ตอนที่ 3 ดิฉันเป็นภรรยา
1530 คำ
ตอนที่ 3 ดิฉันเป็นภรรยา
กลางดึกคืนนั้นหญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นในช่วงกลางดึก หลังจากได้ยินเสียงเคลื่อนไหวบางอย่างจากนอกห้องอยู่นาน จนแน่ใจว่าอาจเป็นสามีของเธอเองลอบมองดูเขาอย่างเงียบ ๆ ไม่คิดลุกเดินเข้าไปหาเพราะความน้อยใจที่มีมาตลอดทั้งวัน กระทั่งเขาเดินเข้ามาในห้องนอน ตรงเข้าไปยังห้องวอล์กอินโคลเซ็ต นานอยู่พอควรก่อนจะเดินผ่านส่วนของห้องนอน เลยออกจากห้องไปทันที
หล่อนมองเขาน้ำตาเอ่อคลอ เม้มริมฝีปากแน่น
พี่กลางไม่เคยคิดง้อณิ....เลย
กระทั่งเช้าอธิษฐ์ขับรถออกไปทำงานทันที โดยไม่คิดรั้งรอเธอที่ต้องไปทำงานเส้นทางเดียวกันกับเขาอย่างที่แล้วมา
หญิงสาวถอนใจออกมาเบา ๆ มองอาหารที่ตนเองลุกขึ้นมาทำเตรียมไว้เขา ก่อนจะเก็บคืนใส่กระเป๋าตนเอง แล้วตัดสินใจที่จะเดินออกไปรอโดยสารที่ถนนใหญ่
หลังจากประชุมเสร็จสิ้นในช่วงบ่าย ร่างสูงใหญ่ของนายแพทย์หนุ่ม เดินรั้งท้ายกลุ่มลูกน้องของตนเองที่กำลังพูดคุยถึงเรื่องการเลี้ยงรับน้องพนักงานใหม่ทั้งสามคนที่ร้านอาหารในคืนวันพรุ่งนี้
“คุยเรื่องอะไรกันอยู่ครับ”
“อ๋อ พรุ่งนี้พวกเราว่าจะเลี้ยงรับน้องใหม่ค่ะหมออธิษฐ์”
“งั้นเหรอ” รับคำด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ขณะเลื่อนสายตามองสบตาหญิงสาวอีกคนที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว
“หมอสนใจไปด้วยกันไหมคะ”
“ไปกินร้านไหนล่ะ”
“ยังหากันอยู่เลยค่ะ หมอมีแนะนำไหมคะ”
“อืม...ร้านเพื่อนผมไหม เดี๋ยวผมส่งโลเคชั่นให้ดู” เขาบอกชื่อร้านดังกล่าว ทว่าทุกคนตรงนั้นกลับรู้จักเป็นอย่างดี และเคยไปเที่ยวสังสรรค์อยู่บ่อยครั้ง จึงตกลงใจว่าจะไปเลี้ยงกันที่ร้านดังกล่าว
กระทั่งถึงเวลาเย็น หญิงสาวก้มมองโทรศัพท์ในมือ เลยเวลาที่ปกติแล้วเขามักจะขับรถมารับเธอที่หน้าบริษัทอยู่ทุกวันตลอดเกือบสามปี หากวันไหนติดธุระเขาก็มักจะโทรมาบอกเธอล่วงหน้าเพื่อไม่ให้เธอต้องรอ
ทว่าวันนี้เขากลับเงียบ ไม่มีแม้แต่ข้อความของเขาที่จะส่งมาบอก หญิงสาวแหงนเงยหน้ามองดูท้องฟ้าในเวลาใกล้หกโมงเย็น มีเมฆฝนตั้งเค้ามาแต่ไกล หล่อนถอนหายใจออกมาเบา ๆ ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองด้วยความลังเลใจเล็กน้อย
อดตำหนิตนเองไม่ได้... สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นฝ่ายที่จะง้องอนเขาก่อนแบบนี้ทุกครั้ง...ไม่เคยทนใจแข็งได้เลย
ริมฝีปากเม้มแน่นระหว่างรอสายโทรศัพท์อยู่พักใหญ่
กระทั่ง ทันทีที่อีกฝ่ายกดรับสายนั้น กลับได้ยินเสียงตอบรับเป็นหญิงสาว แปร่งหูที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน
‘สวัสดีค่ะ’ หญิงสาวถึงกับผงะ หัวใจหล่นวูบด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างก่อนสติสัมปชัญญะของเธอจะย้ำเตือน ให้ฉุกคิดว่าอาจจะเป็นเพื่อนร่วมงานของเขาที่มารับสายแทนก็เป็นได้
