ความหลังครั้งเยาว์วัย
“แสบ คอยอยู่ตรงนี้นะลูก เดี๋ยวแม่มา”
นันทาหญิงวัยยี่สิบเจ็ดปีบอกก่อนทำท่าจะหันหลังให้บุตรชายตัวน้อย แต่กลับถูกมือเล็กๆ ของเด็กชายณัฐภาคย์ ดิษฐานันท์วัยเจ็ดขวบดึงเอาไว้เสียก่อน
“แม่ให้แสบเข้าไปด้วยไม่ได้เหรอครับ แสบไม่อยากอยู่ตรงนี้คนเดียว” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นต่อรอง ขณะที่ผู้เป็นมารดาได้แต่ยกมือลูบศีรษะอย่างสงสารก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
“ไม่ได้หรอกลูก ยามให้เข้าไปได้คนเดียว อย่าไปไหนนะลูก เดี๋ยวแม่มา” ว่าแล้วนันทาก็กดบุตรชายให้นั่งลงใต้ร่มไม้หน้าคฤหาสน์หลังโตพร้อมกับก้มมองเด็กน้อยอย่างชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังเดินไปหยุดอยู่หน้าประตู ไม่นานนักประตูอัลลอยด์บานใหญ่ก็ถูกเปิดออก หลังจากนั้นร่างของนันทาก็หายลับไปจากสายตาเด็กน้อยที่มองตามไปอย่างหวาดหวั่น
ณัฐภาคย์จำได้ว่าตอนนั้นเขานั่งกอดเข่าอยู่หน้าคฤหาสน์หลังโตพักใหญ่ ก่อนที่มารดาจะออกมาจากบ้านหลังนั้นด้วยอาการอ่อนแร
