“โอ๊ย! หูย…” แก้วกัญญายกมือขึ้นคลำศีรษะป้อย ขณะที่อัญตราทำตาโต รีบถลาลงมาประคองเพื่อน
“เฮ้ย! ลูกแก้วเป็นไงมั่ง อัญขอโทษ เจ็บมากหรือเปล่า”
อัญตราจับศีรษะแก้วกัญญาพลิกไปมาก่อนจะแหวกเส้นผมหาบาดแผล หญิงสาวทำหน้ายู่ยี่ก่อนจะสูดปากเบาๆ
“อูย...ก็ไม่เท่าไร แต่รู้สึกว่าหัวจะโน ดูให้หน่อยสิ”
แก้วกัญญาเอียงศีรษะให้เพื่อนที่ยิ้มแหยสำนึกผิดตรวจสอบ...
“แหะๆ โนจริงๆ ด้วย อัญขอโทษนะที่เสียงดังจนลูกแก้วตกใจ”
แก้วกัญญายังคงคลำศีรษะก่อนจะพยุงตัวขึ้นพร้อมกับดึงเก้าอี้เลื่อนเข้ามานั่ง
“ไม่เป็นไรหรอก ลูกแก้วไม่ระวังตัวเองแหละ ไม่ใช่ความผิดอัญ”
แก้วกัญญาไม่ถือสาหาความเพื่อนแต่อัญตรายังรู้สึกผิดอยู่ดี
“ก็ยังรู้สึกผิดอยู่นั่นแหละ” อัญตราพูดพร้อมกับสีหน้าเจื่อนลง แก้วกัญญาจึงส่ายหน้าเบาๆ
“คิดมากน่า... ว่าแต่เมื่อกี้เรียกทำไมเหรอ” หญิงสาวเอ่ยถามพลางจัดเอกสารเข้าแฟ้ม อัญตรามองเพื่อนด้วยแววตาวิบวับก่อน