“เอ่อ...นั่นใครพูดเหรอคะ?” นิษฐ์รัณดาย้อนถาม เอาโทรศัพท์ที่แนบหูออกมาดูเพื่อความมั่นใจว่าที่กดโทรไปหา ไม่ได้ผิดไป
“นั่นใช่โทรศัพท์ พี่อธิษฐ์หรือเปล่าคะ”
‘ใช่ค่ะ แล้วคุณละคะเป็นใคร โทรมาหาพี่อธิษฐ์มีอะไรหรือเปล่าคะ’ อีกฝ่ายตอบรับด้วยสุ้มเสียงกระด้าง กอปรกับถ้อยคำที่ใช้เรียกคนรักเธอราวกับสนิทสนม พลอยทำให้หญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา กลับรู้สึกวูบวาบ มวนท้อง ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ยิ่งสุ้มเสียงที่อีกฝ่ายใช้ตอบกลับ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกตงิด คันยุบยิบในใจ จนต้องตอบกลับไปว่า
“ดิฉันเป็นภรรยา ต้องการพูดสายกับเขาค่ะ” สิ้นประโยคนั้น ปลายสายถึงกับเงียบหายไปหลายชั่วอึดใจ ก่อนจะย้อนถามกลับมา ย้ำซ้ำอีกครั้งเหมือนต้องการให้แน่ใจอะไรบางอย่าง
“คุณเป็นภรรยาพี่อธิษฐ์เหรอคะ’
“ค่ะ ฉันต้องการคุยสายกับเขาน่ะค่ะ” หล่อนย้ำชัดถึงเจตนาให้อีกฝ่ายรับรู้
‘พอดีพี่อธิษฐ์เขาเดินไปเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ เดี๋ยวถ้าเขาเดินกลับมาจะบอกให้นะคะ’
“ค่ะ” หล่อนตอบรับเพียงเท่านั้นอีกฝ่ายก็กดวางสายไปทันที ไม่รอให้เธอได้พูดหรือถามต่อจากนั้นอีก
กระทั่งเวลาผ่านไปนานพอสมควร สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาอย่างหนัก หญิงสาวนั่งมองโทรศัพท์ในมือก่อนจะถอนใจออกมาเบา ๆ ตัดสินใจเรียกรถแท็กซี่กลับบ้านทันที
ในขณะเดียวกัน บรรยากาศภายในร้านอาหารสัญชาติอิตาเลี่ยนชื่อดัง นายแพทย์หนุ่มเดินกลับมานั่งที่โต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่ชิดริมหน้าต่างบานใหญ่ มองเห็นทิวทัศน์ด้านนอกในเวลานี้ที่มีสายฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนัก
หญิงสาวหน้าตาดี ในชุดเดรสสีแดงสวมทับด้วยเสื้อ
เบลเซอร์สีดำ นั่งละเลียดอาหารในจานของตนเองใบหน้าระบายยิ้มอ่อน กระทั่งชายคนนั้นทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามเธอ
“จะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหม”
“ไม่แล้วค่ะ”
“ที่นี่ไอศกรีมอร่อย ขึ้นชื่อเลยนะ จะลองทานไหม หรือว่าลดน้ำหนักอยู่” แกล้งเย้า ขณะที่เธอหัวเราะเขินออกมาเบาๆ
“ลองดูก็ได้ค่ะ แต่พี่อธิษฐ์ต้องช่วยเป้ยทานนะคะ คนเดียวไม่ไหวแน่ ๆ”
“ได้สิ” เขารับคำด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปโบกมือเรียกพนักงาน สั่งเมนูของหวานขึ้นชื่อของทางร้าน โดยที่เธอนั้นเลือกที่จะไม่บอกเรื่องบางอย่างให้อีกฝ่ายรับรู้ กลับอมพะนำไม่คิดบอกกล่าวถึงใครอีกคน หล่อนเลือกที่จะนิ่งเฉย
“พี่อธิษฐ์รีบกลับหรือเปล่าคะ”
“ไม่นะ พี่ยังได้เรื่อย ๆ ทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า”
