ไม่เข้ามาเหรอครับ?” จุ๊บจิ๊บพูดขึ้นแล้วหันกลับมามองที่อ่างน้ำอีกครั้ง เมื่อมันมีแรงกระเพื่อมอย่างแรง ทั้งที่มันไม่ได้มาจากตัวเขาแน่ เอาล่ะ…ตอนนี้คุณเจนกำลังแช่ตัวอยู่ในอ่างเดียวกันกับจุ๊บจิ๊บชัวร์ คุณเจนมาแช่อ่างกับจุ๊บจิ๊บจริงไหม เรื่องนี้เขาก็ไม่ได้ชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก เพราะนอกจากแรงกระเพื่อมของน้ำแล้ว จุ๊บจิ๊บก็ไม่เห็นความผิดปกติอะไรอีกเลย… ช่วงกลางดึกของวันหลังจากที่จุ๊บจิ๊บเผลอหลับไปแล้ว เขาก็ต้องถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อจุ๊บจิ๊บรู้สึกว่าเขากำลังถูกรบกวนจากบางสิ่งบางอย่างอยู่ ทั้งการโอบกอดจากทางด้านหลัง ทั้งการพ่นลมร้อนใส่หลังคอ รวมไปถึงการงับเข้าที่ใบหูเบา ๆ ด้วยอารมณ์หยอกเย้าด้วย ซึ่งในคืนนี้มันก็รุนแรงยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ จนทำให้จุ๊บจิ๊บต้องลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืด “พี่เจน” ท่ามกลางความมืดภายในห้อง เมื่อหันกลับไปมองคนที่กำลังโอบกอดตัวเองจากทางด้านหลังแล้ว จุ๊บจิ๊บก็เรียกชื่อผู้เป็นเจ้าของบ้านเบา ๆ พร้อมพยายามเพ่งสายตามองอีกฝ่ายด้วย เนื่องจากในตอนนี้จุ๊บจิ๊บมองไม่ค่อยเห็นใบหน้าของคุณเจนเลย “ครับ เจนเอง” อีกฝ่ายตอบกลับมา ทำเอาจุ๊บจิ๊บถึงกับต้องนิ่งไปพักใหญ่ เพราะนี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้ฟังน้ำเสียงของคุณเจนอย่างชัด ๆ “จิ๊บ…จิ๊บมองเห็นพี่ไม่ค่อยชัดเลยอะ เพราะงั้นขอเปิดโคมไฟนะ” “อย่า!” ในจังหวะที่จุ๊บจิ๊บกดเปิดสวิตช์ไฟ ร่างของคุณเจนที่เขาเฝ้ารอมานานก็หายไปทันที และก็มีเพียงแค่จุ๊บจิ๊บเท่านั้นที่นอนอยู่เพียงลำพัง “นี่พี่เจนโดนแสงไม่ได้เหรอ?” จุ๊บจิ๊บพึมพำเสียงแผ่วแล้วลองกดปิดโคมไฟอีกครั้ง ซึ่งนั่นก็ทำให้ร่างของคุณเจนกลับมาอีกรอบ แล้วในคราวนี้เขาก็ลองกดเปิดไฟอีก ร่างคุณเจนก็ได้หายไปและพอจุ๊บจิ๊บกดปิดไฟอีกฝ่ายก็กลับมาอีกครั้ง จุ๊บจิ๊บทดสอบความไวต่อแสงของคุณเจนเกือบหกครั้งเห็นจะได้ แล้วก็เริ่มเปิดปิดโคมไฟอย่างนึกสนุก “คิก ๆ” ในที่สุดจุ๊บจิ๊บก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ก่อนที่ในเวลาต่อมาเขาจะเริ่มหน้าถอดสี เมื่อมีมือเย็นเฉียบมาทาบที่หลังมือของเขา เพื่อบอกให้จุ๊บจิ๊บหยุดเปิดปิดสวิตช์ไฟเสียที ซึ่งมือนั้นก็มาพร้อมกับการกระซิบข้างหูท่ามกลางความมืดมิด “เพื่อนเล่นเหรอ?” สกรีมแท็ก #แต่งกับผี

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more