“เป้ยอยากชวนพี่อธิษฐ์ ไปหาร้านนั่งเล่น ฟังเพลงกันต่อนะคะ อากาศกำลังดีเลย” หล่อนปรายตามองไปยังนอกหน้าต่างด้วยรอยยิ้มหวาน
“ได้สิ พี่เองก็ไม่ได้มีธุระที่ไหนเหมือนกัน ไปหาร้านนั่งฟังเพลงต่อก็ดีนะ”
“ดีเลยค่ะ เป้ยอยากไปร้านหนึ่งอยู่พอดี” หล่อนยิ้มด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย ขณะสบตาเขาด้วยความนัยบางอย่าง
นิษฐ์รัณดากลับถึงบ้านในสภาพเปียกปอน เพราะโดนฝนระหว่างทางที่ต้องเปลี่ยนรถเพราะสายฝนที่ตกมาอย่างหนัก การจราจรติดขัดเพราะน้ำท่วมขัง รถแท็กซี่ที่เธอโดยสารขอให้เปลี่ยนรถกลางคัน
กว่าจะถึงก็ทำเอาหนาวสั่น จนต้องรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยไม่ลืมทานยากันไว้ก่อน
หล่อนผล็อยหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย และพิษไข้ที่เริ่มสำแดงฤทธิ์ จนเธอเริ่มปวดหัว วิงเวียน จนแทบทรงตัวไม่อยู่
รู้สึกตัวตื่นอีกทีเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์เข้ามาจอดในบ้าน หล่อนปรือตาขึ้นมองเวลา เห็นเวลาใกล้ตีสอง หล่อนถึงกับขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ พลางลุกจากที่นอนเดินลงมายังชั้นล่าง
“พี่กลาง...” เอ่ยเรียกชื่อคนเป็นสามีด้วยเสียงแผ่วเบา ขณะที่เขาเดินโซเซเข้ามาในบ้าน สภาพเมามาย แต่ยังคงมีสติ ถามภรรยาสาวเสียงขุ่นคล้ายหงุดหงิดรำคาญใจเพียงแค่เห็น
“ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่นอน”
“นอนแล้วค่ะ แต่ณิได้ยินรถของพี่เลยลงมาดู ทำไมพี่กลางกลับดึกจังคะ ไปไหนมา”
“ถามมากจริง เธอกลายเป็นคนน่ารำคาญแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ณิดา”
“ณิแค่ถามเองนะคะ” ตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือ มองหน้าเขาน้ำตาเอ่อคลอ ด้วยความน้อยใจที่กักเก็บมาตลอดหลายวัน พลอยทำให้เขาที่เผลอแสดงอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมาได้สติ ผ่อนลมหายใจยาว สายตาหลุบต่ำลงเล็กน้อย
“อืม พี่ไปธุระมาน่ะ แล้วเธอล่ะ ถ้านอนแล้วตื่นขึ้นมาทำไม”
“พรุ่งนี้ที่เรานัดกันว่าไปดูหนัง พี่ลืมหรือเปล่าคะ” ภาพยนตร์ชื่อดังภาคต่อที่เพิ่งเปิดตัว และเตรียมเข้าฉายพรุ่งนี้เป็นวันแรก เป็นเรื่องที่เธอรอคอยมาตลอด
“พรุ่งนี้งั้นเหรอ” เขาทวนคำ พยายามนึกอะไรบางอย่าง แต่เพราะความมึนเมาจากการดื่มไวน์ไปพอสมควร ทำให้เขาเหมือนจะนึกแต่ก็นึกไม่ออก ตอบรับเธอไปทันที
“พี่ไม่ลืมหรอก เธอจองตั๋วไว้แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ค่ะ จองไว้ล่วงหน้าแล้ว”
“อืมงั้นก็ตามนั้น”
หญิงสาวไม่คิดพูดคุยอะไรเขาอีกเพียงเลี่ยงเดินกลับขึ้นห้องนอนไปทันที และคิดว่าเขาคงจะเดินตามกลับขึ้นมา ทว่า เสียงที่เงียบไปนั้น ทำให้หล่อนมุ่นคิ้วด้วยความแปลกใจเล็กน้อย ริมฝีปากขบเม้มแน่น น้ำตาเอ่อคลอพยายามข่มใจให้หลับตานอนอีกครั้ง เพราะฤทธิ์ยาที่เพิ่งทานซ้ำไปก่อนล้มตัวนอนเริ่มสำแดง
- ผู้เขียน
